Δεν έχει σημασία πως έγινε. Έγινε. Δεν έχει σημασία πότε έγινε. Η ζημιά θέλει μια στιγμή. Μία, ή… άπειρες εξαρτάται, λάθος τοποθετήσεις. Σωμάτων, άκρων, μπάλας, οτιδήποτε.
Σάμπως, όσοι άντεξαν να δουν τον τρόπο με τον οποίο τσάκισε τον αστράγαλο του ο Αντρε Γκόμες, την περασμένη Κυριακή στο ματς της Εβερτον με την Τότεναμ, κάτι τέτοιο δεν επιβεβαίωσαν; Πολύ δεν θέλει, δεν χρειάζεται.
Ο «υπεύθυνος» αυτής της τρομακτικής συγκυρίας, αυτού του σοκαριστικού τραυματισμού, ο Χέουνγκ-Μιν Σον αλήθεια δείχνει να πονάει τόσο όσο ο Πορτογάλος. Εκείνη τη στιγμή, βλέποντας τη θέα του αστραγάλου του Γκόμες, κάνει εμετό. Αποσβολωμένος ξεριζώνει ό,τι τρίχα έχει στο κεφάλι του, στέκεται στο χορτάρι, κάθεται, αδυνατεί να έχει την παραμικρή επαφή, αλλά ούτε και επιδιώκει να έχει οποιαδήποτε επαφή με το περιβάλλον.
Δείτε τον φρικιαστικό τραυματισμό του Αντρέ Γκόμες
Η κόκκινη που δέχτηκε για το μαρκάρισμα, ούτε που τον ένοιαζε. Για την ακρίβεια, δεν πρέπει να την είδε. Τίποτ’ άλλο πέρα από τον πεσμένο, σφαδάζοντας από τους πόνους Γκόμες δεν τον απασχολούσε. Δεν το «έπαιζε». Δεν το έκανε για τον κόσμο που παρακολουθούσε live. Οι άνθρωποι της Τότεναμ που τον πήγαν στ’ αποδυτήρια μετά την αποβολή του, είδαν και έπαθαν να τον ηρεμήσουν. Οι σφυγμοί του είχαν φτάσει στους 130, η πίεση του «χτυπούσε» κόκκινο. Δεν το… έπαιζε ο Νοτιοκορέατης. Δεν το έκανε από επαγγελματική αλληλεγγύη.
Το μυαλό του στο (κατά λάθος) «θύμα» του παρέμεινε. O Σον επικοινώνησε μαζί του και πριν και μετά την επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε. Ζητούσε μάλιστα, όπως έλεγαν οι άνθρωποι της Τότεναμ, να παραστεί ακόμη και στην επέμβαση! Στο Βελιγράδι, έκανε τη δουλειά του, έπαιξε κανονικά, σκόραρε δύο φορές στην «τεσσάρα» των Λονδρέζων επί του Ερυθρού Αστέρα, αλλά το μυαλό του εκεί, καρφωμένο. Πανηγύρισε, ψέματα, «πανηγύρισε» ψάχνοντας την κάμερα και προσευχόμενος για την υγεία του Γκόμες. Προσευχή, αλλά συνάμα και μία ακόμη, απολογία για τη ζημιά που προκάλεσε στον συναθλητή, στον συνάδελφο του.
Το παράκανε; Υπερβάλλει; Όχι. Το νιώθει. Και φαίνεται. Η κουλτούρα του ακόμη ακόμη, το background του περιβάλλοντος που μεγάλωσε, το επιβεβαιώνουν. Ναι, οι Νοτιοκορεάτες δεν φημίζονται για τον συναισθηματισμό τους, μπορεί να θεωρούνται «ρομποτάκια», ξένα ως προς τη νοοτροπία τους προς οτιδήποτε εμείς στην πατρίδα μας θεωρούμε αυθεντικό και αληθινό, αλλά δεν προσποιούνται. Είναι σκληροί στην αλήθεια τους. Και ναι, δεν έχουν το… χαρακίρι στην μενταλιτέ τους, όπως οι γείτονες τους στην Ιαπωνία, αλλά ο Σον δίνει όντως την εντύπωση πως κάλλιστα θα δέχονταν να υποβληθεί σ’ ένα ανάλογο, ποδοσφαιρικό, προκειμένου να εξιλεωθεί έναντι του Γκόμες.
Ποιος να τον κατηγορήσει για τον τραυματισμό του Γκόμες; Ακόμη και σκόπιμα να ήθελε να το κάνει (που δεν ήθελε), τέτοια ζημιά είναι άγνωστο πως θα μπορούσε να «πετύχει». Είπαμε, ήταν να γίνει. Ακριβώς όπως έγινε.
Οι σοκαριστικές μαρτυρίες από τον τραυματισμό του Γκόμες
Το θέμα, η απάντηση, σ’ έναν κόσμο σκληρού, σκληρότατου ανταγωνισμού, με ελάχιστα περιθώρια συναδελφικότητας και αλληλεγγύης, σε μια αρένα που αν δεν προωθεί, τουλάχιστον δεν αποτρέπει τον νόμο της επικράτησης του ισχυρότερου (και τα παρελκόμενα του), ένας ποδοσφαιριστής βίωσε, αληθινά, πάνω απ’ όλα τον πόνο που προκάλεσε. Όχι στην τσέπη, που στον επαγγελματισμό καταμετρώνται όλα, αλλά στο κορμί, στην καρδιά του συναθλητή του.
Να τον πάρει, δεν θα μπορέσει. Να τον οικειοποιηθεί, όχι. Να κάνει τον Γκόμες να επιστρέψει γρηγορότερα, ούτε. Αρκεί όμως που δείχνει ο Σον πως όλα τούτα, αν είχε επιλογή, θα δέχονταν να τα «υποστεί». Και αυτό είναι το σημαντικότερο που προσφέρει. Μπορεί να πόνεσε τον Γκόμες, αλλά με τη συμπεριφορά, την στάση του, δείχνει σε σας γονείς επίδοξων επαγγελματιών, σε μας δημόσιους κριτές τους, πως ναι, η συμπόνοια επιβάλλεται να παραδειγματίζει, μπορεί να επιβιώνει στην ζούγκλα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και πως που και που, πρέπει και να επιβραβεύεται…
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram