Οι εθνικές ομάδες είναι η «εικόνα» μιας χώρας. Γι’ αυτό και ονομάζονται αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα. Συνθέτουν ως όλον τα μέρη που αποτελούν ένα έθνος.
Αυτό μπορεί να ισχύει για τις άλλες εθνικές ομάδες, αλλά όχι απαραίτητα για το Βέλγιο. Και τούτο διότι έχουμε να κάνουμε εξαρχής με μια χώρα υβρίδιο όπου η έννοια της «καθαρότητας» της φυλής δεν υφίσταται. Κάπως έτσι, η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου είναι ένας συνδετικός κρίκος, ένα ενοποιητικό στοιχείο σε μια χώρα εντελώς ανομοιογενή.
Για να πάρετε μια ιδέα περί τίνος μιλάμε: Περίπου το 60% των Βέλγων είναι Φλαμανδοί, περισσότερο από 35% γαλλόφωνοι, ενώ υπάρχει και μικρή μειονότητα γερμανική.
Οι Φλαμανδοί και οι Γαλλόφωνοι ζουν παράλληλες ζωές. Βλέπουν διαφορετικά προγράμματα στην τηλεόραση, διαβάζουν διαφορετικές εφημερίδες, πηγαίνουν σε διαφορετικά σχολεία και Πανεπιστήμια και δύσκολα βρίσκονται σε ίδιες δουλειές.
Επίσης είναι χαρακτηριστικό ότι οι λεγόμενοι μικτοί γάμοι δεν φθάνουν καν στο 1% γενικά, τόσο θρησκευτικοί όσο και πολιτικοί, ενώ λίγο πάνω από το ένα τρίτο των Φλαμανδών, ψηφίζουν τα κόμματα που ζητούν την ανεξαρτησία.
Τουτέστιν, η έννοια του πατριωτισμού, έτσι όπως τη γνωρίζουμε σε άλλα κράτη δεν έχει την ίδια έννοια στο Βέλγιο. Το 63% των κατοίκων που διαμένουν στις Βρυξέλλες, επί παραδείγματι, είναι αλλοδαποί και Γαλλόφωνοι.
Αυτή η έννοια της πανσπερμίας υπάρχει και στην εθνική ομάδα. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Πολλοί παίκτες μιλούν και τις δύο γλώσσες της χώρας, ενώ αρκετοί από αυτούς έχουν ξένες ρίζες. Ο Λουκάκου, ο Κομπανί, ο Μπογιάτα, ο Μπατσουαγί και ο Τίλεμανς έλκουν την καταγωγή τους από το Κονγκό.
Οι Φελαϊνί και Τσαντλί από το Μαρόκο, ενώ ο Καράσκο από την Ισπανία, ο Βίτσελ από την Μαρτινίκα, ο Γιανουζάι από το Κόσοβο και ο Ντεμπελέ από το Μάλι.
Δεκάδες χιλιάδες παιδιά και νέοι από φτωχές γειτονιές, πολλοί από τους οποίους ήταν παιδιά ή εγγόνια μεταναστών που ζουν στο Βέλγιο από τη δεκαετία του 1950 (Ισπανοί, Ιταλοί, Έλληνες, Τούρκοι, Αλβανοί, Κονγκολέζοι, Μαροκινοί), βλέπουν την επιτυχία των παικτών αυτών, ως ένα παράδειγμα που μπορούν να ακολουθήσουν.
Η πολυπολιτισμικότητα αυτή, έχει αλλάξει και την αντιμετώπιση. Ο επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ρομέλου Λουκάκου, που σημείωσε στα δύο πρώτα παιχνίδια τέσσερα γκολ, φιλοξενήθηκε πριν από δύο εβδομάδες στη διαδικτυακή έκδοση «The Players Tribune», όπου αφηγείται τα παιδικά του χρόνια της φτώχειας και της στέρησης, μιλώντας για την αλλαγή νοοτροπίας σε ένα μεγάλο μέρος της χώρας προς τα παιδιά της μετανάστευσης.
Ο Λουκάκου έγραψε: «Όταν τα πράγματα πήγαιναν καλά, οι εφημερίδες με αποκαλούσαν ο Βέλγος επιθετικός. Όταν πήγαιναν άσχημα, ο Βέλγος επιθετικός, γινόταν με καταγωγή από το Κονγκό». Τα βελγικά μέσα ενημέρωσης δεν χρησιμοποιούν πλέον αυτή τη διαφορά και οι παίκτες φαίνεται να έχουν απαλλαγεί από οποιοδήποτε… στίγμα.