Ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς οδηγεί τη Μίλαν στον τίτλο νικώντας αντιπάλους, νικώντας και το χρόνο – αν μπορεί κάποιος, είναι αυτός!
Είναι σε ηλικία που η συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιριστών τοπ επιπέδου έχουν αποσυρθεί. Ξεκουράζουν τα πονεμένα τους σώματα. Έχοντας για πάντα τις αναμνήσεις. Κοιτώντας το μέλλον τι θα φέρει. Έλα όμως που αυτός δεν είναι ο μέσος όρος. Βασικά είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι (ο) ένας και μοναδικός. Σαν τον Ζλάταν δεν βγήκε και ίσως να μην βγει ποτέ ξανά άλλος.
Ο Ραϊόλα και τα push–ups!
Ο ατζέντης του, Μίνο Ραϊόλα διηγείται συχνά πυκνά την παρακάτω ιστορία. Πάντα με πλατύ χαμόγελο. Ότι μερικές φορές, όταν πετυχαίνει τον πελάτη του να κάνει push-ups, πάει για πλάκα και κάθεται στην πλάτη του. Δεν είναι ακριβώς αδύνατος ο «πολύς» Μίνο να θυμίσουμε κάπου εδώ και δεν κάνουμε κάποιου είδους body shaming λέγοντάς το.
Κανένα πρόβλημα, μία ή άλλη. Ο Ζλάταν αντιδρά λες και ανέβηκε πάνω του… κατηγορία φτερού. Συνεχίζοντας να κάνει την άσκηση, με ακόμα μεγαλύτερη μάλιστα ένταση και θέληση.
Το χαριτωμένο αυτό story συνοψίζει ιδανικά τι μέρους του λόγου είναι ο Σουηδός. Τίποτα δεν τον εξιτάρει περισσότερο από το να του βάλεις εμπόδια. Να τον προκαλέσεις. Ζει μόνιμα σε τέτοιο πλαίσιο και έτσι μεταφράζονται πολλές από τις κατά καιρούς δηλώσεις του. Η υπερβολή είναι μέρος της προσωπικότητάς του, το show τον τρέφει.
Το «εγώ» του είναι τεράστιο, αλλά είναι και ένα παιχνίδι όλο τούτο. Ένας ρόλος. Ο τρόπος του να αντέχει στο χρόνο σε τόσο υψηλό επίπεδο, να είναι στο προσκήνιο. Και θέλει να το παρατείνει όσο γίνεται περισσότερο.
Αν πιστέψουμε τον Ραϊόλα, τότε «μπορεί να παίξει άνετα ως τα 50, αλλά μόνο στο υψηλότερο επίπεδο».
Μαράζωσε στις ΗΠΑ, ήθελε κίνητρο
Ας μην προσπαθήσουμε, μάταια, να δούμε τόσο μακριά. Ας μείνουμε στο σήμερα.
Το πώς κατάφερε και επέστρεψε από το MLS (Los Angeles Galaxy) σε ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό σε μία από τις μεγαλύτερες Λίγκες του πλανήτη, είναι από μόνο του αξιοθαύμαστο.
Όμως μαράζωσε εκεί. Βλέποντάς τους να μην συμμερίζονται τη στάση ζωής του, ότι δηλαδή πρέπει να κυνηγάς να είσαι παντού και πάντα πρώτος.
Η επιστροφή στην Ευρώπη ήταν η λύτρωσή του. Είχε ανάγκη τη Μίλαν όσο τον είχε κι αυτή. Κι ας μην το παραδεχτεί ποτέ. Του αρέσει να περνιέται για σπουδαιότερος από το σύνολο. Τουλάχιστον στα λόγια.
Το special σόου στο «Ολίμπικο»
Ένας… έφηβος 40άρης, ο οποίος έφτασε τα 400 γκολ στην καριέρα του στο διασυλλογικό επίπεδο. Σπέσιαλ ορόσημο, σπέσιαλ γκολ κόντρα στη Ρόμα του Special One. Με ένα εκπληκτικό φάουλ-οβίδα!
