Ισπανία – Ελλάδα: Η Εθνική πήρε βαθμό πολλών… χιλιομέτρων

Ισπανία – Ελλάδα: Η ισοπαλία που πήρε στη Γρανάδα η Εθνική είναι από αυτές που μπορούν να την πάνε πολύ μακριά. Πάρα πολύ…

Ισπανία – Ελλάδα: Αντανακλαστικό είναι. Ανθρώπινο, κατανοητό ποδοσφαιρικά. Και ενδεκάδα με 11 επιθετικούς να κατέβαζε ο Τζον Φαν’τ Σχιπ στο «Κάρμενες», το πιθανότερο – αν όχι βέβαιο – πως όλοι τους πίσω από την μπάλα θα έπαιζαν. Όλοι βγάζοντας τα λυσσακά τους κυνηγώντας, παρά δημιουργώντας, αναχαιτίζοντας, παρά φτιάχνοντας, καλύπτοντας χώρους με τρεχάλα, οργώνοντας το δικό τους μισό και αφήνοντας χαλί του αντιπάλου.

Αλλιώς, δεν γίνεται, μην κοροϊδευόμαστε. Η, δεν θα γίνονταν. Ό,τι και όπως παρατάσσονταν η Εθνική Ελλάδας κόντρα στην Ισπανία, έτσι, θα ήταν η εικόνα του παιχνιδιού. Δεν είναι δική μας ευρεσιτεχνία. Είναι… οικουμενική (σχεδόν) παραδοχή για όποιον προσπαθεί να κοντράρει τη «ρόχα». Πως αλλιώς δηλαδή θα μπορούσε να να παίξει, να το παλέψει, να προσπαθήσει να πάρει όσα μπορεί να διεκδικήσει η εθνική Ελλάδας στο σπίτι των Ιβήρων, γνωρίζοντας ότι πριν λίγους μήνες, κοτζάμ Γερμανοί, εκεί, στο στόμα του λύκου, διαλύθηκαν με μια από τις μεγαλύτερες συντριβές της ιστορίας τους (0-6);

Αυτονόητα, ακόμη και υποσυνείδητα, ανεξαρτήτως δυνατοτήτων, δυναμικής, ποιότητας, έτσι, μόνο, παλεύονταν. Με κλεφτοπόλεμο (και όχι τιμής ένεκεν λόγω της ημέρας), αυταπάρνηση, συνέπεια, συγκέντρωση, αφοσίωση, τακτική αξιοποίηση του μάξιμουμ δυνατού, του εκατοστού στο γήπεδο, του δευτερολέπτου στο ρολόι και φυσικά επίκλησης στη μεταφυσική.

Την τύχη, δεν είναι κακό, απαραίτητο είναι, σύμμαχο τη θες σε κάτι τέτοια λημέρια, κόντρα σε κάτι τέτοια θεριά. Στη ροή του παιχνιδιού, στον τρόπο που θα σε αντιμετωπίσουν, να τους πιάσεις στον ύπνο, να σε δουν αφ’ υψηλού, μπας και. Και φυσικά, χρειαζούμενη η τύχη όχι μόνο για να… βγουν τα δικά τους έξω, μα και στη μια, στις δυο φάσεις που θα βρεις στο ενενηντάλεπτο, το δικό σου, να πάει μέσα, να «γράψει».

Αυτό που έπρεπε…

Ο Ολλανδός εκλέκτορας δεν θα μπορούσε συνεπώς να σκεφτεί και να πράξει κάτι διαφορετικό. Τρεις στο κέντρο, ακραίοι που οι μπακ αγαπούν για τα ντουμπλαρίσματα, «ψευτοεννιάρι» σε ρόλο γνωστό και δοκιμασμένο στο παρελθόν, όλοι, τα πάντα στο αρχικό σχήμα στην υπηρεσία του μονόδρομου ως προς την προσέγγιση.

Φάνηκε από τη σέντρα, πως αφ’ υψηλού οι Ισπανοί δεν ήταν. Μπορεί οι πρώτες δύο, τρεις φάσεις τους, να πέρασαν, μα από την στιγμή που ήταν αδύνατον να αλλάξουν οι διεθνείς μας τρίτη πάσα, με ποσοστά κατοχής στα όρια του 80% και κυρίως κόντρα σε ομάδα που φαίνονταν πως δεν επαναπαύονταν και ούτε φυσικά είχε αλλού το μυαλό της, πάλι καλά – όχι βάσει πληθώρας ευκαιριών αλλά εικόνας, εμφανούς διαφοράς – που στην ανάπαυλα τις δύο ομάδες χώριζε μόνο ένα γκολ.

Και αυτό ακριβώς, αυτή η διαφορά του ενός μόνο γκολ ήταν το πρώτο της συμπαιγνίας που επιβάλλονταν. Το δεύτερο ήρθε στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους. Φάση από το πουθενά, φάση του… τίποτα, του κανενός κινδύνου, κερδισμένο πέναλτι, γκολ ισοφάρισης. Σενάριο ιδανικό, σενάριο ιδεατό, σενάριο αρμόζον. Τακτική, λογική, φιλοσοφία, απαράλλαχτη. Έτσι κι αλλιώς, δεν θ’ άλλαζε. Είτε στο 1-0, είτε στο 3-0, πόσο μάλλον στο 1-1. Δείτε τα highlights της αναμέτρησης.

Άμυνα υπέρ βωμών και εστιών, άμυνα αποτελεσματική, άμυνα ομαδική, άμυνα που λειτούργησε, απέδωσε, κράτησε μακριά το θεριό που συνεχώς ανανέωνε πόδια και μυαλά στο γήπεδο, χωρίς όμως να μοιάζει τόσο – χτες – δημιουργικό, τόσο εκφοβιστικό, ειδικά με τον χρόνο να περνάει και παρότι η μέγγενη έσφιγγε, παρότι οι δικοί μας, τρίτη πάσα εξακολουθούσαν να μην αλλάζουν ανανέωνε ελπίδα και πίστη.

Και τελικά, έγινε. Ήρθε. Ο βαθμός που στην οικονομία του ομίλου, ήδη από την πρεμιέρα του, μπορεί να κάνει τη διαφορά. Γιατί ακριβώς είναι βαθμός που δεν τον περιμένεις. Γιατί είναι βαθμός που το θεριό δεν χαρίζει, δεν δωρίζει, δεν δίνει. Γιατί τέτοιοι, ανεξαρτήτως του τρόπου – είπαμε, άλλος δεν υπάρχει –, σαν τον χτεσινό κερδισμένο καλύπτουν πολλά από τα χιλιόμετρα που χωρίζουν την Εθνική από το Κατάρ. Δικαίως πανηγυρίστηκε έξαλλα στα αποδυτήρια.