Ο Ολυμπιακός με τον Ματέο Γκαρσία πάει την πολιτική υπεραξία και μεταπώληση σε άλλο επίπεδο

Υπάρχουν πολλοί τρόποι στο να δημιουργείς υπεραξία. Στο να «φτιάχνεις» παίκτες. Να αγοράζεις φθηνά, και να πουλάς ακριβότερα. Δεν είναι αυτόματη διαδικασία. Κατοχυρώνεται. Σταδιακά. Με αρνήσεις, με αποτυχίες (που σπάνια δημοσιοποιούνται), με λάθη. Αλλά χτίζεται, δομείται. Και όταν γίνει, είναι πλέον κτήμα. Δεν επιτρέπει πισωγύρισμα. οχι μόνο σε βηματισμό, αλλά ούτε καν σε ματιά.

Οταν πρωτοανέλαβε τα ηνία του Ολυμπιακού πριν δέκα χρόνια ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ζητούσε 5 εκατ. ευρώ για να πουλήσει τον Μάρκο Πάντελιτς και περισσότερα για το «βαρίδι», όπως είχε προλάβει να μετατραπεί ήδη ο Ντιόγκο. Τελείως ανεδαφικά. Χωρίς επαφή με πραγματικότητα, χωρίς σχέση με την ποδοσφαιρική αγορά.

Κοιτάς πλέον τον τρόπο με τον οποίο κινείται στο παζάρι ο φετινός πρωταθλητής και η δεκαετία που έχει μεσολαβήσει από τότε, μοιάζει αιώνας. Σε νοοτροπία, σε προσέγγιση, σε επαφές, σε know-how, σε αποφασιστικότητα και σε δυνατότητα ελιγμών, ακόμη περισσότερο.

Το 2013, όταν ο Μήτρογλου έφερνε όλη την Ευρώπη στο Καραϊσκάκη, ο Ολυμπιακός κατάφερε – με τη συνδρομή του Ραϊόλα – με συνεχείς αρνήσεις να φτάσει από τα 7,5 στα (κοντά) διπλά για να πει το yes στη Φούλαμ.

Πριν δύο καλοκαίρια, από την πρώτη στιγμή στο θέμα πώλησης του Ρέτσου, το αντίτιμο είχε τεθεί στις παρυφές των 20 εκατ. ευρώ, ο χρόνος είχε «κυκλωθεί» για τα τέλη Αυγούστου και ο αγοραστής ήταν γνωστός από πολύ νωρίς.

«Χρησιμοποιήθηκαν» άλλες ομάδες ως «λαγοί», αξιοποιήθηκαν επικοινωνιακά τα πάντα και έτσι, αυτό ακριβώς που ήθελαν οι «ερυθρόλευκοι», στο ποσό και στο timing που το περίμεναν, ήρθε.

Ακόμη ακόμη και στο τελευταίο deal τους, τη μεταγραφή δηλαδή του Ποντένσε στην Γουλβς. Πασίγνωστες οι σχέσεις, η συνεργασία καλύτερα του Ολυμπιακού και προσωπικά του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον Ζόρζε Μέντες. Και όμως, όταν ήρθε η (πρώτη) πρόταση των «λύκων» – που φυσικά την έφερε ο Πορτογάλος – το όχι ακούστηκε στερεοφωνικά. Και οι εμπλεκόμενοι γνωρίζουν τι προκάλεσε.

Όλα αυτά, δεν είναι εύκολα. Δεν γίνονται μηχανικά. Διδάσκονται. Η αλήθεια είναι πως στον Ολυμπιακό, τα στελέχη που ασχολούνται με αυτό ακριβώς το κομμάτι του παζαριού είναι αυτό που λένε quick learners: μαθαίνουν γρήγορα. Κάποιοι εξ αυτών συστήνονταν λέγοντας πως δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο. Πλέον, γνωρίζουν και το μικρότερο γρανάζι που χρειάζεται για να κάνει τη μηχανή να δουλέψει.

Και παράλληλα δημιουργούν δεσμεύσεις. Ο Ολυμπιακός σε όλη αυτή τη διαδικασία έγινε αυτό που κάποτε χρησιμοποιούνταν ως κλισέ: selling club. Εγινε Πόρτο, Λιόν, Ουντινέζε (για πιο ψαγμένους). Και πολλές περιπτώσεις χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί το αναλογικά για να περιγράψει τον συσχετισμό. Με περιπτώσεις σαν αυτή του Ματέο Γκαρσία επιθυμεί να γίνει ολίγον από… Τσέλσι. Να εισπράττει ενώ αυτοί δεν παίζουν στην ίδια την ομάδα. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι ο Λουκάκου, ο Ντε Μπρόιν, ο Σαλάχ. Δεν έπαιξαν, ουσιαστικά εκεί, οι «μπλε» κέρδισαν ωστόσο.

Προφανώς, οι αγορές των προαναφερθέντων συλλόγων είναι αυτές που δίνουν την… προστιθέμενη αξία στα προϊόντας τους, αλλά αυτό συνιστά μια εγγενή παθογένεια του ελληνικού πρωταθλήματος ή ένα «περιβαλοντικό» πλεονέκτημα για τις ομάδες που συμμετέχουν στη Γαλλία, στην Ιταλία και πάει λέγοντας.

Ετσι είναι κοινώς, δεν αλλάζει. Και αυτό βέβαια, ενισχύει ακόμη περισσότερο αυτό που έχει πετύχει ο Ολυμπιακός. Και φροντίζει να το συντηρεί. Όχι μόνο με τους ποδοσφαιριστές που εμφανίζει στη βιτρίνα του και κατ’ επέκταση πουλάει, αλλά με τον τρόπο που το κάνει.

Και θα συνεχίσει και φέτος. Οι «ερυθρόλευκοι» είναι δεδομένο πως έμαθαν πια να πουλάνε όσο, όποτε και όπου θέλουν. Πλέον ψάχνονται σε νέα μονοπάτια. Αυτά της δημιουργίας υπεραξιών και σε παίκτες που δεν είναι στο ρόστερ τους.

Το sportime.gr αποκάλυψε πως τα δικαιώματα του Ματέο Γκαρσία ανήκουν πλέον στον Ολυμπιακό. Με το αζημίωτο. Ο Άρης επιβεβαίωσε το θέμα. Για ποιο λόγο; Για να κάνει χατίρι στον Αρη; Σαφώς και όχι. Απλώς επεκτείνει τις «εργασίες». Παίρνει έναν παίκτη που ο προπονητής του έχει σε μεγάλη εκτίμηση και κάποιον που επίσης μπορεί να πουληθεί στη συνέχεια. Μόλις 24 ετών είναι ο Αργεντινός εξτρέμ.

Κι επειδή ο Πέδρο Μάρτινς, όπως προαναφέραμε έχει εξαιρετική άποψη για τον Ματέο –τον ήθελε και πέρυσι το καλοκαίρι που τελικά πήγε στον Ερυθρό Αστέρα, στον δανεισμό του στον Αρη υπάρχει όρος για να μπορεί να «σπάσει» αυτός τον Ιανουάριο…

*το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Sportime της Τετάρτης (8/7/2020)