Παρί Σεν Ζερμέν: Γιατί το ιστορικό 10ο πρωτάθλημα δεν γιορτάστηκε σχεδόν καθόλου

Όσο η Παρί Σεν Ζερμέν δεν μπορεί να δοξαστεί στην Ευρώπη, τόσο θα υποτιμάται το μέγεθος των εντός συνόρων επιτυχιών της.

Το 10ο της ιστορίας της, 8ο από το 2013 και έπειτα. Ισοφάριση του ρεκόρ της Σεντ Ετιέν, βρίσκονται αγκαζέ πια στην κορυφή με τα περισσότερα ever στη Ligue 1. Η Παρί Σεν Ζερμέν, περισσότερο από ποτέ, αποτελεί εκλεκτό μέλος των δυναστειών του γαλλικού ποδοσφαίρου. Όσο όμως δεν καταφέρνει το μεγάλο, το σπουδαίο, το τρανό ευρωπαϊκά, τόσο θα της λείπει το τόσο απαραίτητο «κάτι» ώστε να γνωρίσει την πλήρη αποδοχή, να πάψει να αφήνει την αίσθηση ότι είναι (και) θλιμμένη στις γιορτές της.

Καμία σχέση με όσα ξέραμε

Υπήρξε η Ρεμς των 50s. Μετά η Σεντ Ετιέν των 60s-70s. Αργότερα η μεγάλη Μαρσέιγ που το 1992 κατέκτησε το Champions League (η μοναδική γαλλική ομάδα που το έχει καταφέρει) και η σπουδαία Λιόν με τα 7 συνεχόμενα από το 2002 ως το 2008. Στις μέρες μας είναι η Παρί, βερσιόν «βασιλική οικογένεια του Κατάρ».

Η διαφορά είναι ότι η επιτυχία της χτίστηκε στην ασύγκριτη οικονομική ισχύ, στη συντριβή κάθε έννοιας ανταγωνισμού. Κατά μέσο όρο κατακτάει τα πρωταθλήματα με κοντά 15 βαθμούς διαφορά από τον πλησιέστερο αντίπαλο, σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, διάθετε ρόστερ γεμάτο με αστέρες παγκόσμιας κλάσης, ποτέ ξανά η Γαλλία δεν είδε τόσο ποιότητα μαζεμένη. H Μονακό της σεζόν 2016-17 έκοψε αυτήν τη σαρωτική κυριαρχία, επιτυχία τόσο εντυπωσιακή όσο και εφήμερη. H Λιλ πέρυσι, το ίδιο. Εξαιρέσεις ενός κανόνα.

Για καιρό η Ligue 1 ήταν ίσως το πιο ισορροπημένο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Η Παρί, αυτή η Παρί, τα άλλαξε όλα, συνήθειες, παραδόσεις. Μόνο που η ανωτερότητα της γύρισε μπούμερανγκ. Έγινε τόσο δεδομένη που οδήγησε σε αλαζονεία, σε έναν εσωτερισμό που αντιβαίνει στην πραγματική ζωή. Το κλαμπ λειτουργεί διχαστικά, η κουλτούρα νικητή που έχει παγιώσει εντός συνόρων «κοντράρει» με τους πρόωρους, άδοξους και ταπεινωτικούς αποκλεισμούς στην Ευρώπη.

Η αποτυχία σε συνάφεια με τις απαιτήσεις

Ειδικά φέτος, μετά από ένα τόσο εντυπωσιακό μεταγραφικά καλοκαίρι με τον Λιονέλ Μέσι ως το άστρο των άστρων, το φιάσκο στην Ευρώπη μετά τον αποκλεισμό από την Ρεάλ Μαδρίτης έγινε ακόμα πιο μεγάλο. Τόσο που να αναρωτιόμαστε αν υπάρχει πιο αποτυχημένη ομάδα στο Champions League. Ο Μαουρίσιο Ποτσετίνο ζητούσε συνεχώς χρόνο, αλλά στην πράξη αυτός εξαντλήθηκε προτού προλάβει να μοντάρει το εκλεκτό υλικό που κλήθηκε να διαχειριστεί. Ξεκάθαρη ταυτότητα δεν είδαμε ποτέ, μόνο μια σύζευξη ατομικοτήτων εκ των οποίων προκύπτει η διαφορά. Όχι δηλαδή εκ του συνόλου.

Μπορεί το (τρέχον) +13 από τη 2η Μαρσέιγ να υποδηλώνει περίπατο, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Σε 7 ματς από σειρά 19 αγώνων, η Παρί πήρε βαθμούς με γκολ από το 87’ κι έπειτα, μέσα σε αυτό το δείγμα είναι και 5 νίκες. Δίχως αυτό το «ως το τέλος», η υπόθεση τίτλος θα ‘ταν ακόμη ανοιχτή.

