Ο Σόλων Υψηλάντης μπορεί να «έφυγε» σαν σώμα από τούτη τη ζωή, όμως κατάφερε να γίνει η «ψυχή» του «Κλεάνθης Βικελίδης» και σαν τέτοια θα ζει «αιώνια» στο γήπεδο που αγάπησε πιο πολύ και από το σπίτι του.
Στα 108 χρόνια ζωής του συλλόγου «Άρης» είχε την τύχη να έχεις στις τάξεις του και πολλούς μεγάλους αθλητές και αρκετούς που βοήθησαν σημαντικά ως φανείς ήρωες.
Τόσο πολύ όμως όπως ο Σόλων Υψηλάντης ήταν ελάχιστοι. Αυτός και ο Μάκης Νάτσης, γιατί ο «Θεός του πολέμου» είχε την τύχη να έχει στα δύο μεγάλα αθλήματα, το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ δύο πραγματικούς «στρατιώτες».
Όπως και ο «Μπαρού» έτσι και ο Σόλων ήταν ένας άοκνος, ένας άδολος και ένας αέναος Αρειανός και αμφότεροι πέτυχαν αυτό που θα ήθελε να πετύχει κάθε Αρειανός. Ελάχιστοι όμως έχουν τέτοια αφοσίωση, τέτοια διάθεση για προσφορά και μάλιστα χωρίς να επιζητούν την προβολή.
Η μεγαλύτερη απόδειξη για τα παραπάνω ήταν πολλοί δεν γνώριζαν καν πως είναι ο Σόλων Υψηλάντης φατσικά. Μέσω κάποιων βραβεύσεων μόνο τον είδαμε και διαβάσαμε τις σκέψεις του για την ομάδα που αγαπούσε, μέσω ελάχιστων συνεντεύξεων που κατάφεραν να του πάρουν κάποιοι συνάδελφοι.
Ο Σόλων Υψηλάντης υπηρέτησε τον Άρη ως αθλητής του στίβου για 24 ολόκληρα χρόνια (1946-1970) και θεωρείται από τους σημαντικότερους αθλητές της μεταπολεμικής περιόδου, οι οποίοι έθεσαν τις βάσεις για την εξέλιξη του σύγχρονου κλασσικού αθλητισμού.
Ως αθλητής μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων (μαραθωνίος, ημιμαραθωνίος, 10.000μ, 5.000μ, 3.000μ και 1.500μ.) κατάφερε μεταξύ άλλων να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στα 1.500 μέτρα, σε διασυλλογικούς αγώνες στίβου (στη Θεσσαλονίκη το 1957) και το αργυρό μετάλλιο στον Μαραθώνιο, σε Πανελλήνιους αγώνες στίβου (το 1959).
Στη συνέχεια, τη δεκαετία του ’70 ανέλαβε φροντιστής του τότε γηπέδου Χαριλάου, αφού βεβαία, πρώτα βοήθησε στο χτίσιμο του, στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα, κουβαλώντας γκαζονετενεκέδες με νερό από τη Νέα Ελβετία για να γίνουν τα πρώτα τσιμέντα.
Ως φροντιστής ο Σόλων Υψηλαντής δεν ήταν ένας απλός φύλακας του Βικελίδης. ήταν κάτι σαν το… φάντασμα της όπερας, που ζώντας στις κατακόμβες της, φρόντιζε το θέατρο να λειτουργεί σωστά και η αγαπημένη του να είναι πάντα η πριμαντόνα του. Έτσι και για τον Σόλωνα βάλτε όπου θέατρο το Βικελίδης και όπου αγαπημένη του τον Άρη.
Ήταν ο άνθρωπος που γνώριζε κάθε σπιθαμή του γηπέδου, κάθε δωμάτιο και εκείνος που φρόντιζε από το χορτάρι, έως το τελευταίο καρεκλάκι. Ήταν εκείνος που δεν ήθελε ο Άρης να χάνει ούτε δραχμή από έσοδα.
Σε βαθμό… παρεξηγήσεως κάποιες φορές αφού σχεδόν δεν άφηνε να περάσει ούτε… κουνούπι χωρίς εισιτήριο. Χαρακτηριστικό κι ένα ακόμη παράδειγμα όταν ένας παράγοντας της Λέσχης Φίλων Άρη του ζήτησε να πάρει κουρτίνες για τα νέα γραφεία, εκείνος ζήτησε να μην αγοραστούν νέες, αλλά να φέρει κάποιες κρατημένες που είχε στις αποθήκες. Γιατί δεν ήθελε ο σύλλογος να ξοδέψει λεφτά χωρίς να χρειάζεται.
Οπως καταλαβαίνετε ο Σόλων Υψηλάντης κατάφερε να γίνει ταυτόσημος με τον Άρη και αυτό είναι ένα «παράσημο» που λίγοι έχουν καταφέρει σε πάνω 10 δεκαετίας που ο σύλλογος υφίσταται.
