Η Γερμανία πάει από το κακό στο χειρότερο τα τελευταία χρόνια και λίγους μήνες πριν από το Euro 2020, βίωσε νέο ιστορικό κάζο.
«Αν είναι να παίζουμε έτσι, δεν υπάρχει καν λόγος να εμφανιστούμε στο Euro». Η Bild δεν είπε τίποτα περισσότερο, τίποτε λιγότερο από αυτό που σκέφτηκαν οι περισσότεροι βλέποντας ή μαθαίνοντας ότι η Γερμανία έχασε εντός έδρας από τη Βόρεια Μακεδονία (2-1). Μόλις η 3η φορά στα χρονικά που τα «πάντσερ» χάνουν σε προκριματικά Μουντιάλ! Πορτογαλία (1985) και Αγγλία (2001), τα δύο προηγούμενα. Η λέξη «ντροπή» είναι βαριά, ωστόσο εν προκειμένω είναι ως και light για να περιγράψει το μέγεθος της ταπείνωσης που συνιστά η ήττα των 4 φορές παγκοσμίων πρωταθλητών από το Νο65 στην κατάταξη της FIFA. Η εμφάνιση ήταν τόσο κακή όσο φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση.
Ναι, μπορούμε να σταθούμε σε αυτό που έχασε ο Τίμο Βέρνερ στο 1-1. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πώς δεν σκόραρε προ κενής εστίας ένας παίκτης του επιπέδου του (βασικά οποιαδήποτε επιπέδου…). Αλλά πώς να αφήσουμε εκτός συζήτησης την παντελή έλλειψη ενέργειας, ιδεών και φαντασίας; Πώς να μην κάνουμε ειδική αναφορά στην παθητικότητα που έδειξαν οι Γερμανοί διεθνείς ενώ φαινόταν ότι το κακό ερχόταν καταπάνω τους με δρασκελιές; Ληθαργική η παράδοση στη μοίρα τους…
Από την.. τελειότητα στην καταβαράθρωση
Θα ήμασταν πρόθυμοι να το χαρακτηρίσουμε «ατύχημα» αν δεν ήταν ακόμα ένα ισχυρό χτύπημα στο image μίας πάλαι ποτέ ασύγκριτης «μηχανής». Για να πιάσουμε σωστά την ιστορία, πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Στο καλοκαίρι του 2017. Οταν η Γερμανία, τα «δεύτερα» της Γερμανίας πιο σωστά, θριάμβευσαν στο Confederations Cup. Η κουβέντα τότε ήταν γεμάτη υμνολόγια. Επικεντρωμένη στο ζηλευτό βάθος, στο άξιο θαυμασμού σύστημα για τον εντοπισμό και την αξιοποίηση του ταλέντου. «Δεν λείπει τίποτα», έλεγαν οι ειδικοί, ενώ ο Γιόαχιμ Λεβ δήλωνε πως «είναι ο ρόλος μου να είμαι πρωτοπόρος» και είχε βάλει στόχο την τελειότητα – έτσι το έθετε, στα πηγαδάκια με τους δημοσιογράφους.
Τι μπορεί να πάει στραβά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα; Τα πάντα, όπως περίτρανα αποδείχτηκε αρχής γενομένης από το Μουντιάλ της Ρωσίας, του 2018. Εκεί η «νάσιοναλμανσαφτ»» αντίκρισε κατάφατσα τον καθρέφτη της αλήθειας και για πρώτη φορά δεν πέρασε καν τη φάση των ομίλων σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλου. Θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε την κατάρα της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, ήταν η τέταρτη από τις πέντε τελευταίες χρονικά (μόνο η Βραζιλία του 2002 γλύτωσε) που αποκλείεται τόσο νωρίς. Ηταν όμως τόσο κοσμοϊστορικό, τόσο απρόσμενο, τόσο ισχυρό ως σοκ, που ξεπέρασε οτιδήποτε παρόμοιο. Η εθνική Γερμανίας ποτέ δεν είχε υπάρξει τόσο «λίγη», τόσο εκτός θέματος. Είχε κάνει το λάθος να πιστέψει ότι είναι άτρωτη. Είχε χάσει το μέτρο. Την ισορροπία, την αυτοπεποίθηση.
Μονόδρομος για τη Γερμανία η επιστροφή του Μίλερ (και όχι μόνο)
Παραλλήλως έχασε τη ψυχραιμία του ο Λεβ. «Ξέχασε» ως και τα βασικά, παγιδευμένος στις εμμονές και στα «θέλω» του. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που οι παρενέργειες συνεχίστηκαν επί μακρόν. Το Nations League αποδείχθηκε δις, αιτία θλίψης και ταπείνωσης. Μην πούμε πολλά. Η συντριβή με 6-0 στην Ισπανία, μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, αρκεί και με το παραπάνω. Η βαρύτερη ήττα των Γερμανών σε επίσημο ματς μετά το 8-3 από την Ουγγαρία το 1954. Η 2η χειρότερη μαζί με ένα επίσης 6-0, από την Αυστρία το 1931. Το ότι χρειάζεται να πάμε τόσο πίσω στο χρόνο για να βρούμε αναλογίες, δείχνει το ιστορικό του κάζου. Σε όλους τους τομείς. Κυρίως αυτόν της αξιοπρέπειας…
Σε τελική ανάλυση, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν και παραμένει η απάθεια, γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε, επ’ ουδενί, ότι δεν υπάρχει ταλέντο σε μία ομάδες με παίκτες όπως οι Σανέ, Γκορέτσκα, Κίμιχ, Νόιερ, Γκιντογάν και πάει λέγοντας. Ανισορροπία ναι, αλλά όχι δα και έλλειψη ποιότητας. Ωστόσο, δεν υπάρχει ηγέτης να ξυπνήσει τους άλλους – ο Τόνι Κρόος ουδέποτε ήταν τέτοιος όσο και αν πάνε με το στανιό να τον κάνουν. Εγινε επίσης πιο έντονη από ποτέ η κουβέντα για το πόσο αυτοκαταστροφική και ανεξήγητη ήταν η κίνηση του Λεβ να κόψει τους Τόμας Μίλερ, Ζερόμ Μπόατενγκ και Ματς Χούμελς και να επιμένει πεισματικά σε αυτό. Οι φωνές να αλλάξει γνώμη, ειδικά για τον Μίλερ, είναι πια τόσο ισχυρές και πολλές, ώστε δεν βλέπουμε πώς θα μπορέσει να αντισταθεί εν όψει Euro 2020. Λίγο πριν δηλαδή αποχαιρετήσει και επίσημα τη… μόνιμη δουλειά του. Και πολύ άργησε, θα πουν πολλοί και άντε να τους δώσεις άδικο.
