Η μεταβατική αυτή σεζόν μπορεί να γίνει ως και θριαμβευτική για Τσέλσι – Άρσεναλ, αναλόγως του τι θα συμβεί απόψε στο Μπακού.
Για καταχωρημένες ως ευρισκόμενες σε μεταβατική φάση, Τσέλσι και Άρσεναλ δεν τα πήγαν καθόλου, μα καθόλου, άσχημα τούτη τη σεζόν. Το ότι απόψε για μία από τις δύο το κέρδος θα ‘ναι κοτζάμ ευρωπαϊκή κούπα ντύνει την παραπάνω πρόταση με μεγαλύτερο κύρος, περισσότερη ένταση.
Θα είναι το ιδανικό φινάλε αυτού που θα μπορούσαμε να περιγράψουμε ως απόπειρα για ένα νέο ξεκίνημα. Απόπειρα, επαναλαμβάνουμε. Η λέξη έχει ιδιαίτερη σημασία. Καθότι υποδηλώνει ακριβώς το εύθραυστο του όλου επιχειρήματος, το αβέβαιο της κατάληξης.
Οι «μπλε» θαρρείς ζουν μόνιμα σε τέτοια κατάσταση μετά το πρώτο φευγιό του Ζοσέ Μουρίνιο, το 2006 – περάσαν σαφώς διαστήματα ηρεμίας όλα αυτά τα χρόνια, αλλά ποτέ κάτι που να φάνταζε πολύ ισχυρό σε μακροχρόνιο ορίζοντα.
Οι «κανονιέρηδες» πάλι, κινούνται ακόμα σε αχαρτογράφητη περιοχή μετά το τέλος της εποχής του Αρσέν Βενγκέρ, δεν θα μπορούσε να ‘ταν διαφορετικά, 22 χρόνια ήταν αυτά, όσο και αν είχε έρθει η στιγμή για αλλαγή (άργησε κιόλας).
Τσέλσι – Άρσεναλ: η δόξα και τα λεφτά
Υπό μία έννοια και αν μπορεί να πει κανείς κάτι τέτοιο όταν μιλάμε για τόσο σημαντικό παιχνίδι, η Τσέλσι το προσεγγίζει με περισσότερη χαλαρότητα. Τη δόξα κυνηγά, κυρίως. Τα λεφτά (λέγε με Champions League) τα έχει ήδη εξασφαλίσει μέσω του πρωταθλήματος. Δεν ισχύει το ίδιο για την Άρσεναλ. Ο μόνος τρόπος για να ακούσει του χρόνου τον ύμνο της Νο1 ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης είναι να σηκώσει στο Μπακού την κούπα.
Δεν είναι απλό πράγμα αυτό που καλούνται να διαχειριστούν οι «κανονιέρηδες». Τον κίνδυνο δηλαδή να μείνουν ακόμα περισσότερο πίσω σε σχέση με τον εγχώριο ανταγωνισμό αν μείνουν ξανά εκτός Champions League.
Το σοκ θα είναι και ψυχολογικό, πόσο μάλλον όταν λίγες ημέρες μετά (θα) είναι αναγκασμένοι να βλέπουν τη διαχρονικά μεγαλύτερη εχθρό τους (Τότεναμ) να ετοιμάζεται για το υπέρτατο τετ α τετ, με τη Λίβερπουλ.
Μία ή άλλη, ο σημερινός τελικός, όπως και κάθε τελικός, θα έχει τις δικές του αλήθειες, τη δική του ξεχωριστή ιστορία. Το μόνο που μπορούμε να προδικάσουμε τρόπον τινά είναι ότι και οι δύο είναι ευάλωτες στις αναποδιές, δεν έχουν αυτό το κάτι που προσφέρει ηρεμία και ψυχραιμία όταν το πράγμα στραβώνει ώστε να χτίζεται μεθοδικά και σωστά η προσπάθεια τους για επιστροφή.
Μόνο που τώρα θα πρέπει να υπερβούν τις αδυναμίες τους, τον κακό τους εαυτό. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την επιτυχία, για να θυμούνται το ταξίδι στο μακρινό Μπακού με αγαλλίαση στην καρδιά.