Πιο κάτω θα παραθέσω ιστορίες από Αρειανούς που βρήκα αναρτημένες σε ομάδες και φόρουμ και μέσα από αυτές περιγράφουν τη δική τους εμπειρία από τη συναναστροφή τους με τον Σόλωνα.
Η πρώτη είναι από τη μεγάλη δόξα του Άρη τον Γιάννη Βέννο που γράφει για τον Σόλωνα
- Όλοι θυμόμαστε στις προπονήσεις, εμείς να κάνουμε προπόνηση και ο Σόλων κάπου εκεί στο γήπεδο, σκυμμένος, αφοσιωμένος στην δουλειά του…να ξεριζώνει καθημερινά τα ενοχλητικά αγριόχορτα,που τόσο κακό προξενουσαν φυτρώνοντας αυθαίρετα,ανάμεσα στο τρυφερό χορτάρι του αγωνιστικού χώρου, πού με τόση επιμέλεια φρόντιζε και περιποιόταν! Και ήταν αυτός, που μάλωνε και φώναζε θυμωμένα, σε εκείνον τον προπονητή που θα τολμούσε να κάνει προπόνηση μέσα στο γήπεδο μετά από κάποια νεροποντή, γνωρίζοντας τις καταστρεπτικές συνέπειες ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Σόλων Υψηλάντης: Ακολουθούν ιστορίες από απλούς οπαδούς του Άρη
- Εγώ τον θυμάμαι κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ήταν η εποχή που γκρεμιζόταν και ξαναφτιαχνόταν η Θ2. Γινόταν το αδιαχώρητο στην είσοδο της Θ3. Σπρωξιές, πατήματα, μπυρορετσινορεψίματα….. όχι τότε δεν είχε γκόμενες στο Χαριλάου για να τις πιάσεις τον κ… στο συνωστισμό. Τότε για να μην υπάρξει κάνα ατύχημα, ο Σόλων έκλεινε τα τουρνικέ και ανέβαινε πάνω σε αυτά έχοντας απλωμένα τα χέρια του δεξιά κι αριστερά. “Άντε κουνηθείτε, τα εισιτήρια στα χέρια και ψηλά, βαστάτε τα γερά να τα σκίζω”. Πόσοι μπαίναν κούτρα.
- Δεν μπορώ να ξεχάσω τα καλοκαίρια εκεί γύρω στις αρχές των -70’s που μπαινοβγαίναμε τα χαριλιωτάκια στα νταμάρια της -μετέπειτα- θύρας 3 και παίζαμε κυνηγητό με τον ήδη γέρο-Σόλωνα μέσα στο χορτάρι, με σοβαρό κίνδυνο να φάμε ΑΣΧΗΜΟ ξύλο. Ξέρετε, ο Σόλωνας είναι το φάντασμα του ναού μας, ο Ιερέας του, ο Άγιος κέρβερός του, ο άνθρωπος που πάντα, όσο σκοτάδι και ερημιά είχε χειμώνα-καλοκαίρι, σε μέρες που δεν υπήρχαν αγώνες, ήταν εκεί, έτοιμος να πεταχτεί έξω από το πουθενά και να κυνηγήσει τον οποιονδήποτε εισβολέα.
- Εννοείται πως εκείνα τα χρόνια δεν τον χώνευα ΚΑΘΟΛΟΥ: ήταν πραγματικά σκληρός. Σήμερα, τα αναπολώ με πολλή συγκίνηση. Ας έχει… — Σήμερα: έπινα καφέ και διάβαζα την εφημερίδα μου στο Καφέ, και σκάιε ο σόλων μ’ ένα λαδοτήρι και λαδώνει τους μεντεσέδες, έναν-έναν. Λέω, “Σόλων, με το συμπάθειο, αλλά κάθε πότε το κάνεις αυτό;” Με κοίταξε νσα να του έλεγα τι ανκριβώς αναπνέει για να οξυγονώνεται το αίμα του. “Κάθε μέρα φυσικά”, εδέησε να μου απαντήσει. Κάθε μέρα…
- Η μία ήταν 1980. Κλασική μέθοδος για να μπει κάποιος στο γήπεδο ήταν κουβαλώντας πάγο και τρέχοντας (και καλά κυλικειάρχης). Έμπαινε μέσα φωνάζοντας “λερώνει , λιώνει, λερώνει, λιώνει” και κάνανε όλοι στην άκρη να περάσει. Ε ο Σόλωνας θυμάμαι σαν να ήταν χθες είχε πάρει στο κυνήγι έναν τέτοιο τζαμπατζή και τελικά τον πρόλαβε και τον πέταξε έξω! Κάτω και οι πάγοι, κάτω και οι κουβάδες με τα νερά και σούτια τρελά!!
