Η πρόκριση της Ρόμα στον τελικό του Conference League είναι (και) ένας προσωπικός θρίαμβος του Ζοσέ Μουρίνιο, από τους μεγαλύτερους του ever. Κι αν έχει πολλούς στην καριέρα του…
Με το που ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα, έσπασε. Όλη η ένταση που έβραζε μέσα του απελευθερώθηκε υπό τη μορφή δακρύων. Λυτρωτικών, χαράς. Το «Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη!» προσωποιημένο! Τόσα άκουσε, τόσο τον μείωσαν. Όμως, είναι ακόμα εδώ. Πρωταγωνιστής, νικητής. Ένας Special One.
Πόσο κοντράστ με τον «παλιό» Ζοσέ, αυτόν που δεν πανηγύρισε καν το Champions League που κατέκτησε με την Πόρτο το 2004, τρέχοντας γρήγορα γρήγορα να φύγει από τον αγωνιστικό χώρο. Επειδή είχε ήδη γυρίσει σελίδα στο μυαλό του, ετοιμαζόταν για την Τσέλσι. Για να δείξει πως αυτό ήταν μόνο η αρχή – όπως και ήταν. Μεγαλώνοντας όμως, έχουμε την τάση να γινόμαστε πιο ευάλωτοι στο να κρύψουμε αυτά που πραγματικά αισθανόμαστε. Η φθορά του χρόνου και σίδερα λυγίζει.
https://youtu.be/0_NxmRuHN6Y
Πίσω από το φαίνεσθαι
Κι άλλωστε, πίσω από αυτό το σκληρό προσωπείο, κρυβόταν πάντα ένας συναισθηματικός άνθρωπος. Άλλο αν προσπαθούσε πάντα να το κρατάει για λίγους, για μακριά από τα φώτα. Η κόντρα στην κόντρα ήταν ο τρόπος του να διατηρεί τον έλεγχο σε ένα σκληρό κόσμο όπως το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, που δεν συγχωρεί αδυναμίες και δεν προστατεύει τον αδύναμο.
Παραμένει αξέχαστη η αγκαλιά του με τον Μάρκο Ματεράτσι αμέσως μετά το νικηφόρο τελικό του Champions League για την Ίντερ, κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου. Ήταν μια σχέση πατέρα-γιου, όπως ιδανικά μπορεί να εξελιχθεί αυτή ανάμεσα σε έναν προπονητή και έναν παίκτη.
H περίφημη αγκαλιά του Ζοσέ με τον Ματεράτσι
Τότε που όλα έμοιαζαν μάταια για τον Μουρίνιο και τη Ρόμα
Στο Conference League δεν τον περιμένει ο μεγαλύτερος τελικός της καριέρας του, ούτε το λαμπρότερο των τροπαίων – κάθε άλλο. Όμως, τα πάντα πρέπει να μπαίνουν στο πλαίσιο που κρίνονται, γίνονται. Ο Πορτογάλος κόουτς αμφισβητήθηκε, κατατάχθηκε στους ξοφλημένους. Αυτό είναι το τεράστιο comeback του με τα δεδομένα μάλιστα να μην ήταν υπέρ του.
Το ναδίρ δεν ήταν το 6-1 από την Μπόντο Γκλιμτ, περίεργο κι αν ακούγεται για τέτοιο κάζο. Κι ύστερα, τη νορβηγική ομάδα, προϊόντος του χρόνου, τα ‘φερε η μοίρα και την πάτσισε τη ζημιά (βγαίνοντας από πάνω στα μεταξύ τους ματς για τα προημιτελικά του Conference League).
Το χειρότερο ήταν στην ήττα με 3-4 από τη Γιουβέντους, στις 9/1. Ματς που η Ρόμα ήταν μπροστά με 3-1 ως το 70’, στο 77’ ήταν τούμπα. Αναρωτηθήκαν τότε πολλοί ανοιχτά και πιο δυνατά από ποτέ αν ο Ζοσέ Μουρίνιο είναι ακόμα top class προπονητής.