Τσεχ και Αζάρ, λίγο πριν το φινάλε
,Αυτό ήταν. Σήμερα και τέλος. Ο Πετρ Τσεχ θα κρεμάσει γάντια και… κάσκα. Μετά από 20 χρόνια γεμάτα συναίσθημα και επιτυχίες. Στα 37 του κάνει ειρήνη με αυτό που όλοι οι ποδοσφαιριστές πρέπει. Κανείς δε νικάει το χρόνο.
Ναι, αλλά μπορεί να νικήσει την πρώην του. Η’ μήπως την… επόμενη; Φημολογείται γαρ ότι έχει συμφωνήσει να αναλάβει αθλητικός διευθυντής στην Τσέλσι. Κάτι που έκανε πολλούς να πουν ότι δεν πρέπει να παίξει απόψε (παρότι η Ευρώπη είναι δικιά του «αρμοδιότητα» σε σαφώς διακριτούς ρόλους με τον Μπερντ Λένο).
Δεν αξίζει τέτοια αντιμετώπιση ο Τσέχος τερματοφύλακας. Ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα, δεν θα το έκανε, εννοείται, στο φινάλε. Ναι, οι «μπλε» είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο της καριέρας του, τα καλύτερα του χρόνια (2004-15) πέρασε εκεί, καταγράφοντας 494 εμφανίσεις. Αλλά τώρα είναι στην Αρσεναλ. Και αυτήν θα υπερασπιστεί, με κάθε κόστος.
Ο Εντέν Αζάρ θα μπορούσε να το επιβεβαιώσει. Τον έζησε από κοντά τον Τσεχ στα πρώτα του χρόνια στην Τσέλσι. Κι άλλωστε, ο Βέλγος είναι καμωμένος από το ίδιο «τζέντλεμαν» υλικό. Αυτό που τον έκανε πάντα να σκέφτεται και την υστεροφημία του.
Θα πάει στη Ρεάλ, είναι κοινό μυστικό. Αλλά, εν αντιθέσει με το πώς το έκανε πέρυσι ο συμπατριώτης του Τιμπό Κουρτουά, χωρίς να έχει δημιουργήσει αντιπάθειες, χωρίς να χαλάσει τη σχέση του με την ομάδα και τους φιλάθλους. Ιδανικά με το τρόπαιο του Europa League για τελευταία εικόνα και γεύση.
Τσέλσι – Άρσεναλ: Οι προπονητές του τελικού
Μαουρίτσιο Σάρι: Πίστη στο (ένα) πλάνο
Απλός στη σκέψη, σύνθετος στην πράξη. Ο Μαουρίσιο Σάρι, κατά την Γκουαρντιολική φιλοσοφία, δεν πιστεύει ποτέ ότι αυτό που κάνει είναι λάθος. Απλώς το σύστημα δεν έχει δουλευτεί τόσο καλά ώστε να έχει το ορθό αποτέλεσμα.
Στο μυαλό του δεν υπάρχει Plan B. Η αποτυχία εξηγείται μόνο από την αδυναμία υλοποίησης του ενός και μόνου πλάνου. Η δυσαναλογία ανάμεσα σε αυτά που διδάσκει και στους παίκτες που κλήθηκαν να τα εφαρμόσουν εξηγεί το γατί αυτό που είδαμε στη φετινή Τσέλσι ήταν πολύ μακριά από το γρήγορο και γοητευτικό ποδόσφαιρο που έπαιζε επί ημερών του η Νάπολι, ένας συνδυασμός πρέσινγκ και γρήγορων κοντινών πασών, το λεγόμενο και Sarri-ball.
Ο ίδιος υπεραμύνθηκε των επιλογών του, μίλησε για ήδη πετυχημένη σεζόν. Ακόμα ωστόσο και κατάκτηση του τροπαίου δεν οδηγεί αυτόματα σε παραμονή του στο Λονδίνο. Δεν θα τον πειράξει (και τόσο;) αν ισχύουν τα όσα λέγονται περί συμφωνίας με τη Γιουβέντους. Τα νεύρα του πάντως είναι τσιτωμένα…
Ουνάι Έμερι: Ξέρει το μέλλον (του)
Είναι δύσκολο να τον διαβάσεις, είναι ευέλικτος, του αρέσει να καινοτομεί. Μπορεί να πιστεύει ακράδαντα στα οφέλη του πρέσινγκ αλλά δεν είναι δογματικός ούτε κολλημένος. Δε θα διστάσει να συμβιβαστεί αν θεωρήσει ότι αυτό θα ωφελήσει την ομάδα.
