Παύλος Μυροφορίδης. Παρορμητικός, alternative με δικές του τακτικές και… 100 κιλά παντελόνια! «Έφυγε» στα 43 του χρόνια.
«Νικόλα μου. Έφυγε ο αδερφός μας παλίκαρε μου». Το πρώτο μήνυμα που ήρθε στο κινητό μου για τον θάνατο του Παύλου Μυροφορίδη. Στις 6 το πρωί!
Ο «Μύρο» στον αγώνα που έδινε με τον καρκίνο, έχασε. Δεν ήθελε να χάνει ποτέ. Αλλά σε έναν τέτοιο αγώνα η νίκη είναι συνήθως κόντρα στα προγνωστικά και η ήττα συνήθως αναμενόμενη. Σύντομη και άνιση.
Το ποιος ήταν ο Παύλος Μυροφορίδης τα βρίσκεις και στο wikipedia. Περιττή η επανάληψη. Εκτός από ένας επιτυχημένος τεχνικός διευθυντής με θητεία (πρωταθλήματα και ανόδους) σε ομάδες όπως ο Απόλλων Σμύρνης, ο Ηρακλής, ο Άρης, τα Χανιά, η Αναγέννηση Καρδίτσας και η Λαμία, ήταν και ένας πολύ καλός φίλος.
Alternative στη δουλειά του, ασυμβίβαστος, αλλά και ξεροκέφαλος. Πόντιος κανονικός ένα πράμα! Με φανατικούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Επιλογή του αφού πάντα ήθελε να ξέρει ποιους έχει δίπλα του και ποιους απέναντι. Για τους απέναντι, τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Απέναντι στον θάνατο, όλοι μονιάζουν.
Ένα τηλέφωνο τον Οκτώβρη του 2012, όταν ήταν στον Απόλλωνα Σμύρνης, ήταν η αρχή της γνωριμίας που εξελίχθηκε σε μια φιλία που κρατάει 11 χρόνια. Στενή όταν δούλευε, πιο δυνατή όταν ήταν εκτός ποδοσφαίρου. Το πόσο με βοήθησε και αν ήμου εκεί όταν και όποτε με χρειάστηκε, το ξέρουμε εγώ και εκείνος!
-«Καλησπέρα. Ο κ. Μυροφορίδης;».
-«Ο ίδιος».
-«Νίκος Μαρκάτος, mikriliga».
-«Ναι».
-«Μια ερώτηση θα’ θελα να σας κάνω».
-«Κάν’την».
-«Μαζί ή απέναντι;».
-«Συνέχισε»
-«Δεν μου απάντησατε όμως».
-Σου απάντησα. Δεν στο έκλεισα».
Από τότε, τα περισσότερα τηλέφωνα ήταν πραγματικά απόλαυση. Αν εξαιρέσεις τις φορές που έπεφτε… μαύρο και προσπαθούσες να το κάνεις άσπρο, ο Μυροφορίδης ήταν ένας άνθρωπος που εύκολα τον επέλεγες για φίλο, συνεργάτη ή απλά συνομιλητή για ποδοσφαιροκουβέντα. Σε καμία περίπτωση όμως δεν τον ήθελες απέναντι!
Άρρωστος τον τελευταίο χρόνο, «αρρωστάκι» πολλά χρόνια με το ποδόσφαιρο και τη δουλειά του.
Συνεργάστηκε με πολλούς. Αλλά όταν μιλούσε για τον Σταμάτη Βελλή, άλλαζε το βλέμμα του. Τον είχε ψηλά. Τον ξεχώριζε. Είχε επαφές μαζί του μέχρι και λίγο πριν κλείσει τα μάτια του. Όχι οτι και με αυτόν δεν ειχε κόντρες οταν ήταν στη Ριζούπολη.
Στην πρώτη του θητεία στην «Ελαφρά Ταξιαρχία», λίγο πριν πάρει ο Απόλλωνας το πρωτάθλημα, ήθελε να παραιτηθεί!
-«Σήκω ντύσου, πάρε μπλοκ και στυλό και έλα Ριζούπολη», μου λέει στο τηλέφωνο.
-«Τι θες ρε Παύλο, στις 9 το πρωί;».
-«Σε μισή ώρα να είσαι εδώ» και το έκλεισε. Περιθώρια για διάλογο δεν άφησε.
Όταν έφτασα στο γήπεδο, κρατώντας μόνο τα κλειδιά μου, τρελάθηκε.
-«Που είναι το χαρτί και το στυλό ρε;».
-«Παύλο καφέ». Καφές που σπάνια δεν ήταν προέκταση του χεριού του!
-«Πρώτα θα γράψεις αυτά που έχω να πω. Θέλω να παραιτηθώ».
-«Και γι αυτό με ξύπνησες ρε; Να πιω λίγο καφέ να κάνω ένα τσιγάρο και το συζητάμε».
Κάπου εκεί με τράβηξε σε μια γωνία ο Νίκος ο Καρούλιας. «Αγόρι μου μίλησέ του. Δεν ακούει κανέναν. Μην γράψεις τίποτα», μου είπε.
Ο «Μύρο» δεν παραιτήθηκε ποτέ και ο Απόλλωνας με το αποτέλεσμα στην Πάτρα την τελευταία αγωνιστική επιστρέφει στη Super League!
Εκείνο το καλοκαίρι, ήρθε διακοπές στο νησί μου. Μετά από λίγους μήνες ένας σεισμός μας κούνησε γερά. «Την επόμενη φορά που θα έρθω, θα το ρίξω όλο». Τέτοιος ήταν. Πραγματικός εγκέλαδος!Τρελός κανονικός, παρορμητικός.
Μόνο αυτός θα σκεφτόταν να στείλει… όμορφη παρέα στο ξενοδοχείο για να…ψυχαγωγήσει τους παίκτες του, πριν από μεγάλο παιχνίδι, επειδή ήταν απλήρωτοι και σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Και να πληρώσει τις «υπηρεσίες» από τσέπη του!
Αυτές κι ακόμα πολλές ιστορίες! Μόνο ευχάριστες. Εκτός από εκείνο το τηλέφωνο πριν από περίπου ένα χρόνο. «Αδερφέ γ@μησε τα, έμπλεξα. Έχω καρκίνο»! Ισως ήταν και η μοναδική φορά που τα λόγια μου δεν τον έπεισαν. Σόρρυ φίλε!
Καλό παράδεισο «Μύρο»! Oμαδάρα θα φτιάξεις κι εκεί!
Συλλυπητήρια Ελισάβετ. Να ζήσετε να τον θυμόσαστε.