Αν ο Άρης έψαχνε μια μεγάλη νίκη και με συγκεκριμένο τρόπο για να πάρει τα πάνω του, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη. Το 2-1 επί του Ολυμπιακού τα είχε όλα! Νίκη με ανατροπή, σε ντέρμπι με τον πρωταθλητή και μάλιστα στο ντεμπούτο του νέου του προπονητή!
Με έναν τρόπο αποστομωτικό, ο οποίος ισοπέδωσε μια για πάντα το αφήγημα περί φιλικών. Αν ο Άρης είχε μεγάλη ανάγκη τη νίκη, ο Ολυμπιακός την είχε ακόμη πιο μεγάλη. Είδατε την εξέλιξη με την απόλυση του Κορμπεράν, δευτερόλεπτα μετά τη λήξη του ματς.
Τελικά όσοι λασπολογούσαν πήραν, για πολλοστή φορά, την απάντησή τους μέσα στο γήπεδο. Οπως συμβαίνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια στα ντέρμπι ανάμεσα στις δύο ομάδες. Αυτή τη φορά όμως ήταν η πιο «ηχηρή» και η πιο αποστομωτική.
Δυστυχώς όσοι πίστεψαν το «αφήγημα» και πόνταραν στον διπλό πήγαν στον «κουβά» και κλαίνε τα λεφτά τους. Αφού πιστεύουν τους ψεύτες ας πρόσεχαν. Το μόνο στήσιμο έγινε από τους προπαγανδιστές, που έφαγαν τα μούτρα τους για μία ακόμη φορά. Και τώρα έχουν το θράσος να βάζουν πανηγυρικούς τίτλους για τον Άρη. Έβλεπα το 4.65 που είχε φτάσει ο άσος και το 1,83 που έδινε το διπλό λίγο πριν τη σέντρα και γελούσα. Δεν εξηγούταν ποδοσφαιρικά.
Είχα γράψει πριν το ματς ότι απέναντι σε αυτόν τον Ολυμπιακό φαβορί είναι ο Άρης. Αρκεί οι «κιτρινόμαυροι» να μην φοβόντουσαν τον «τίτλο» αυτό. Αρκεί να έδειχναν στον Ολυμπιακό τα χάλια που έχει. Και τα έκαναν και τα δύο με μεθοδικότητα.
Ακόμη κι όταν οι Πειραιώτες προηγήθηκαν (με ένα γκολ που δεν έπρεπε να μετρήσει καθώς έχει προηγηθεί καθαρό φάουλ), ο Άρης δεν πανικοβλήθηκε. Και σε αυτό έπαιξε σημαντικό ρόλο απλά και μόνο η παρουσία ενός προπονητή με την προσωπικότητα του Άλαν Πάρντιου.
Η ομάδα του έβαλε τη μπάλα κάτω και λίγο λίγο «έχτιζε» την ανατροπή, ψάχνοντας τα κενα στην αντίπαλη άμυνα. Με τις γραμμές κοντά, με «σφιχτό» κέντρο (παρά την απουσία Ντουκουρέ), με επιμονή.
Μπορεί η απόδοση να μην ήταν σούπερ, μπορεί οι κλασικές ευκαιριες να μην ήταν πολλές, όμως ελάχιστες φορές έχω δει τον Άρη, τόσο ξεκάθαρα ανώτερο σε ντέρμπι επί του Ολυμπιακού. Εκτός από το γκολ, δεν επέτρεψε καμία άλλη φάση στον αντίπαλό του σε 95 ολόκληρα λεπτά. Τον ανάγκασε να γυρίσει πίσω και να αμύνεται συνεχώς. Τον ανάγκασε να κάνει καθυστερήσεις από το πρώτο ημίχρονο. Ακόμη, ακόμη τον ανάγκασε να μη σέβεται το φερ πλέι όταν παίκτης του Άρη ήταν τραυματίας.
Με αρκετούς παίκτες να δείχνουν επιτέλους βελτίωση. Οπως ο Νταμπό με τη συστημένη πάσα στον Μαντσίνι, αλλά κυρίως συνθέτοντας επιτέλους ένα αξιόλογο δίδυμο με τον επίσης ανεβασμένο Ντιόπ στα χαφ . Εκεί που «πονάει» ο Άρης.
Με έναν Μανού Γκαρθία να αποτελεί μεγάλη αναβάθμιση σε σχέση με τον Μπερτόγλιο και πλέον κομβικό παίκτη για τη «χημεία» της ομάδας.
Με έναν Λουίς Πάλμα που έχει «άστρο» και καταφέρνει πάντα να βρίσκεται στη σωστή θέση τη σωστή στιγμή. Και φυσικά με τον Ντάνιελ Μαντσίνι που αποτελεί την «ψυχή» αυτής της ομάδας.
Πλέον ο Άρης είναι τρίτος και πάει στη διακοπή με τις πλέον ιδανικές συνθήκες ώστε ο Πάρντιου να αρχίσει να περνάει τα στοιχία που θέλει.
Έχει πολλά να βελτιώσει, ο Άγγλος και δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε από τη νίκη παρότι ήταν πολύ μεγάλη. Το σημαντικό είναι ότι ο Άρης δείχνει σιγά σιγά τις πραγματικές του δυνατότητες και μαζί με την προσθήκη των Ετεμπό, Ροντρίγκεζ (και ίσως 1-2 ακόμη) μπορεί να κοιτάξει προς την κορυφή.
ΥΓ: Φαντάζομαι Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ να χάρηκαν με τη νίκη του Άρη. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ο αντίπαλός τους. Τι όχι; Λέω μήπως ενοχλήθηκαν γιατί ο Άρης θα μπει και πάλι ανάμεσά τους;
ΥΓ1: Απαράδεκτος Μανωλάς να προσπαθεί να σηκώσει με το ζόρι από το έδαφος τον τραυματία Πάλμα. Κάρτα δεν υπάρχει γι αυτό κύριε Μπόγκναρ; Όταν το σκορ ήταν στο 0-1 πόσες φορές έκαναν καθυστερήσεις ο Ολυμπιακός; Ο Βάτσλικ σε κάθε ελεύθερο έκανε… 5-6 λεπτά να εκτελέσει.
ΥΓ2: Ο Άρης εκτός από τους εχθρούς του απάντησε και σε μερικους οπαδούς του που κάθε φορά βιάζονται να ισοπεδώσουν τα πάντα και να μας… ενημερώσουν ότι η χρονιά τελείωσε από τον Αύγουστο. Ευτυχώς αυτή η μερίδα ολοένα και μικραίνει. Κάντε τους πέρα μόνο κακό κάνουν.