Ο Ουνάι Έμερι κλήθηκε να χτίσει στα ερείπια της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας του Αρσέν Βενγκέρ και βάσει συνθηκών το έκανε καλά. Ανεξαρτήτως του τι θα γίνει απόψε, θα έχει χρόνο και υπομονή να συνεχίσει το έργο του, η απόφαση έχει παρθεί.
Θα νιώσει πάντως απείρως πιο άνετος και οι διοικούντες πιο σίγουροι ότι έκαναν τη σωστή επιλογή αν έρθει η νίκη. Τι να περιμένουμε; Πιθανόν κάτι που προκύπτει βάσει πρότερου Europa League βίου του. Το ότι είναι τόσο πετυχημένος στη διοργάνωση (τρεις συνεχόμενες κατακτήσεις με τη Σεβίλλη) δείχνει ότι είναι μετρ στα νοκ άουτ, στο να παίζει με βάθος και να περιμένει να χτυπήσει στην κόντρα. Συνταγή που κερδίζει δεν αλλάζει;
Μικρά-μικρά από το Τσέλσι-Άρσεναλ
ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ ΜΑΖΙ
Φιλαράκια. Καλά. Εντός και εκτός γηπέδων. Το Ομπαμεγιάνγκ – Λακαζέτ είναι… συγκοινωνούν δοχείο. Η ισχύς εν τη ενώσει τους. Κοντά στα μισά (50 από τα 111) εκ των φετινών τερμάτων της Αρσεναλ, είναι δικά τους. Δίχως αυτούς τα πολλά αμυντικά κενά θα είχαν φέρει καταστροφή. Μην κρυβόμαστε.
Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η απουσία του Χένρικ Μχιταριάν απόν τον τελικό συνιστά μια θλιβερή ιστορία ήττας του ποδοσφαίρου από την πολιτική. Ως Αρμένιος, αποφάσισε να μην ταξιδέψει στο Αζερμπαϊτζάν επειδή φοβόταν για την ασφάλεια του. Οι δύο χώρες βρίσκονται σε χρόνια διαμάχη για την περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάγκ.
ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΝΟ
Η απουσία του Μχιταριάν αφήνει ένα μεγάλο δημιουργικό κενό, αφού έρχεται να προστεθεί στην απουσία του τραυματία Ράμσεϊ, η Αρσεναλ χάνει σε ενέργεια και αμυντική πειθαρχία. Το να ξεκινήσει ο Οζίλ μοιάζει μάλλον μονόδρομος εκτός και αν ο Ιγουόμπι παίξει σε ασυνήθιστο γι’ αυτόν ρόλο.
ΚΑΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ
Γενικώς η επιλογή του Μπακού από πλευράς UEFA ως τόπου τέλεσης του τελικού δεν ήταν… εμπνευσμένη. Μακριά είναι, πανάκριβα είναι, με συνέπεια το ταξίδι να είναι απαγορευτικό για πολλούς φαν των δύο αγγλικών ομάδων. Η κριτική στο κυβερνών όργανο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι σκληρή.
ΟΡΙΑΚΟ
Ενα από τα πράγματα που δεν χώνεψαν ποτέ οι φαν της Τσέλσι από πλευράς Σάρι είναι η περιθωριοποίηση του Καντέ. Δεν είναι πάντως αυτός ο λόγος που ο Γάλλος δεν θα αγωνιστεί μάλλον στον τελικό. Είναι τραυματίας και το αν θα προλάβει ή όχι είναι οριακό προς το δύσκολο.
ΕΥΓΕ!
Μερικοί φαν της Αϊντραχτ είχαν αγοράσει εισιτήρια για τον τελικό, θέλοντας να είναι προετοιμασμένοι. Δεν ανταμείφθηκαν για την προνοητικότητά τους, δεν τα έβαψαν μαύρα. Ισα ίσα, προχώρησαν σε άκρως αξιέπαινη κίνηση. Δώρισαν τις θέσεις τους στη φιλανθρωπική οργάνωση «Παιδικά Χωριά SOS» του Μπακού. Εύγε!