Ακόμα ο Ζοσέ Μουρίνιο δεν έχει καταφέρει να αλλάξει επίπεδο τη Ρόμα. Πόσο δικιά του είναι η ευθύνη και πόσο της ομάδας;
Απλά και μόνο η καταγραφή των αριθμών δείχνει πως ο Πορτογάλος τεχνικός ουδόλως έχει βοηθήσει τo κλαμπ της ιταλικής πρωτεύουσας να ανεβεί επίπεδο. Κι αφήνουμε εκτός συζήτησης εκείνο το εξωπραγματικό 6-1 στη Νορβηγία από την Μπόντο Γκλιμτ, στο Conference League. Ταπεινωτικό κι αν ήταν.
Ας μείνουμε μόνο σε πλαίσιο Serie A. Οι «τζαλορόσι» βρίσκονται στην 7η θέση μετά από 21 αγωνιστικές. Εννιά βαθμούς πίσω από την έξοδο στο Champions League και έχοντας οκτώ λιγότερους συγκριτικά με πέρυσι, στο ίδιο σημείο της σεζόν. Επίσης για πρώτη φορά από την αγωνιστική περίοδο 1988-89 έχασαν εντός έδρας από Μίλαν, Ίντερ και Γιουβέντους.
Περί νευρικού κλονισμού
Από τη «Γηραιά Κυριά» ήρθε το τελευταίο χρονικά χτύπημα. Για μας τους ουδέτερους αυτό το 3-4 ήταν «παραγγελιά» ευτυχίας, ματσάρα. Για τον Πορτογάλο κόουτς πάλι, μαχαιριά στην καρδιά. Ως το 70’ η ομάδα του ήταν μπροστά με 3-1. Και στο 77’ μόλις, το σκορ είχε γυρίσει τούμπα.
Ο Μουρίνιο μίλησε μετά για «νευρικό κλονισμό» των παικτών του για να δικαιολογήσει τα όσα έγιναν. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν έκανε όσα έπρεπε, όλο αυτό το διάστημα, ώστε να τους ατσαλώσει, ψυχολογικά και τακτικά. Ωθώντας τους να σφυρηλατήσουν ένα χαρακτήρα που θα τους επιτρέπει να μην τρέμουν σε τέτοια μεγάλα ματς όταν το πράγμα πάει στο όριο.
Μήπως ο πάλαι ποτέ Special One ανήκει στους «πρώην» όσον αφορά τη σημασία του για το σπορ; Ο ίδιος φλέγεται να τρίψει στα μούτρα των επικριτών του μια αρνητική απάντηση. Κι αυτό εντείνεται όσο δεν του βγαίνει. Δεν αναγνωρίζει αδυναμία και ευθύνη στον εαυτό του. Θεωρεί πως είναι αιχμάλωτος του περιορισμένου δυνατοτήτων ρόστερ που διαχειρίζεται.
Με τα δικά του λόγια: «Η καρδιά μου πονάει επειδή δεν είμαι συνηθισμένος σε ομάδα αυτού του επίπεδου. Είμαι εδώ για να δείξω στα παιδιά έναν τρόπο να γίνουν καλύτεροι. Αλλά θέλω η ομάδα να με ακολουθήσει σε μια πορεία εκτός των ορίων της, όχι εγώ να πέσω στο δικό της τωρινό επίπεδο».
Σε status αμφισβήτησης
Δεν λέμε απαραιτήτως ότι έχει άδικο. Όντως το τρέχον αθλητικό δυναμικό των Ρωμαίων μικρή σχέση έχει με αυτά που είχε μάθει να θεωρεί δεδομένα στα mega club που δούλεψε στο παρελθόν. Αλλά κάποτε θα έβρισκε άλλο τρόπο να το θέσει. Γιατί μπορεί δημοσίως να ήταν συχνά ως και στρυφνός, αλλά είχε μια μοναδική ικανότητα να κερδίζει τους παίκτες του. Αμφίβολο αν με αυτόν τον τρόπο, το πετυχαίνει ακόμη.
Η Ρόμα πάντως και προς υπεράσπισή του, δεδομένα χρειάζεται ενίσχυση. Η διοίκηση λέει πως τον στηρίζει, πρέπει να το «ντύσει» και με πράξεις. Ο Μέιτλαντ-Νάιλς κατέφτασε ήδη ως δανεικός από την Άρσεναλ, ακολουθεί ο παλιόφιλός μας από το πέρασμα του από τον ΠΑΟΚ, Σέρτζιο Ολιβέιρα (Πόρτο). Αλλά είναι προφανές πως η ιταλική ομάδα πρέπει να κάνει πολλά περισσότερα σε αυτό το χειμερινό μεταγραφικό παράθυρο.
Για να έχει ο «Μου» περισσότερα. Και μετά να μπορεί να απαντηθεί μία και καλή αν ακόμα «το έχει». Σκληρό κι άδικο κι αν ακούγεται για έναν από τους top class προπονητές όλων των εποχών, βρίσκεται υπό status ισχυρής αμφισβήτησης.
Αναρωτιόμασταν εδώ στο Sportime όταν ανέλαβε τους «τζαλορόσι» αν όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Δεν έχει ξεκινήσει καλά, αλλά είναι ο Ζοσέ Μουρίνιο. Και δεν πρέπει ποτέ να βιάζεσαι να τον κατατάξεις στους «από κάτω».
