Ενόσω ο «κόσμος χανόταν», ο Φλόριαν Κόφελντ παρέμενε, αφοπλιστικά, ψύχραιμος. Ακούγοντας κανείς τις συνεντεύξεις Τύπου που έδινε, θα μπορούσε να υποθέσει ότι τίποτα δεν ταράζει το βίο της Βέρντερ. Ο 37χρονος προπονητής ουδέποτε απώλεσε το παροιμιώδες χαμόγελό του, ποτέ δεν έδειξε να τελεί υπό πανικό ή φόβο. Χαλαρός και προσιτός, απαντούσε ακόμα και στις πιο «αιχμηρές» ερωτήσεις με ηρεμία. Τελικά ίσως αυτή η relax προσέγγιση να αποτέλεσε τη σωτήρια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, για την ομάδα της Βρέμης. Αυτό που της χρειαζόταν ώστε να παρατείνει για 40η συνεχόμενη σεζόν την παρουσία της στην Bundesliga.
Οτιδήποτε ήθελε για να σωθεί, συνέβη. Με πρώτο και κύριο, το φοβερό συνδυασμό της τελευταίας αγωνιστικής. Η Βέρντερ διέλυσε 6-1 την Κολωνία, τη στιγμή που η Φορτούνα έχανε τα αυγά και τα πασχάλια στο Βερολίνο, κόντρα στην Ουνιόν (3-0). Προσπέρασε λοιπόν κατά ένα βαθμό την ομάδα του Ντίσελντορφ και κέρδισε το δικαίωμα της 2ης ευκαιρίας, μέσω των μπαράζ.
Εκεί την περίμενε η Χάιντενχαϊμ. Πρώτο ματς, στη Βρέμη, δίχως γκολ (0-0). Και ήρθε το βράδυ της προηγούμενης Δευτέρας, η δεύτερη και τελική πράξη. Το 2-2 ήταν αρκετό για να επισφραγιστεί η παραμονή, παρά το «χάος» σε κάτι που φαινόταν εύκολο, στα τελευταία λεπτά το παιχνίδι έγινε ροντέο. Ουσία είναι ότι φάνηκε ξανά πόσο σημαντικό πράγμα είναι αυτό που στην ποδοσφαιρική αργκό λέμε «φανέλα». Μέγεθος μη μετρήσιμο. Το οποίο όμως, μετράει τρελά και κάνει εν τέλει τη διαφορά.
Μετά το φινάλε πάντως, παρότι αυτό ήταν χαρούμενο, ο Κόφελντ έβγαλε την ένταση που τόσο καιρό επιμελώς έκρυβε. Με έκδηλη την ανακούφιση στο πρόσωπό του, παραδέχτηκε ότι η σεζόν δεν ήταν «απλώς τρενάκι του τρόμου, αλλά ελεύθερη πτώση». Το θέμα είναι η Βέρντερ να καταλάβει ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσει το «ζην επικινδύνως». Είναι πολλά τα χρόνια που φλερτάρει με την καταστροφή, της έχουν γίνει κακή συνήθεια οι σεζόν στο όριο. Πόσο ακόμα θα την σκαπουλάρει; Αν θέλει ένα έξτρα επιχείρημα για να καταλάβει πόσο επικίνδυνο παιχνίδι παίζει, ας κοιτάξει λίγο πιο πέρα, εκεί στο γερμανικό βορρά. Προς το Αμβούργο. Κόντρα στο οποίο θα μπορούσε να παίζει αν οι «δεινόσαυροι» δεν είχαν παγιωθεί στο «φόρα κατηφόρα». Αυτών η αυτοχειρία, έφερε τη Χάιντενχαϊμ στα μπαράζ…
Βέρντερ Βρέμης: Ποτέ μην ξεχνάς το Αμβούργο…
Για πολλά χρόνια, ήταν εκείνο το ρολόι. Ψηλά στις κερκίδες του «Φόλκσπαρκ Στάντιον», μετρούσε την αδιάλειπτη παρουσία στην Bundesliga. «Ο μοναδικοί που δεν έχουμε υποβιβαστεί ποτέ», έλεγαν και καμάρωναν. Βασικά, εθελοτυφλούσαν. Έκαναν πως δεν καταλάβαιναν, εκεί στο Αμβούργο, την παρακμή που είχε διαποτίσει κάθε κύτταρο του οργανισμού του συλλόγου. Οι συνεχείς σωτηρίες στο τσακ, με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, δεν ήταν το «μεγαλείο του συλλόγου που προστατεύει από κάθε κακό». Ήταν απλώς θέμα τύχης. Όταν αυτή στέρεψε, ήρθε ο υποβιβασμός. Και το ρολόι σταμάτησε.
Θα μπορούσε να πιστέψει (ελπίσει;) κανείς ότι αυτό το κακό θα ήταν μια ευκαιρία για ριζική ανανέωση. Για μια φρέσκια αρχή, απαλλαγμένη από τις μονομανίες του παρελθόντος. Ευσεβείς πόθοι. Το Αμβούργο θα συνεχίσει και του χρόνου στην Β΄Κατηγορία. Για 3η σερί σεζόν. Όπως πέρυσι, έχασε την ύστατη στιγμή την ευκαιρία να πάει στα μπαράζ ανόδου. Ειδικά φέτος, το ατόπημα ξεπερνά τα όρια του αποδεκτού λάθους. Γίνεται «έγκλημα» βάσει του υψηλότατου μπάτζετ, της επιλογής του πολύπειρου Ντίτερ Χέκινγκ ως κόουτς, του γεγονότος ότι πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν σε θέση προβιβασμού, αλλά και του απίθανου φινάλε.
Σε τελική ανάλυση, θα αρκούσε η ισοπαλία. Στο εντός έδρας ματς απέναντι στην αδιάφορη βαθμολογικά Ζαντχάουζεν, ομάδα από ένα χωριουδάκι 15.000 κατοίκων στη νοτιοδυτική Γερμανία. Αντί αυτού, προέκυψε ρεζιλίκι άνευ προηγούμενου: 1-5. Το ξαναγράφουμε: 1-5. Με το τελευταίο γκολ μάλιστα να πετυχαίνει ο Ντένις Ντίκμαϊερ, ένας αμυντικός που έπαιξε 184 ματς σε 8 σεζόν με τη φανέλα των «δεινοσαύρων» άλλοτε, δίχως ποτέ να σκοράρει. Πόσο (πιο) ρεζιλίκι;
