Η παρουσία της προέδρου της Κροατίας, Κολίντα Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς στις εξέδρες του «Ολυμπιακού Σταδίου Φιτς» στο Σότσι, κατά πολλούς ήταν ανοίκεια εικόνα.
Κι όμως, η Άνγκελα Μέρκελ ήταν εκείνη που άνοιξε το δρόμο στις γυναίκες πολιτικούς προς το ποδόσφαιρο. Οι πολιτικοί αντίπαλοι της Κιτάροβιτς θεωρούν πως ο λαϊκισμός της υπερέβη τα εσκαμμένα με το να πάει στη Ρωσία. Ακόμη περισσότερο ότι έφτασε στο σημείο να μιλήσει στους ημίγυμνους παίκτες της Κροατίας, αμέσως μετά την πρόκριση επί της Ρωσίας, μέσα στα αποδυτήρια.
Για όσους δεν γνωρίζουν καλό είναι να πληροφορηθούν πως στην Κροατία το ποδόσφαιρο ποτέ δεν λογιζόταν ως ένα απλό σπορ. Η σύνδεσή του με τις πολιτικές επιδιώξεις είναι άμεση και πολλές φορές κάτι περισσότερο από προφανής. Ιδιαιτέρως όταν στη μέση μπαίνει η εθνική ομάδα.
Τη δεκαετία του 90, ο πρώτος πρόεδρος της Κροατίας, Φράνιο Τούτζμαν, είχε αποφανθεί: «Οι αθλητές είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της χώρας μας». Μια δήλωση που ποτέ δεν αμφισβητήθηκε από κανέναν άλλο πολιτικό. Πρόκειται για την υπέρτατη τιμή, αλλά και τη μέγιστη υποχρέωση που βιώνουν όλοι οι διεθνείς παίκτες.
Οπως σημειώνει η βρετανική εφημερίδα Guardian, οι παίκτες της Εθνικής Κροατίας δεν εκπροσωπούν μόνο το ποδόσφαιρο της χώρας, αλλά όλο το έθνος. Αυτό, όμως, ισχύει και για τους πολίτες της χώρας. Να να δηλώσει κάποιος Κροάτης ότι δεν ενδιαφέρεται αν η ομάδα της χώρας του χάσει ή κερδίσει, θεωρείται εξόχως αντιπατριωτική ενέργεια.
A Presidente da Croácia, Kolinda Grabar-Kitarović ,foi ao balneário festejar com a rapaziada ♥#WorldCup #CRO #FlamingPridepic.twitter.com/rmDtYpfoov
— GoalPoint.pt ⚽ (@_Goalpoint) 7 Ιουλίου 2018
Επίσης, το επιχείρημα ότι κάποιοι, απλώς, δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο σε αυτή την περίπτωση δεν ευσταθεί. Ανεξάρτητα αν σου αρέσει η μπάλα ή όχι, όταν παίζει η Κροατία πρέπει να γίνεις ένθερμος οπαδός. Ιδιαιτέρως μετά την τρίτη θέση στο Μουντιάλ του 1998, το ενδιαφέρον ξεπερνάει τις ποδοσφαιρικές διαστάσεις του.
Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Κροατίας πάντα προσπαθούσε να διατηρεί αναλλοίωτη την εικόνα της εθνικής ομάδας προβάλλοντάς την ως το ενοποιητικό στοιχείο για όλη τη χώρα – ανεξάρτητα από την πολιτική, κοινωνική ή οπαδική τοποθέτηση ενός εκάστου. Οπως είχε πει και ο Νταβόρ Σούκερ, πριν από Euro 2016: «Όταν οι μεγάλες διοργανώσεις ξεκινούν, τότε όλοι θα είμαστε μέσα στην παρτίδα».
Cumhurbaşkanımız sayın Kolinda Grabar-Kitarović önderliğinde şampiyonluğa koşuyoruz. ???? @KolindaGK @HNS_CFF pic.twitter.com/ZCVNJyFN5Y
— erdem (@errdemglr) 7 Ιουλίου 2018
Η επιτυχία της πρόκρισης αναβιώνει το μύθο του 1998, αλλά οι αναλυτές στην Κροατία σημειώνουν πως οι πανηγυρισμοί δεν θα είναι τόσο έντονοι όπως πριν από 20 χρόνια. Ολες οι μελέτες δείχνουν πως οι Κροάτες έχουν μπει σε ένα σπιράλ απαισιοδοξίας σε ό,τι έχει να κάνει με το μέλλον της χώρας τους και υπάρχει διάχυτη η αίσθηση της αποδόμησης κάθε θεσμού. Κοινώς: δεν αποδέχονται τίποτα ως δεδομένο. Κάπως έτσι και ο πατριωτισμός τους, κυρίαρχο χαρακτηριστικό άλλες εποχές, τώρα έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Ακόμη και η πρόκριση τους «4» του Μουντιάλ δεν μπορεί να μετριάσει τη γενικευμένη δυσθυμία.
Το 2018 δεν είναι 1998, η Κροατία είναι μια διχασμένη χώρα και το ποδόσφαιρο μετέχει ενεργά σ’ αυτά στην κατάσταση. Υπάρχει πολλοί στην Κροατία που διατείνονται πως ακόμη αν η ομάδα κατακτούσε το τρόπαιο στη Ρωσία, αυτή η κατάσταση δεν θα άλλαζε. Άλλες εποχές, άλλα ήθη.