Ο Τιερί Ανρί επιστρέφει στο τεχνικό τιμ της εθνικής Βελγίου για να δώσει εκ νέου ώθηση σε μια προπονητική καριέρα, που δεν εξελίσσεται όπως ονειρευόταν.
Κανείς δεν το είχε δει να έρχεται. Ήταν συνεπώς μεγάλη έκπληξη όταν, πριν από κοντά 10 μέρες, η ποδοσφαιρική Ομοσπονδία του Βελγίου ανακοίνωσε την επιστροφή του Τιερί Ανρί στο πλάι του Ρομπέρτο Μαρτίνεθ. Για να βοηθήσει τη λεγόμενη «χρυσή γενιά» των «κόκκινων διαβόλων» να το πάει μέχρι τέλους, να εκπληρώσει το πεπρωμένο της. Από σήμερα (9/6) ο «Τιτί» είναι ξανά ψυχή και σώμα «Βέλγος», ενσωματώθηκε με την υπόλοιπη αποστολή. Τον υποδέχτηκαν μάλιστα όπως κάνουν με κάθε «ρούκι» εκεί πάνω, ήτοι με ένα παραδοσιακό… φατούρο. Κι ας μην είναι καινούριος, στην πραγματικότητα.
Όταν έφυγε, μετά το Μουντιάλ του 2018 και την 3η θέση των Βέλγων, έμοιαζε με οριστικό αντίο. Ήταν τελικά στιγμή χωρισμού. Κι αυτό καθότι ο Ανρί απέτυχε. Μην το ωραιοποιούμε. Έφαγε τα μούτρα του στην αγαπημένη του, Μονακό και έτσι κάτι που ξεκίνησε σαν παραμύθι είχε λυπημένο τέλος. Μετακινήθηκε στον Καναδά, στην Ίμπακτ Μόντρεαλ, ούτε εκεί ωστόσο είδε προκοπή, κυρίως όμως ήταν προσωπικοί λόγοι που τον έκαναν να γυρίσει στην Ευρώπη, ήθελε να είναι κοντά στην οικογένεια του. Τώρα επιστρέφει κι εκεί που ένιωσε άνετα επαγγελματικά, εκεί που όλα τσούλησαν αρμονικά.
«Ένας από εμάς»
Στα δύο χρόνια που ήταν νωρίτερα στο τιμ των «κόκκινων διαβόλων» (2016-18) δέθηκε με τους παίκτες, άφησε εξαιρετικές αναμνήσεις. Μοιράστηκε απλόχερα τις γνώσεις του, μετέδωσε τις παραστάσεις και τις εμπειρίες του. Ήταν πραγματικό μέρος του γκρουπ. Μόνο τους δημοσιογράφους άφηνε με το παράπονο, αφού με εξαίρεση μια συνέντευξη στην κρατική τηλεόραση στην αρχή της θητείας του, αρνήθηκε κάθε αίτημα για να τους μιλήσει. «Είμαι απλώς βοηθός», ήταν η μόνιμη επωδός του, ο ευγενικός τρόπος να πει «όχι». Διακριτικός, αλλά τόσο μα τόσο σημαντικός.
Μήπως άραγε η επάνοδός του κρύβει και μια συνέχεια; Ο Ρομπέρτο Μαρτίνεθ απολαμβάνει τον απόλυτο σεβασμό και την αναγνώριση των Βέλγων, είναι εκεί ήδη 5 χρόνια και έχει επηρεάσει βαθιά τις δομές του ποδοσφαίρου της χώρας σε πολλαπλά επίπεδα. Περνάει καλά, αλλά τον τρώει το σαράκι του να δουλέψει ξανά σε ένα σύλλογο. Ενδεχομένως λοιπόν ο Ισπανός κόουτς να ψάξει κάτι άλλο μετά το Euro 2020. Κι αν ο «Τιτί» ήταν ο διάδοχός του; Κι αν, στην πραγματικότητα, προετοιμάζεται;
Προσπαθώντας ξανά
Ο Τιερί Ανρί επιμένει ότι έχει «σκοτώσει» τον ποδοσφαιριστή μέσα του. Είναι προπονητής πια, με αυτήν την ιδιότητα και μόνο θέλει να τον αντιμετωπίζουν, να τον κρίνουν. Κατά την παρουσίασή του ως τεχνικός των Μονεγάσκων είχε δείξει σίγουρος για τον εαυτό του. Δεν του βγήκε, η απειρία και το γεγονός ότι κληρονόμησε μια ομάδα σε πλήρη κρίση, αγωνιστική και αυτοπεποίθησης, αποδείχθηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια.
Δουλεύοντας στην εθνική Βελγίου έμαθε πολλά χωρίς την πίεση και την φθορά του «Νο1». Στο μεγάλωμα αυτών ως ομάδα έπαιξε κομβικό ρόλο. Μια win/win σχέση, μία έξοχη βάση εκκίνησης. Αυτό ελπίζει να βρει και τώρα. Μία νέα βάση στη… βάση. Ευελιξία, υπομονή και σκληρή δουλειά. Ιδού οι τρεις αρετές που προτάσσει ως «μυστικά» της επιτυχίας. Άκρως υποσχόμενη λογική, ειδικά από έναν άνθρωπο που το έχει αποδείξει, έχει άποψη, αλλά δεν είναι δογματικός. Ακούει τι του λένε οι άλλοι, σέβεται και υπολογίζει άπαντες. Και δεν φοβάται να «ρίξει» τον εαυτό του για να προσπαθήσει ξανά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Euro 2020: Τα μάτια σας σε αυτούς τους παίκτες
Euro 2020: Με έντεκα παίκτες από την Κ21 η Ισπανίας λόγω κορονοϊού