Δεν είναι αυτόματη διαδικασία. Κατοχυρώνεται. Σταδιακά. Με αρνήσεις, με αποτυχίες (που σπάνια δημοσιοποιούνται), με λάθη. Αλλά χτίζεται, δομείται. Και όταν γίνει, είναι πλέον κτήμα. Δεν επιτρέπει πισωγύρισμα. Όχι μόνο σε βηματισμό, αλλά ούτε καν σε ματιά.
Όταν πρωτοανέλαβε τα ηνία του Ολυμπιακού πριν δέκα χρόνια ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ζητούσε 5 εκατ. ευρώ για να πουλήσει τον Μάρκο Πάντελιτς και περισσότερα για το «βαρίδι», όπως είχε προλάβει να μετατραπεί ήδη ο Ντιόγκο. Τελείως ανεδαφικά. Χωρίς επαφή με πραγματικότητα, χωρίς σχέση με την ποδοσφαιρική αγορά.
Κοιτάς πλέον τον τρόπο με τον οποίο κινείται στο παζάρι ο Ολυμπιακός και η δεκαετία που έχει μεσολαβήσει από τότε, μοιάζει αιώνας. Σε νοοτροπία, σε προσέγγιση, σε επαφές, σε know-how, σε αποφασιστικότητα και σε δυνατότητα ελιγμών, ακόμη περισσότερο.
Το 2013, όταν ο Μήτρογλου έφερνε όλη την Ευρώπη στο Καραϊσκάκη, ο Ολυμπιακός κατάφερε – με τη συνδρομή του Ραϊόλα – με συνεχείς αρνήσεις να φτάσει από τα 7,5 στα (κοντά) διπλά για να πει το yes στη Φούλαμ.
Πριν δύο καλοκαίρια, από την πρώτη στιγμή στο θέμα πώλησης του Ρέτσου, το αντίτιμο είχε τεθεί στις παρυφές των 20 εκατ. ευρώ, ο χρόνος είχε «κυκλωθεί» για τα τέλη Αυγούστου και ο αγοραστής ήταν γνωστός από πολύ νωρίς. «Χρησιμοποιήθηκαν» άλλες ομάδες ως «λαγοί», αξιοποιήθηκαν επικοινωνιακά τα πάντα και έτσι, αυτό ακριβώς που ήθελαν οι «ερυθρόλευκοι», στο ποσό και στο timing που το περίμεναν, ήρθε.
Ακόμη ακόμη και στο τελευταίο deal τους, τη μεταγραφή δηλαδή του Ποντένσε στη Γουλβς. Πασίγνωστες οι σχέσεις, η συνεργασία καλύτερα του Ολυμπιακού και προσωπικά του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον Ζόρζε Μέντες. Και όμως, όταν ήρθε η (πρώτη) πρόταση των «λύκων» – που φυσικά την έφερε ο Πορτογάλος – το όχι ακούστηκε στερεοφωνικά. Και οι εμπλεκόμενοι γνωρίζουν τι προκάλεσε.
Ολα αυτά, δεν είναι εύκολα. Δε γίνονται μηχανικά. Διδάσκονται. Η αλήθεια είναι πως στον Ολυμπιακό, τα στελέχη που ασχολούνται με αυτό ακριβώς το κομμάτι του παζαριού είναι αυτό που λένε quick learners: μαθαίνουν γρήγορα. Κάποιοι εξ αυτών συστήνονταν λέγοντας πως δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο. Πλέον, γνωρίζουν και το μικρότερο γρανάζι που χρειάζεται για να κάνει τη μηχανή να δουλέψει.
Και παράλληλα δημιουργούν δεσμεύσεις. Ο Ολυμπιακός σε όλη αυτή τη διαδικασία έγινε αυτό που κάποτε χρησιμοποιούνταν ως κλισέ: selling club.
Στην περίπτωση του Κώστα Τσιμίκα το πήγε ένα βήμα παραπέρα. Κατά μια πηγή κοντά στον Ολυμπιακό η πώληση μπορεί να ξεπεράσει τα 16 εκατ. ευρώ με τα μπόνους, με την ομάδα του Πειραιά να κρατάει και κάποιο ποσοστό για τη συνέχεια. Οι «ερυθρόλευκοι» έχον καλύψει τα νώτα τους και σε περίπτωση που ο 24χρονος αριστερός μπακ πάρει ακόμα μεγαλύτερη αξία (στο Νησί) και πουληθεί ξανά στο μέλλον. Οι πληροφορίες κάνουν λόγο, λοιπόν, για 16,5 εκατ. ευρώ για το 80& του παίκτη συν τα μπόνους! Μεγάλο deal!
30.000 live παιχνίδια κάθε μήνα, αμέτρητα στοιχήματα
Deal που ενισχύει ακόμη περισσότερο αυτό που έχει πετύχει ο Ολυμπιακός. Και φροντίζει να το συντηρεί. Όχι μόνο με τους ποδοσφαιριστές που εμφανίζει στη βιτρίνα του και κατ’ επέκταση πουλάει, αλλά με τον τρόπο που το κάνει.
Έρχεται η Νάπολι, προσφέρει τον χειμώνα ένα 15αρι (όλα μαζί) για τον Τσιμίκα και τρώει πόρτα. Έρχεται η Νις, η βαθύπλουτη Νις και προσφέροντας 12+3 νομίζει πως θα μπορέσει να αξιοποιήσει τη συγκυρία του κορονοϊού αγοράζοντας φτηνά. Γι’ άλλους, θα ήταν σωτήριο. Για τον Ολυμπιακό, με το μεταγραφικό του modus vivendi είναι αστείο.
Έρχεται στην πορεία η Λίβερπουλ. Δέχεται την άρνηση από την ομάδα του Πειραιά. Ρίσκο; Σαφώς! Αλλά έτσι η Πρωταθλήτρια Αγγλίας επανήλθε με τον Ολυμπιακό να παίρνει όσα ήθελε.
Γι’ αυτό και θα συνεχίσουν οι «ερυθρόλευκοι» να πουλάνε όσο, όποτε και όπου θέλουν…