Το ότι τον έβριζαν από την κερκίδα οι φαν των Ρωμαίων, ήταν και το μεγαλύτερο λάθος τους.
Ο Ζλάταν ο παντοτινός υπέγραψε το μεγάλο διπλό στο «Ολίμπικο». Ακόμα περισσότερο καθώς κέρδισε και το πέναλτι που διασφάλισε τη νίκη. Το VAR του έδωσε πίσω ό,τι του στέρησε ελάχιστα νωρίτερα, όταν του ακυρώθηκε γκολ(άρα).
Και να που ο Ζοσέ Μουρίνιο απέκτησε νέο λόγο να… τρώει μόνος. Κατ’ εικόνα της φοβερής φωτό που ανάρτησε τις προάλλες στα social media. Τα χρόνια τους στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ οι δυο τους κατάφεραν να βρουν ισορροπίες. Να συνθέσουν τα τεράστια «εγώ» τους. Έξυπνοι άνθρωποι είναι, κατάλαβαν ότι ήταν προς όφελός τους.
Πλέον, δεν βαδίζουν σε κοινούς δρόμους. Ο «Ίμπρα» έχει βρει τρόπο να παρατείνει την αναπόφευκτη παρακμή. Ο Πορτογάλος κόουτς αντίθετα, έχει αφήσει πίσω του τα χρόνια της δόξας του, πιθανότατα ανεπιστρεπτί. Είναι ένα ερώτημα αν όλοι οι δρόμοι έπρεπε να οδηγούν στη Ρώμη…
Στους «τζαλορόσι» πονάνε και για έναν επιπλέον λόγο. Εξίσου σοβαρό, στα μάτια τους. Ο Ζλάταν έγινε ο γηραιότερος ever σκόρερ στο «Ολίμπικο» σε επίπεδο Serie A. Παίρνοντας το ρεκόρ από τον Φραντσέσκο Τότι.
Δεν τα ανέχονται κάτι τέτοια εκεί στη Ρώμη. Τον αιώνιο Capitano τους δεν θέλουν να τον αγγίζει κανείς. Κι όταν αυτό συμβαίνει, θυμώνουν, απελπίζονται.
Το απόλυτο παράδειγμα
Στη Μίλαν βέβαια ποσώς ασχολούνται με αυτά. Ξέρουν ότι ο Ιμπραΐμοβιτς είναι η ευλογία τους. Και μόνο που είναι εκεί, δίνει σε μια κατά τα άλλα νεανική ομάδα πολλά από αυτά που χτίζουν μια μελλοντική πρωταθλήτρια.
Είναι η αύρα, είναι η τεχνογνωσία, η έμπνευση που γεννά μέσω του παραδείγματος. Οι συμπαίκτες του κρέμονται από τα χείλη του, κοιτούν τι κάνει και μαθαίνουν.
Αλλά δεν τους δίνει τίποτα στο πιάτο. Πρέπει αυτοί να τον πείσουν ότι το αξίζουν πρώτα αυτό το πολύτιμο φροντιστήριο.
Δεν μπορεί αυτοί, κάμποσα χρόνια νεότεροι, να μένουν πίσω από έναν 40άρη. Είναι κι αυτό ένα κίνητρο, δεν είναι;
Πόσο ξένο μοιάζει ότι στα ξεκινήματά του, στη Μάλμε, ο Σουηδός έκανε έξαλλο το γυμναστή της ομάδας επειδή βαριόταν να προπονηθεί. Προϊόντος του χρόνου, εθίστηκε στο fitness.
«Μου αρέσει να υποφέρω στην προπόνηση. Πρέπει να είναι με τον σκληρό τρόπο, καθημερινά. Η πίεση έρχεται από μένα και κανέναν άλλο. Αν δεν πετυχαίνω αυτό που θέλω, απογοητεύομαι. Κάθε τι που κάνω πρέπει να είναι τέλειο», καταπώς το έχει θέσει.
Είναι ο ίδιος άρα ο personal trainer του εαυτού του. Και ο πήχης είναι σταθερά στο «όσο πιο ψηλά πάει».
