Ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει με αγωνιστικό και οικονομικό πισωγύρισμα! Απαραίτητο το deal με Nova!

Με ένα παιχνίδι, από ένα παιχνίδι, δεν γκρινιάζεις. Ούτε και αποθεώνεις. Το έχουμε αυτό. Ειδικά στην Ελλάδα. Εκπαιδευτήκαμε, εθελούσια ή όχι, στο να κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Και μόνο. Πρόσκαιρα φυσικά. Επίφοβα. Κερδίζεις; Ομαδάρα, παικτάρα, προπονητάρα, προεδράρα. Χάνεις; Καταστροφή, απαξίωση, μηδενισμός.

Δεν είναι έτσι προφανώς. Για την ακρίβεια, δεν πρέπει να είναι έτσι. Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού όμως, που τόσα χρόνια έχει περιοριστεί σε ρόλο κομπάρσου, υπάρχει εξαίρεση. Και αυτό γιατί, καιρό τώρα, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει για τον κόσμο του. Και το αδειάζει ξανά, ξεκινώντας από την αρχή, σταγόνα σταγόνα, περιμένοντας. Από κάτι, κάπου, κάποιον, κάπως να πιαστεί.

Η αύρα του καλοκαιριού ήταν περίεργη. Νέοι παίκτες, καλοί (στα χαρτιά) παίκτες, παίκτες που μοιάζουν ν’ ανεβάζουν τον πήχη και ποιοτικά αλλά και σε επίπεδο μπάτζετ (που έφτασε και αυτό να αποτελεί κριτήριο για σύγκριση και κριτική). Από την άλλη, νέα λογική, διαφορετική και ολίγον… επίφοβη.

Νέος προπονητής, άπειρος σαφώς, αλλά με την χρυσόσκονη του «βασιλικού» παρελθόντος και ουσιαστικά ο αγωνιστικός βραχίονας του απόλυτου αφεντικού στο αγωνιστικό τμήμα των «πρασίνων», του νέου τους τεχνικού διευθυντή.

Ακόμη και αυτό, η υπηρεσία δηλαδή των βασικών ποδοσφαιρικών αρχών του ισπανικού μοντέλου, θελκτική στ’ αυτιά των απανταχού οπαδών του «τριφυλλιού», που για χρόνια ψάχνουν το ποδοσφαιρικό μάννα: πρώτα μια ομάδα αντάξια της φανέλας και της ιστορίας, μετά μια αγωνιστική εικόνα εφάμιλλη του ένδοξου παρελθόντος και επιστροφή. Σε όλα. Παντού. Στο κάθε τι.

Υπομονή έκαναν. Πέρασαν από διάφορα στάδια. Έφτασαν και σε αυτό της αδιαφορίας, που χειρότερο δεν υπάρχει για κανέναν που αγαπάει. Και χειρότερο από την αδιαφορία δεν έχει αυτός και αυτό που αγαπιέται. Ο Παναθηναϊκός στην Τρίπολη, ξεκάθαρα, είναι work in progress. Καλός μόνο για ένα ημίχρονο όμως. Ξέμεινε όμως από δυνάμεις (το ανησυχητικότερο όλων). Ξέμεινε όχι από ιδέες (αν και αυτό συζητείται), αλλά από δυνατότητα εφαρμογής.

Μοιραία ηττήθηκε. Με τραγικό δεύτερο ημίχρονο, χωρίς να βγάλει φάση. Με πολλά νεύρα. Με εμφανείς αδυναμίες στο αμυντικό transition και χωρίς δυνατότητα να παράξει, να απειλήσει. Τα έχει αυτά το οποιοδήποτε πρότζεκτ, το οποιοδήποτε πλάνο που χτίζεται και δημιουργείται. Οπουδήποτε αλλού, οποτεδήποτε άλλοτε, θα μπορούσε να γίνει ανεκτό.

Όχι όμως στον Παναθηναϊκό. Όχι τώρα. Η υπομονή είναι το μόνο που έχει περισσέψει όλα αυτά τα χρόνια στον κόσμο των «πρασίνων». Και φυσικά, ναι, αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να γκρινιάζουν, να μανουριάζουν, να κρίνουν, να συγκρίνουν από το ένα παιχνίδι. Και να μην περιμένουν το ποτήρι να γεμίσει ξανά…

Εδώ φέρει πλέον ευθύνες και ο ιδιοκτήτης. Πέρυσι προστάτεψε, σε ένα βαθμό ορθά, τον Γιώργο Δώνη βγάζοντας από πάνω του τον «βραχνά» που λεγόταν Νίκος Νταμπίζας. Τσάβι Ρόκα και Ντάνι Πογιάτος δεν έχουν τα ίδια ζητήματα. Η ποδοσφαιρική συνισταμένη τους είναι κοινή. Αλλά ο ίδιος ο Γιάννης Αλαφούζος δείχνει να διαφωνεί. Μόνος του πήρε τον Βέλεθ. Μόνος του ανανέωσε στον Μακέντα. Μόνος του απέρριψε τις προτάσεις για τον Εμμανουηλίδη. Ο λόγος; Ο Ιταλός είναι ο μόνος αυτή τη στιγμή που μπορεί να κρατήσει τα αποδυτήρια. Έχει τον σεβασμό όλων των συμπαικτών του.