Την απάντηση την έδωσε εμφατικά στο γήπεδο. Μόνο η πρώην του (Ίντερ) τον έβαλε από κάτω (δις) σε πρωτάθλημα και Κύπελλο, άλλη ήττα δεν ήρθε. Στην Ευρώπη πάλι, ήρθε μόνο μία, δίχως συνέπειες (από την Μπόντο Γκλιμτ με 2-1, η ρεβάνς έληξε 4-0).
Πώς άλλαξε το χαρτί ο Μουρίνιο
Ο Πορτογάλος κόουτς βρήκε τον τρόπο. Εν αρχή προχωρώντας σε γενναία αυτοκριτική και αυτοβελτίωση. Προσαρμόστηκε στο ρόστερ του, σταματώντας να γκρινιάζει για την έλλειψη επαρκών ποιοτικών λύσεων. Προχώρησε επίσης σε τακτικές αλλαγές, δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην πίεση ψηλά στο γήπεδο και στα πιο γρήγορα transition. Άλλαξε θέσεις και σε παίκτες, όπως τον Νικολό Τζανιόλο τον οποίο βγάζει συχνά πυκνά από τα άκρα και περνάει στο πλάι του Τάμι Έιμπραχαμ, ως δεύτερο επιθετικό.
Πιο σημαντικό από όλα; Θυμήθηκε ποιος πραγματικά είναι. Το μεγαλύτερο διαχρονικά asset του ήταν πως κέρδιζε τους παίκτες. Τους έκανε να παίζουν και γι’ αυτόν, τους μετέδιδε την απέχθεια του για την ήττα. Κάτι που είχε (ξε)χάσει σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Τότεναμ. Αλλά κατάφερε ξανά να βρει στην Αιώνια Πόλη. Έγινε ξανά το «αλεξικέραυνο». Δηλαδή «χτυπάτε εμένα όχι τα παιδιά (μου)». Και κυρίως, «είμαστε εμείς απέναντι σε όλους τους άλλους». Το αίσθημα του ανήκειν, δημιουργεί ένα δεσμό ιερό, οικογενειακό.
Να αγαπάς, να αγαπιέσαι
Οι οπαδοί των «τζαλορόσι» ήταν πλάι στον Μουρίνιο εξ αρχής, ακόμα και στα δύσκολα. Κατανοώντας τη μοναδική ευκαιρία που αντιπροσωπεύει για την ομάδα τους. Φανταστείτε τώρα που έχουν πια αρχίσει να έρχονται και τα αποτελέσματα. Ο Ζοσέ γίνεται ξανά είδωλο – τι γλυκό να σε αγαπούν και να σου το λένε. Ακόμα υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν, αλλά το ότι σε πρώτη φάση η Ρόμα έγινε τόσο δύσκολο να χάσει είναι μία ξεκάθαρη και μεγάλη πρόοδος που μόνο ορατή δεν ήταν εκεί στις αρχές του 2022.
Θα κάνει τα πάντα ο Μουρίνιο για να κατακτήσει το Κύπελλο απέναντι στη Φέγενορντ. Για να φέρει δόξα στο κλαμπ, στην πόλη. Αλλά και στον εαυτό του. Πολλοί θέλουν να μειώσουν την επιτυχία, μειώνοντας την αξία του Conference League. Η συζήτηση αυτή είναι κενή νοήματος. Απλώς δείτε ξανά πώς αντέδρασε μετά το τέλος του δεύτερου ημιτελικού με τη Λέστερ – ένας άνθρωπος που έχει κερδίσει τα πάντα. Σημαίνει τόσα πολλά γι’ αυτόν. Γιατί λατρεύει με πάθος τη δουλειά του και θέλει πάντα να κερδίζει. Παιδιά είναι στη ψυχή όλοι όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο – μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.
