Η Ίντερ υπέταξε και την Κάλιαρι (1-0) και πετάει προς τον τίτλο, προς το σβήσιμο μιας αναμονής, που κρατάει από το 2010.
Έντεκα συνεχόμενες νίκες, 14 διαδοχικά ματς δίχως ήττα. Έντεκα βαθμοί διαφορά από τον 2ο (Μίλαν). Πέντε ακόμα νίκες, στις 8 αγωνιστικές που απομένουν στη Serie A, θα οδηγήσουν σε μαθηματική επικύρωση της στέψης και σε γκρέμισμα της 9ετούς αυτοκρατορίας της Γιουβέντους στο ιταλικό ποδόσφαιρο. Η Ίντερ είναι πολύ κοντά στο όνειρο, πολύ κοντά σε αυτό που τόσο πολύ θέλει.
Θα είναι ο θρίαμβος του Αντόνιο Κόντε; Κανείς πρέπει να είναι ο… Αντόνιο Κασάνο για να υποστηρίξει το αντίθετο. Όχι ότι ο παλαίμαχος επιθετικός δεν εκτιμά τις ικανότητες του 51χρονου προπονητή: «Το έχω πει πολλές φορές ότι μαζί του κάθε ομάδα έχει τουλάχιστον +15 βαθμούς σε μια σεζόν». Τότε; Τι είναι αυτό που τον πειράζει; Το αμυντικογενές. Αυτό δεν το μπορεί, δεν το βαστά. Τόσο πολύ ώστε κάλεσε τη διοίκηση των «ιντερίστι» να απολύσει (!) τον Κόντε.
Εννοείται πως ο τρελό-Αντόνιο, όπως για άλλο λόγο τον λέγαμε όταν ακόμα έπαιζε μπάλα, δεν πρόκειται να εισακουστεί. Στο «νερατζούρο» κομμάτι του Μιλάνου πίνουν νερό στο όνομα του προπονητή τους. Κι άλλωστε, εξ αρχής ήξεραν τι αγόρασαν. Επιλέγοντας έναν τόσο «Γιουβεντοθρεμμένο» κόουτς, η Ίντερ έκανε μία έμμεση παραδοχή: Ότι χρειάζεται κάποιον να της μεταλαμπαδεύσει αυτήν την κουλτούρα νικητή που πρεσβεύει όσο λίγοι το κλαμπ του Τορίνο. Και η διαδικασία εξελίσσεται περίφημα.
Οργάνωση και πειθαρχία
Η Ίντερ είναι μία ομάδα που έπαθε και έμαθε, δούλεψε και διόρθωσε τις αδυναμίες της. Μια ομάδα επίσης με μεγάλη υπομονή, καλογυμνασμένη, λέει πολλά ότι το 70% των τερμάτων της έχουν σημειωθεί στο β’ ημίχρονο. «Μπορείτε να μας βάλετε γκολ;», είναι η σιωπηρή πρόκληση που κάθε αντίπαλος έχει να αντιμετωπίσει. Λιγοστοί τα καταφέρνουν. Ναι, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ναι, δεν είναι συνηθισμένο για wannabe πρωταθλήτρια να τελειώνει αναμετρήσεις λιγότερο ποσοστό κατοχής μπάλας από θεωρητικά και πρακτικά κατώτερους της αντιπάλους. Είναι, πάντως, μία συνειδητή επιλογή του Κόντε.
Ο αλενατόρε ποτέ δεν θα παραδεχτεί δημοσίως ότι η ομάδα του παίζει με αντεπιθέσεις, κοιτάει να το ωραιοποιήσει. Μία ή άλλη, έχει αποτέλεσμα. Και επειδή παντού και πάντα αυτό μετράει και δίνει τίτλους, όσοι τον κατακρίνουν χάνουν την ουσία. Δεν λένε, για παράδειγμα, ότι παρά τη θέση άμυνας, η Ίντερ επιτρέπει ελάχιστες ευκαιρίες στον αντίπαλο. Ότι σε κανένα παιχνίδι στο β’ μισό της σεζόν δεν βρέθηκε, έστω για ένα λεπτό, να κυνηγά στο σκορ! Αυτό απαιτεί υψηλότατο βαθμό οργάνωσης και πειθαρχίας. Νο1 στόχος και προτεραιότητα είναι η επιστροφή στην κορυφή. Αυτός εξυπηρετείται προς ώρας μια χαρά. Αν και όταν με το καλό καλυφθεί αυτό το «τικ», τότε η Ίντερ, απελευθερωμένη και με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση, θα πρέπει και θα κοιτάξει το επόμενο στάδιο εξέλιξης.
Ο Λουκάκου και οι άλλοι
Σε επίπεδο παικτών, η ιταλική ομάδα έχει όλα τα φόντα να νιώθει καλυμμένη. Με Ρομέλου Λουκάκου και Λαουτάρο Μαρτίνες μπροστά, διαθέτει το καλύτερο δίδυμο επιθετικών στην Ευρώπη, 36 γκολ και 14 ασίστ έχουν τα δυο τους. Ειδικά ο Βέλγος κάνει σεζόν βγαλμένη από το εγχειρίδιο του πώς πρέπει να παίζει ένα σύγχρονο 9άρι. Πηγές ικανοποίησης έρχονται και από εκεί που δεν το περιμέναμε. Ποιος περίμενε ότι ο Ιβάν Πέρισιτς θα μπορούσε να παίξει τόσο καλά ως φουλ μπακ; Ποιος περίμενε ότι ο Κρίστιαν Έρικσεν είχε ακόμα μέλλον με τη «νερατζούρο» φανέλα όταν τον Γενάρη πλασαριζόταν από τα ΜΜΕ ως τελειωμένος;
Προσθέστε την ιδιοφυία του Μπαρέλα στο κέντρο, τη συνέπεια του Μπρόζοβιτς, την ταχύτητα και την ποικιλία του Χακίμι στα άκρα, την συνεχή πρόοδο του Μπαστόνι και την πείρα του Σκρίνιαρ στα στόπερ, τη διαχρονικότητα του Χαντάνοβιτς και έχετε τους πρωταγωνιστές. Με την απαραίτητη υποσημείωση ότι στην εντέλεια αποδίδουν και οι λεγόμενοι ρολίστες, όπως για παράδειγμα οι Νταρμιάν και Ασλεϊ Γιανγκ.