Ο Γιάννης Αλαφούζος είναι που προστάτεψε τα προηγούμενα χρόνια τους Μπουζούκη, Χατζηγιοβάννη και Εμμανουηλίδη. Για τον τελευταίο δε, έχει αρνηθεί δύο προτάσεις! Και οι τρεις τους είναι project πώλησης. Δεν νοείται, δεν γίνεται να μην λογίζονται βασικοί, στην πρώτη γραμμή.

Ο κίνδυνος δεν έχει να κάνει με το ελληνικό στοιχείο αυτό καθαυτό. Έχει να κάνει με τα «κεφάλαια». Είδαμε στην ενδεκάδα τους Σερπέζη, Μαυρομάτη, Πούγγουρα. Υπάρχει και ο Διούδης, ο Κουρμπέλης. Σε σχέση με άλλες ομάδες, μια χαρά «ελληνικός» είναι ο Παναθηναϊκός. Το θέμα όμως είναι να ξέρεις να διαχειρίζεσαι τα περιουσιακά σοι στοιχεία.

Μακάρι να βγω μάντης κακών, αλλά αυτό το εγχείρημα με τον Ντάνι Πογιάτος και τον Τσάβι Ρόκα δεν πρέπει να το περιμένουμε να βγει. Είπαμε παραπάνω, από ένα ματς δεν κρίνεις, αλλά ως τώρα οι Ισπανοί αυτά δείχνουν.

Κι επειδή η «ξενέρα» στον κόσμο του «τριφυλλιού» ήρθε από νωρίς, καλό θα ήταν τώρα ο Γιάννης Αλαφούζος να κάτσει στο τραπέζι και να διαπραγματευτεί με τη NOVA. Για να το πάμε και παρακάτω δηλαδή το θέμα και στην ουσία του. Το PAO TV δεν μπορεί να του εξασφαλίσει όχι 5,7 που ήταν η αρχική προσφορά (χαμηλή, δεν το συζητάμε) του συνδρομητικού καναλιού, αλλά ούτε τα μισά από αυτά. Αν ήταν λύση η οποιαδήποτε WEB TV, τότε δεν θα έκανε και ο ΠΑΟΚ στροφή 180 μοιρών με το PAOK TV. Και προσέξτε, σε μια χρονιά αμέσως μετά από αυτή του πρωταθλήματος, όχι στη μεταβατική περίοδο που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός.

Ο Παναθηναϊκός έχει ρεπό την επόμενη αγωνιστική και δεν προλαβαίνει να διορθώσει με… παιχνίδι τα κακώς κείμενα της Τρίπολης. Η γκρίνια και η εσωστρέφεια θα κρατήσει, λοιπόν, το λιγότερο 14 μέρες. Ο κόσμος δεν πρόκειται να σπεύσει να κάνει ετήσιες συνδρομές με όσα είδε. Με το ποσό των 89 ευρώ σε ετήσια συνδρομή και 250 για τους επαγγελματίες, τα κόστη παραγωγής, cdn, ΦΠΑ, τέλος συνδρομητικής θέλει 220 χιλιάδες συνδρομητές για να φτάσει την αρχική πρόταση της Nova! Δύσκολα πράγματα…

Η φυγή του Γιώργου Δώνη και το στοίχημα με Ρόκα – Πογιάτος είναι ένα αγωνιστικό ρίσκο. Επιβεβλημένο, δεν θα το λέγαμε, αλλά δικαίωμα του κάθε επιχειρηματία και ιδιοκτήτη να ρισκάρει με αλλαγές σε ποδοσφαιρική φιλοσοφία. Το να βάλει ο Γιάννης Αλαφούζος όμως σε κίνδυνο την οικονομική εξυγίανση που πέτυχε, με προσωπικές του κινήσεις εδώ και δύο χρόνια, θα αποτελέσει ένα αχρείαστο και ανεξήγητο οικονομικό «πισωγύρισμα».

Παναθηναϊκός: Απόρησαν και οι παίκτες με την αλλαγή του Κουρμπέλη

Παναθηναϊκός: Να δούμε ποιος θα «φαγωθεί»

Απίστευτη ατάκα ο Ραπτόπουλος: «Ο Αγιούμπ με αυτή τη μούρη μόνο ηχολήπτης μπορεί να γίνει!» (vid)