Οι μεγαλύτεροι και πιο πιστοί φαν της Μπάγερν θα τον θυμούνται, εκεί στα τέλη των 80s. Ιδρωμένη φανέλα, τα έδινε πάντα όλα – το έκανε και στις 104 συμμετοχές του με τους Βαυαρούς. Ένας σκληρά εργαζόμενος μέσος. Το είδος του παίκτη που υποτιμητικά ο Ερίκ Καντονά θα αποκαλούσε «νεροκουβαλητή». Αλλά, για δες, συχνά αυτοί είναι που γίνονται μετά οι καλύτεροι προπονητές…
Ο 8ος συνεχόμενος τίτλος της Μπάγερν είναι έργο αυτού ακριβώς του «συνηθισμένου ανθρώπου». Του αξιότιμου Χάνσι Φλικ. Απόδειξη επίσης, ότι συχνά, για τα μεγαλύτερα προβλήματα, οι λύσεις είναι απλές. Η Μπάγερν τον είχε στα πόδια της όσο καιρό υπέφερε. Βοηθός του Νίκο Κόβατς ήταν. Α, ο Κροάτης… Κακός προπονητής δεν είναι. Δεν είναι όμως όλοι για όλα. Ουδέποτε κέρδισε τα αποδυτήρια. Μήτε κατάφερε να βάλει τη θέληση για νίκη πάνω από το φόβο της ήττας. Ακόμα και το περσινό νταμπλ ουδόλως ενίσχυσε τη θέση του. Λίγο χρόνο παραπάνω του έδωσε, μόνο.
Η τρέχουσα αγωνιστική περίοδος κυλούσε μέσα στην γκρίνια και ούτε η ιστορική «φωτοβολίδα» στο Λονδίνο (το 7-2 επί της Τότεναμ) μπόρεσε να αλλάξει το γενικότερο feeling. Η ταπείνωση (1-5) από την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης (ολίγον τι ειρωνικά, της πρώην ομάδας του Κόβατς) στις αρχές Νοεμβρίου ήταν το «ως εδώ και μη παρέκει». Κοιτώντας το με τη γνώση του «ύστερα», ήταν το αποτέλεσμα του πόσο στραβά μπορεί να πάει κάτι όταν ο κόουτς δεν εμπνέει. Οι ίδιοι παίκτες, που αλλού πατούσαν και αλλού βρισκόντουσαν, έγιναν στη συνέχεια ένα φοβερό και τρομερό σύνολο. Τακτικά και ανθρώπινα, ο Κροάτης απέτυχε. Χαμένος στο αμυντικογενές σύστημά του και στην τάση του να κατηγορεί τους άλλους στα στραβά.
Μπάγερν: Είναι οι νίκες, είναι και ο τρόπος
Ο Φλικ έκανε πολλά περισσότερα από απλώς να φτιάξει το κλίμα. Έδωσε νόημα και σκοπό στην ομάδα, ατομικά και συλλογικά. Δεν είναι μόνο οι βαθμοί (η Μπάγερν έχασε μόλις 7 στα 24 ως τώρα ματς πρωταθλήματος μαζί του). Είναι ο τρόπος. Ολομέτωπες επιθέσεις, ακόρεστη ενέργεια, ασταμάτητή πίεση ψηλά στον αντίπαλο. Στροφή 180 μοιρών σε σχέση με την εποχή του Κόβατς. Το «είμαστε η Μπάγερν και πρέπει πάντα να παίζουμε για να κυριαρχήσουμε» έγινε ξανά στάση ποδοσφαιρικής ζωής.
Τίποτα δεν συνοψίζει καλύτερα την επιτυχία του 55χρονου Φλικ από την αγωνιστική μεταμόρφωση δύο παικτών. Των Τόμας Μίλερ και Ζερόμ Μπόατενγκ. Ο πρώτος άρχισε, μεταξύ άλλων, να μοιράζει ασταμάτητα ασίστ (20 μέχρι στιγμής, επίδοση-ρεκόρ στην ιστορία της Bundesliga), ο δεύτερος έγινε πάλι η αμυντικάρα του άλλοτε. Επειδή, απλά, βρήκαν έναν προπονητή που να σέβονται και να εμπιστεύονται.
Στις μεγάλες εμπνεύσεις του Φλικ και η καθιέρωση του 19χρονου Αλφονσο Ντέιβις ως αριστερό μπακ, επιβάλλεται μάλιστα να εξεταστεί σε συνδυασμό με την παράλληλη μετατόπιση του Ντέιβιντ Αλάμπα στα στόπερ. Ο Αυστριακός έκανε σούπερ εμφάνισεις, έγινε παράλληλα μέντορας του νεαρού Καναδού συμπαίκτη του. Δύο σε ένα.
Ο Κάρλο Αντσελότι, μετά το πέρασμα του από το Μόναχο, είχε πει το εξής: «Η Μπάγερν θα μπορούσε να κερδίσει το πρωτάθλημα ακόμα και με τα χέρια στην τσέπη». Είναι αλήθεια ότι οι 8 συνεχόμενοι τίτλοι καλλιεργούν σοβαρές επιφυλάξεις για το επίπεδο ανταγωνιστικότητας της Bundesliga. Ωστόσο, θα ήταν μέγα λάθος και σοβαρή παραπλάνηση να πάρει κανείς αυτό το στοιχείο και να το μετατρέψει σε υποτίμηση της δουλειάς του Φλικ.
Η «αναγέννηση» μόνο απλό πράγμα δεν ήταν. Eιδικά όταν είχε να χειριστεί παράλληλα το τέλος μιας μεταβατικής εποχής (δίχως Ριμπερί-Ρόμπεν) και την εκκίνηση μιας νέας. Το πόσο εντυπωσιακά τα κατάφερε συνιστά ένδειξη (ελπίδα;) ότι η Μπάγερν βρήκε έναν κόουτς στην παράδοση των Γιουπ Χάινκες, Ότμαρ Χίτσφελντ. Ενδεχόμενη κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης, τον προσεχή Αύγουστο, θα είναι το πειστικότερο των επιχειρημάτων.
