Αν το ζητούμενο για τον ΠΑΟΚ στο δεύτερο μέρος της… τριλογίας του δεκαημέρου με τον Παναθηναϊκό ήταν αντίδραση, επιτεύχθηκε. Περισσότερο σε θυμό έμοιαζε, μα βγήκε.
Αν το ζητούμενο ήταν ο πάγκος να δείξει αντανακλαστικά, τότε επιτεύχθηκε. Ίσως και αναγκαστικά, ίσως και χωρίς άλλες επιλογές, μα ο ορθολογισμός που έλειψε, αποκαταστάθηκε. Και ναι, δεν είναι σύνηθες μια ομάδα να έχει δύο playmaker στο χορτάρι, ένα οκτάρι και έναν… δεξιό μπακ, μα ο «δικέφαλος» τους βρήκε χτες. Για την ακρίβεια, τον έναν (Μίσιτς) τον επανέφερε στο ρόλο του, τον άλλον (Βιεϊρίνια) τον ανάγκασε να θυμηθεί τα μικρατά του.
Αν το ζητούμενο ήταν μια νίκη, επιτεύχθηκε. Όσο να ‘ναι, όπως να ‘ναι, ό,τι να ‘ναι. Ήρθε. Ακόμη και στο 1-0 να έμενε ο «δικέφαλος», θα το αγόραζε όλος ο οργανισμός. Ήρθε το 2-0. Ακόμη καλύτερα. Οι πληγές δεν έκλεισαν και πιθανώς να χρειαστεί καιρός για να κλείσουν, μα μπανταρίστηκαν. Επαρκώς για να βγει και το… τρίτο μέρος της τριλογίας, με τους πρωταθλητές πλέον να έχουν ένα καθαρό προβάδισμα πρόκρισης στα ημιτελικά του Κυπέλλου.
Αν το ζητούμενο ήταν να δείξει η ομάδα πως ό,τι της καταλογίζεται πως δεν έχει, υπάρχει ακόμη, επιτεύχθηκε. Ένταση, καθαρό μυαλό, πάθος, ενέργεια, τρεξίματα, δεν περίσσευαν – κακά τα ψέματα – υπήρχαν όμως, ήταν εκεί. Η Τούμπα βοήθησε, δίνοντας αέρα και στήριξη, αλλά δεν ήταν αυτή που, χτες ειδικά, έσπρωξε, πυροδότησε. Δεν ήταν καν γεμάτη.
Ο πανηγυρισμός του Πέλκα μετά το πρώτο γκολ, ο τρόπος που ο Μπίσεσβαρ παρακινούσε το κοινό να χειροκροτήσει τον αρχηγό την ώρα της αντικατάστασης του, η ανάλογη χειρονομία προτροπή του Σβιντέρσκι μετά από μια λάθος επιλογή του Λάμπρου, δείγματα όλα χαρακτηριστικά της διάθεσης, του μηνύματος.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, η λογική του θα την-βρούμε-την-άκρη-μην-βιάζεστε-όλοι, έβγαινε με τη σέντρα από την ασπρόμαυρη μεριά και μεταβιβάστηκε στην δικαιολογημένα έτοιμη να μανουριάσει (απόρροια των όσων προηγήθηκαν) εξέδρα.
Αν το ζητούμενο ήταν να μπει ένα stop χτες, όχι, δεν επιτεύχθηκε. Αυτό θα χρειαστεί, ενδεχομένως, πειστικότερα πράγματα, ξεκάθαρες νίκες, σταθερότητα που θυμίζει και δικαιολογεί την στάμπα του πρωταθλητή, αίσθημα, μα και απόδειξη ανωτερότητας έναντι του οποιουδήποτε.
Κερδήθηκε όμως χτες ο τρόπος. Ή για την ακρίβεια, αναμοχλεύτηκε. Τον θυμήθηκαν όλοι. Παίκτες, προπονητής, εξέδρα, media. Αν φτάσει, θα δείξει. Μα είναι σαφές, πως το μεγαλύτερο χτεσινό κέρδος του ΠΑΟΚ δεν είναι η με το 1,5 σχεδόν πόδι πρόκριση στους τέσσερις του Κυπέλλου, αλλά η υπενθύμιση του τι ακριβώς ομάδα είναι. Από τι είναι φτιαγμένη, πως θέλει, πως μπορεί, πως πρέπει και ξέρει να παίζει.
Και αυτό, ναι, είναι κέρδος που μπορεί να αποφέρει, τη δεδομένη στιγμή, σημαντικότερα από μια πρόκριση ή ένα τίτλο: ηρεμία και εμπιστοσύνη.
Όσο για τον Παναθηναϊκό; Έμεινε στην Κυριακή, προσπάθησε περισσότερο να παίξει με την πίεση του ΠΑΟΚ, παρά να προκαλέσει (ακόμη μεγαλύτερη) δική του. Τώρα, που λογικά ο μεγάλος φετινός στόχος των «πράσινων» απομακρύνεται, θα δούμε αν όντως μεγάλωσε η ομάδα του Γιώργου Δώνη, αν όντως, το πρόσφατο σερί πέραν της αυτοπεποίθησης, της έμαθε να σηκώνεται και να συνεχίζει.
Υ.Γ.: Η διαιτησία διαμόρφωσε αποτέλεσμα. Κακή, έπαιξε ρόλο.
Υ.Γ. 2: Σήκωνε κόκκινη η σκαριά του Πέλκα στον Πούγγουρα στην αρχή.
Υ.Γ.3: Τουλάχιστον συζητήσιμο το πέναλτι που έφερε το 1-0. Δεν φαίνεται παράβαση από κάποιο πλάνο.
Υ.Γ.4: Ξεκάθαρη αποβολή με δεύτερη κίτρινη του Πούγγουρα.
Υ.Γ.4: Έπρεπε να πάει στο VAR για το χέρι (;) του Βιεϊρίνια με την επιστροφή στον Πασχαλάκη στο φινάλε.
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram