Ο Τσέζαρε Πραντέλι παραιτήθηκε από την τεχνική ηγεσία της Φιορεντίνα και οι λόγοι που επικαλέστηκε, συγκλονίζουν.
Το τι κρύβει κάθε άνθρωπος μέσα του, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. Μερικές φορές, ούτε καν ο ίδιος. Ο Τσέζαρε Πραντέλι είναι μία από τις πιο σεβαστές μορφές της ιταλικής προπονητικής. Με πολλές παραστάσεις, με εμπειρίες, επιτυχίες. Να όμως που στα 63 του, βρίσκεται αντιμέτωπος με κάτι πρωτόγνωρο γι’ αυτόν. Το τέρας της κατάθλιψης ήρθε να τον κυριεύσει, αναγκάζοντάς τον να πει «αντίο» όχι μόνο στους «βιόλα», αλλά πιθανότατα και στο άθλημα.
«Σε αυτό το σημείο της ζωής μου, βρίσκω τον εαυτό μου σε μία παράλογη άβολη θέση, που δεν με αφήνει να είμαι αυτός που είμαι. Είναι ένα απαίσιο συναίσθημα. Τους τελευταίους μήνες, μία σκιά μεγάλωσε μέσα μου και άλλαξε εντελώς τον τρόπο που αντιμετωπίζω τα πράγματα. Ίσως αυτό να είναι το τέλος της καριέρας μου», είπε, μεταξύ άλλων, σε ένα μακροσκελές γράμμα, στο οποίο εξήγησε τι νιώθει, συγκλονίζοντας με την ένταση των συναισθημάτων και της κατάστασης που περιγράφει.
Τίποτα δεδομένο
Ο άλλοτε εκλέκτορας της Ιταλίας είχε επιστρέψει στη Φλωρεντία, για δεύτερη φορά, τον περασμένο Νοέμβριο. Τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που περίμενε, ήλπιζε. Θυμόταν, με νοσταλγία, το λαμπρό παρελθόν του στην ομάδα (την περίοδο 2005-10), πίστευε ότι θα έβρισκε τρόπο να αναπαράγει στο σήμερα εκείνες τις στιγμές. Δεν συνέβη ούτε κατά διάνοια. Συνέπεια αυτού οι «βιόλα» να βρίσκονται τη δεδομένη στιγμή στην 14η θέση της Serie A, 7 βαθμούς πάνω από την επικίνδυνη ζώνη.
Τι έπαθε άραγε ο Πραντέλι; Γιατί ξαφνικά «έσπασε» από τον όντως συχνά πολύ σκληρό κόσμο του ποδοσφαίρου; Το σπορ ήταν επί σειρά ετών η ίδια η ζωή για τον Πραντέλι, αλλά πλέον δεν μπορεί να δει τον εαυτό του να λειτουργεί σε αυτό το περιβάλλον. Δεν είναι όλοι για όλα και κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς είναι τα όρια του ή τι μπορεί να τον βγάλει «off». Ειδικά σε ένα περιβάλλον όπως αυτό που ζούμε όλοι μας αυτήν την εποχή, με την πανδημία να έχει ανατρέψει όλα όσα θεωρούσαμε δεδομένα.
Το να βρει ξανά τον εαυτό του ο Πραντέλι είναι η απόλυτη προτεραιότητα και στο πλαίσιο αυτό βγάζει 100% νόημα και είναι απολύτως επιβεβλημένη η απόφασή του. Γενναίο επίσης το ότι βρήκε τη δύναμη να μιλήσει δημόσια για αυτό. Δίνει δύναμη και σε άλλους που μπορεί να αντιμετωπίζουν κάτι παρόμοιο να βγουν να το μοιραστούν, να ψάξουν για βοήθεια. Γιατί, ξεκάθαρα, ο 63χρονος Ιταλός περιγράφει μία μάχη με την κατάθλιψη. Ευχή όλων να καταφέρει σύντομα να το ξεπεράσει.
