Ο Μέμφις Ντεπάι είναι πια παίκτης της Μπαρτσελόνα και απελευθερωμένος ψυχολογικά, οδηγεί την Ολλανδία εκ του ασφαλούς σε αυτό το Euro.
Γκολ και δύο ασίστ, έκανε εξαιρετική εμφάνιση στο εύκολο 3-0 της Ολλανδίας κόντρα στην, αδύναμη πάντως είναι η αλήθεια, Βόρεια Μακεδονία. Λίγο μετά την επισημοποίηση της μεταγραφής του στην Μπαρτσελόνα, ο Μέμφις Ντεπάι βρίσκεται στην ιδανική κατάσταση, αγωνιστικά και ψυχολογικά. Ο 27χρονος επιθετικός πείθει πως άφησε οριστικά πίσω του όλα όσα τον κρατούσαν πίσω και είχαν να κάνουν κατά βάση με τον ίδιο του τον (κακό) εαυτό.
Στα ξεκινήματα της καριέρας του, το τεράστιο «εγώ» του τον έβγαλε χιλιόμετρα μακριά της ορθής πορείας. Πώς το είχε πει; «Τίποτα δεν μου λείπει για να γίνω ο καλύτερος στον κόσμο». Αλαζόνας; Ο ορισμός αυτού. Ο πρώην εκλέκτορας της εθνικής Ολλανδίας και πλέον προπονητής του στην Μπαρτσελόνα, Ρόναλντ Κούμαν είχε από νωρίς εντοπίσει το πρόβλημα: «Ο Μέμφις συμπεριφέρεται λες και έχει κερδίσει 10 φορές το Τσάμπιονς Λιγκ».
Το έλεγε πάντως σαν μπαμπάς που ανησυχεί για το παιδί του και ποτέ δεν σταματάει να προσπαθεί να το κάνει να καταλάβει τα λάθη του. Πάντα τον στήριζε και έκανε άλλωστε «αγώνα» για να τον φέρει μαζί του στη Βαρκελώνη. Για τον Μέμφις ήταν και είναι μια μεγάλη αλλαγή να βλέπει μια πατρική φιγούρα. Μεγάλωσε δίχως τον Γκανέζο πατέρα του, ο οποίος τους εγκατέλειψε όταν ήταν 3 ετών. Γι’ αυτό άλλωστε δεν θέλει να γράφει «Ντεπάι» στη φανέλα του. Ακόμα και τώρα που τα έχουν κάπως βρει με τον πατέρα του.
Η μπάλα τον λύτρωσε από το bullying
Η παιδική ηλικία μόνο εύκολη δεν ήταν για τον μικρό Μέμφις. Η μητέρα του παντρεύτηκε ξανά αργότερα με έναν γείτονά τους, ο οποίος είχε ήδη 10 παιδιά. Το τι βασανιστήρια αναγκάστηκε να υποστεί από ορισμένα ετεροθαλή αδέλφια του, το περιγράφει κάτι παραπάνω από γλαφυρά στην αυτοβιογραφία του, με τον εύγλωττο τίτλο «Η καρδιά ενός λιονταριού». Για να αντέξει, χρειάστηκε να σκληρύνει, να είναι μονίμως alert. Πώς μετά από τέτοια μεταχείριση να μπορέσει να εμπιστευτεί εύκολα τους ανθρώπους;
Θα μπορούσε να είχε ξεφύγει, αν δεν είχε στο πλάι του τον παππού του, Κέις και τη γιαγιά του, Γιανς. Οι μόνοι που έφερναν ισορροπία στη ζωή του. «Παππού, μια μέρα θα παίξω στην Μπαρτσελόνα», είχε πει κάποτε στον Κέις, ενώ ήταν για ψάρεμα – το αγαπημένο τους κοινό χόμπι. Αυτός χαμογέλασε απλώς, γι’ αυτόν η ευτυχία ήταν το σπίτι που είχε δίπλα στη λίμνη, αυτές οι στιγμές που ζούσε με τον εγγονό του. Ο Μέμφις όμως, πάντα ονειρευόταν πράγματα μεγάλα, πράγματα τρανά. Κοίτα να δεις, στην Μπάρτσα τελικά θα παίξει, δυστυχώς ο παππούς δεν ζει πια για να το δει…
Μέσα από το πόσο καλός ήταν στην μπάλα, βρήκε ταυτότητα, ένιωσε σημαντικός. «Ήταν η απελευθέρωσή μου. Στο γήπεδο έπρεπε να είμαι ο καλύτερος. Να τους “φάω” όλους», όπως το έχει θέσει. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η εγωκεντρική συμπεριφορά ήταν η άμυνά του. Ο τρόπος του να αντέξει στα ζόρια. Δικαιολογίες και αν έχει, η ουσία είναι ότι ο χαρακτήρας του ήταν αυτός που ήταν. Και ήταν αυτή η συμπεριφορά και η νοοτροπία που τον έκανε να αποτύχει παταγωδώς στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Όταν πάτησε στο «Ολντ Τράφορντ», το 2015, ως το «τεράστιο ταλέντο από την Αϊντχόφεν» επέμενε, χωρίς να έχει αποδείξει το παραμικρό, να πάρει το βαρύ σαν ιστορία Νο7, κληρονομιά των Τζορτζ Μπεστ, Ερίκ Καντονά, Κριστιάνο Ρονάλντο. Εν συνεχεία, διοχέτευσε την ενέργειά του στα λάθος πράγματα: ακριβά και πολλά αμάξια, εκκεντρικά τατουάζ, φανταχτερά ρούχα, πρόζα στα social media. Γρήγορα κατατάχτηκε στην κατηγορία «δεν προσπαθεί». Ακόμα και ο Λουίς φαν Χάαλ, που τον πήρε στο Μουντιάλ (2014) και στην Γιουνάιτεντ, βαρέθηκε κάποια στιγμή να τον νταντεύει.
Αξιοποιώντας τη νέα ευκαιρία
Στη Λιόν του δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία. Με τα πάνω του, με τα κάτω του, βρήκε την ισορροπία του σε μία πορεία τεσσάρων ετών στη Γαλλία (2017-21). Δεν είναι ότι έγινε «συνηθισμένος», ποτέ δεν θα γίνει μάλλον. Συνεχίζει να μην μπαίνει σε καλούπια, παραμένει εκκεντρικός. Ποζάρει δίπλα σε άγρια ζώα στο Instagram, βγάζει ραπ τραγούδια, είναι σχεδιαστής μόδας και wannabe ηθοποιός, έφτασε μάλιστα να προσπαθήσει να βαφτιστεί στον Ιορδάνη ποταμό, όπως ο Ιησούς. Έχει κάνει ειρήνη με το ποιος είναι, δεν σκοτίζεται αν δεν αρέσει σε κάποιον. «Έχω την ελευθερία πλέον να είμαι ο εαυτός μου παντού και πάντα», λέει.
Κανένα πρόβλημα, αφού αγωνιστικά βρήκε τον εαυτό του. Ειδικά τη σεζόν που μόλις ολοκληρώθηκε, έγινε ξανά αυτός ο αέρινος, γεμάτος ζωντάνια και ιδέες παίκτης που έκανε πράματα και θάματα στο αριστερό πτερύγιο της επίθεσης της PSV. Στην Μπάρτσα έχει τη μεγάλη (τελευταία;) ευκαιρία να δείξει ότι είναι όντως τοπ επιπέδου. Να επιβεβαιώσει ότι είναι ένας «κυνηγός ονειρών» με τα όλα του, όπως αναγράφεται σε ένα από τα πάμπολλα τατουάζ του. Αλλά νωρίτερα έχει στο Euro μία δουλειά. Και την κάνει πολύ καλά μέχρι στιγμής. Οπως και όλη η Ολλανδία, που επέστρεψε μετά από 7 χρόνια σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης, πιο ώριμη και κατασταλαγμένη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Ουσμάν Ντεμπελέ: Τραύμα είσαι ανοιχτό
Στην Τουρκία «κράζουν» άσχημα την εθνική τους ομάδα
Στη Δανία ξέρουν από παραμύθια και είναι, ήδη, οι μεγάλοι νικητές της διοργάνωσης