Η Παρί βγάζει την υποχρέωση, δεν βγάζει συναίσθημα

Δίχως την ευρωπαϊκή δόξα ποτέ η Παρί Σεν Ζερμέν δεν θα βρει νομιμοποίηση στο αίτημά της να θεωρείται «η μεγαλύτερη ομάδα όλων των εποχών στο γαλλικό ποδόσφαιρο». Το να νικά τις κάθε Λοριάν, Κλερμόν, Μετς (τυχαία παραδείγματα, δεν υποτιμούμε κανέναν, απλώς μέτρο σύγκρισης οριοθετούμε) δεν την κάνει πιο μεγάλη, πιο ισχυρή. Σκοτώνοντας τον ανταγωνισμό, δημιουργώντας χάσμα χασμάτων με τους υπόλοιπους, εθίζεται στην ευκολία και αυτό της κοστίζει εκτός συνόρων. Στις συνειδήσεις παγιώνεται ως ομάδα που κάνει τη διαφορά αποκλειστικά χάρη στους παίκτες που διαθέτει, όχι επειδή πρεσβεύει μια ξεκάθαρη ταυτότητα και φιλοσοφία.

Ο τίτλος γιορτάστηκε σε φάση «να βγει η υποχρέωση». Χωρίς πραγματικά διάθεση, σε ένα «Παρκ ντε Πρενς» που άδειασε σχεδόν με το που έληξε το ματς με τη Λανς, που πιστοποίησε τα καθέκαστα και μαθηματικά. Παρεμπιπτόντως, στο Σεντ Ετιέν ακόμα διηγούνται το γλέντι που ακολούθησε μετά το δικό τους 10ο. Σύμφωνοι, από το 1981 έχει περάσει πια πολύς καιρός, αλλά δεν είναι ότι στα χρόνια που κύλησαν ο κόσμος ξέχασε να γιορτάζει…

Απλά θέλει να το νιώθει. Και στο Παρίσι, έπαψαν να απολαμβάνουν τις «απλές χαρές της ζωής».«Ένα αστέρι χωρίς λάμψη», ήταν ο τίτλος της «L’Equipe» την επομένη της στέψης και δεν θα μπορούσε να το συνοψίσει καλύτερα.

Το εκ νέου κρίσιμο καλοκαίρι της Παρί Σεν Ζερμέν

Το επόμενο καλοκαίρι θα είναι ξανά γεμάτο δουλειά για τους αποφασίζοντες στη «σκιά του Πύργου του Αϊφελ». Αλλά αυτή τη φορά, το ξέρουν πια, δεν θα βρουν τη χαρά μέσω των μεταγραφών που κάνουν ντόρο. Μια αρχή θα ήταν, περίεργο και αν ακούγεται για ένα κλαμπ που η επίδειξη είναι το πιστεύω του, να στηριχτεί περισσότερα σε δικά του παιδιά. Στις ακαδημίες του υπάρχουν μεγάλα ταλέντα, που νιώθουν τη φανέλα.

Και βεβαίως ή μάλλον πρώτα από όλα, είναι ο Κιλιάν Εμπαπέ, τι αυτός θα ανακοινώσει λίαν συντόμως για το μέλλον του. Αυτός θα ορίσει την επόμενη μέρα της ΠΣΖ γιατί σαν κι αυτόν άλλος δεν υπάρχει. Κι αυτό λέει πολλά για το πώς ξέπεσαν σε σημασία οι Μέσι και Νεϊμάρ, που μάλλον θα παραμείνουν επειδή, και μόνο, κανείς άλλος εκεί έξω δεν μπορεί να τους αντέξει οικονομικά.

Ο Ποτσετίνο πάντως, δεν θα συνεχίσει, θεωρείται δεδομένο πια. Ως ύφος, ως προοπτική δεν έπεισε ποτέ. Ακούγεται έντονα πως ψήνεται «ανταλλαγή» με τον Αντόνιο Κόντε στην Τότεναμ. Αυτό θα ‘ναι εξόχως ενδιαφέρον, ακόμα περισσότερα σε ένα ρόστερ που δεδομένα θα αλλάξει αρκετά. Και ο Λεονάρντο; Αναμονή. Στον Βραζιλιάνο αθλητικό διευθυντή χρεώνονται πολλά, αλλά έχει ακόμα υποστηρικτές στα πολύ υψηλά κλιμάκια.