Ο Σαμίρ Νασρί είναι πλέον παλαίμαχος ετών 34, κάποιοι μίλησαν για περήφανο… μπυροκοίλι, σίγουρα έγινε αντικείμενο χλεύης.
Κάπου ανθρώπινο μετά από χρόνια μεγάλων στερήσεων και καθώς δεν είναι πια επαγγελματίας ποδοσφαιριστής να θέλει να ζήσει επιτέλους χωρίς περιορισμούς. Ούτε φαγητό με το γραμμάριο, ούτε «απαγορεύεται», ούτε «δεν πρέπει». Υπάρχει, πάντως, μία απόσταση μεταξύ αυτού και της εικόνας του κατά τη διάρκεια του φιλικού φιλανθρωπικού χαρακτήρα που διοργάνωσαν στο «Βελοντρόμ» η Μαρσέιγ και ο Ντιντιέ Ντρογκμπά με τη συμμετοχή βετεράνων άσων του παρελθόντος και Γάλλων celebrities. Και ο πιο καλοπροαίρετος είδε (άλλο αν δεν σχολίασε…) πως ο Νασρί έχει πάρει απότομα και πολλά κιλά.
Ο Λόρικ Τσάνα είπε ότι ήρθαν δύο άνθρωποι στο γήπεδο, «ο Σαμίρ και ο Νασρί!». Ελάχιστα… 2021 αυτό που είπε ο Αλβανός άλλοτε κάπτεν της ΟΜ, αλλά ας μη βιαστούμε να τον «θάψουμε» εις άγραν πολιτικής ορθότητας – ήταν ένας αστεϊσμός από πλευράς του, όχι κάποιου είδους body shaming. Ίσως και ο αμφιλεγόμενος τρόπος του να «τσιγκλήσει» τον άλλοτε συμπαίκτη του να αλλάξει (διατροφική) ρότα για λόγους υγείας όχι εμφάνισης. Απλώς η εποχή δεν τα σηκώνει πια αυτά τα δηκτικά σχόλια, είναι η αλήθεια. Κι έπειτα, δεν είναι πάντα όλα απλά, ούτε για όλους.
Ένα κενό που μεγαλώνει…
Οι ψυχολόγοι λένε πως ορισμένοι άνθρωποι βρίσκουν καταφύγιο στο φαγητό προκειμένου να γεμίσουν άλλου είδους κενά, στο «μέσα» τους. Κάτι που είναι αρκετά πιθανόν να ισχύει στην περίπτωση του 34χρονου Γάλλου. Πάει πολύς καιρός που απομακρύνθηκε από το ποδόσφαιρο ή πιο σωστά, που το ποδόσφαιρο απομακρύνθηκε από αυτόν. Πόσο κοντράστ με το ξεκίνημά της καριέρας του, όταν ο ενθουσιασμός και το hype υπερκάλυπταν οτιδήποτε άλλο.
Μέλος της περίφημης «γενιάς του 1987» του γαλλικού ποδοσφαίρου (Καρίμ Μπενζεμά, Χατέμ μπεν Αρφά, Ζερεμί Μενέζ), δεν υπήρχε ταβάνι για το πού μπορούσε να φτάσει. Έχουμε ξεχάσει τι είδους παίκτης ήταν, ας θυμηθούμε, ωραία ανάμνηση είναι άλλωστε: Από το πώς κολλούσε την μπάλα στα πόδια, από την απαράμιλλη κλάση που εξέπεμπε με κάθε του κίνηση. Οι συγκρίσεις με τον Ζινεντίν Ζιντάν ακουγόντουσαν δυνατά και, το φοβερότερο, όχι ιερόσυλα. Αλγερινής καταγωγής επίσης, έδειχνε να έχει αυτό το «κάτι» που ξεχωρίζει τους καλούς από τους σπουδαίους.
Οι φαν της ΟΜ τον λάτρευαν. Το παιδί της πόλης και της ομάδας, ο «δικός τους άνθρωπος». Μετά ήρθε η Premier League. Δεν μπορεί κανείς να πει πως δεν πήγε καλά σε Άρσεναλ και Μάντσεστερ Σίτι. Σε καμία περίπτωση. Ωστόσο, δεν έκανε όσα περίμενε κανείς από αυτόν που του προοριζόταν να γίνει ένας από τους καλύτερους ever. Την ίδια στιγμή, άρχισαν να εντείνονται οι διαρροές που λέρωναν την υπόληψή του. Φήμες που του χρέωναν έλλειψη επαγγελματισμού και κακή εκτός γηπέδων ζωή – εκεί είπαν οφείλονταν οι τραυματισμοί που σταδιακά άρχισαν να γίνονται όλο και περισσότεροι. Ούτε στην Εθνική Γαλλίας μακροημέρευσε. Η ιστορία του στους «τρικολόρ» ξεκίνησε με όνειρα χίλια το 2007 και σταμάτησε ήδη από το 2013 μετά από 41 όλες κι όλες εμφανίσεις.
Η τιμωρία και η χαριστική βολή
Στην ουσία, στη Σεβίλλη (2016/17) είναι η τελευταία φορά που είδαμε τον Νασρί στα καλά του. Μετά ακολούθησε η πτώση. Αντάλιασπορ, Γουέστ Χαμ, Άντερλεχτ, όπου και αν δοκίμασε και παρότι εμφανίστηκαν άνθρωποι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να τον βοηθήσουν (Μάνουελ Πελεγκρίνι, Βενσάν Κομπανί) περιορίστηκε σε αναλαμπές, ηχώ του ένδοξου παρελθόντος του. Φταίνε οι τραυματισμοί, ναι. Όχι μόνο. Πρακτικά τα παράτησε. Αυτός υποστηρίζει πως για όλα φταίει η τιμωρία του για ντόπινγκ το Φεβρουάριο του 2018. «Μου έκανε πολύ κακό και άλλαξε τη σχέση μου με το ποδόσφαιρο. Ήταν μια μεγάλη αδικία, δεν είχα πάρει τίποτα το αντικανονικό. Ήταν απλώς μια ένεση βιταμινών επειδή ήμουν άρρωστος. Αυτή η ιστορία με καταρράκωσε και έκοψε τη φόρα που είχα πάρει».
Ο κορονοϊός ακολούθησε και ήταν η χαριστική βολή. Σε συνδυασμό με προσωπικά προβλήματα. Μετά, δεν είχε ούτε τη διάθεση ούτε τη δύναμη να (προσπαθήσει να) επιστρέψει στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Πριν από λίγες ημέρες ανακοίνωσε ότι σταματάει την μπάλα. Λίγες μέρες αργότερα ήρθε αυτό το φιλικό που έδειξε πως στην πραγματικότητα έχει κόψει το σπορ εδώ και καιρό. Η ιστορία θα τον κρατήσει ως ένα τεράστιο ταλέντο που δεν μάθαμε ποτέ μέχρι πού πραγματικά μπορούσε να φτάσει. Ενδεχομένως, πάντως, το μέλλον να του επιφυλάσσει μια ευκαιρία να δοκιμάσει ξανά σε άλλο ρόλο, καθώς έχει πει πως θέλει να γίνει προπονητής. Α, εκεί δεδομένα θα χρειαστεί… γερό στομάχι.