Παρά το ότι δεν είναι σωματώδης, είναι πολύ δυνατός μέχρι και σήμερα! Γερός να είναι πάντα ο άνθρωπος. Σκηνικό νούμερο δύο και σαφώς πιο πρόσφατο. Είμαστε πατικωμένοι σαν σαρδέλες στο ΑΡΗΣ- σαραγόσα, όπου είχαμε μαζευτεί να δούμε στην γιγαντοοθόνη στο Κλεάνθης Βικελίδης τον επαναληπτικό. Έχουν γεμίσει τα επίσημα . Αδιαχώρητο. Είμαστε υπεράριθμοι 100%. 5-10 λεπτά ακόμα και θα αρχίζαμε να ποδοπατιόμαστε. Ο Σόλωνας την έχει πάρει πρέφα τη δουλειά, ότι πάμε για τραγωδία (άνευ πλάκας, με το ζόρι ανέπνεα από το συνωστισμό) και αρχίζει να φωνάζει, θα ανοίξω τη θύρα 6 για να περάσετε στην 6 και μετά θα ανοίξω και την 3, κανονίστε μην ποδοπατηθείτε. Και ρε παίδες το βλέπω το θηρίο έχει πάρει μια μεταλλική βέργα σαν μοχλό και άνοιξε τη θύρα σαν να ήταν μπουκάλι μπύρας. - Οσο ημασταν λοιπον πιτσιρικαδες (εγω κι ενας ξαδελφος μου) μπαιναμε χωρις εισητηριο και κοβανε 2 ολοκληρα οι πατεραδες μας.Υπηρχαν και παιδικα τοτε. Φτανοντας στην προεφηβεια αντιμετωπισαμε το “στραβωμα ” του Σολωνα,οχι γιατι δεν ηθελε να μπαινουν οι πιτσιρικαδες αλλα επειδη πιαναμε θεση (μοναδικη κερκιδα καθημενων) και ηθελε να μας χωσει χαμηλα στο καγκελο. Στο επομενο παιχνιδι,οι μεγαλοι απαντησαν στο κατσουφιασμα του Σολωνα εμφανιζοντας ενα 3ο εισητηριο και λεγοντας…Αυτο για τους 2 μικρους… Ηταν η μοναδικη φορα που τον ειδα να χαμογελαει…
- 88-92. Προσπαθούμε ( οι αθλητες του ΑΣ ρε , τί ποιοι ? ) να βγούμε από το κλειστό κάτω από την θύρα 1 , στο χαριλάου μέσα. Ανακαλύπτουμε αν θυμαμαι καλά κάπου ενα διάδρομο χωρις παράθυρα ,στενό ,τσιμεντο γυρω γυρω , κλειστοφοβία φουλ δηλαδή…η οποία φιλοξενεί γέλια , χαβαλέ και τρέξιμο από 15 αλητάκια 9-12 χρονων. Αφου το θέμα αρχιζει να γινεται μπουρδέλο, σε καποια γωνία οι μπροστινοί γυρνάμε πλάτη και τρέχουμε γιατι έχει βγει ο Σολων και μας κηνυγάει. Με τα πολλά ξαναβγαινουμε στο κλειστό κατω απο την Θ1 , βγαινουμε απέναντι στο σχολείο και βλέπουμε τον Σολωνα να είναι ήδη έξω (!!!!) και να μας κράζει επειδή ριξαμε κάτι στρώματα και δεν ξερωτι …. Τωρα πως γίνεται να μας κηνυγαει στο διάδρομο και ξαφνικα να ειναι μπροστά μας δεν μπορω να το εξηγήσω. Σιγουρα το Χαριλαου το ξερει ομως καλυτερα απο ποντικό ( αληθινο οχι σαν εμας) και εβγαινε ανα πάσα στιγμή απο καταπακτές και πορτες σαν τον βρυκόλακα.
- Τι να πρωτογραψει κανεις για αυτον? Τι ασπριζε τις γραμμες με το καροτσακι και τον ασβεστη, τι καθοταν στο λιοπυρι και ενωνε τους σωληνες του ποτισματος του γηπεδου-νταλα ηλιο η με ψοφοκρυο-μια μια, γιανα ποτιστει το γηπεδο και μαλιστα 2 φορες την μερα, τι να κουρευει το χορτο- σπρωχνοντας -με κατι σχεδον χειροκινητα εργαλεια της πλακας,εκεινα τα χρονια, τι εκανε δουλειες μπογιατζη,υδραυλικου,μαραγκου,γεωπονου,πορτιερη και χτιστη. Στην αποθηκη που εχει -αυστηρα και μονο υπο την εποπτεια του διπλα στη θυρα 3- μπορει καποιος να βρει απο το ποιο συνηθισμενο μεχρι το ποιο απιθανο πραμα! Τα κλειδια εννοειται τα εχει μονο αυτος και κανεις δεν πλησιαζει χωρις την αδεια του!!! Μαλιστα εχω ακουσει και μια φημη απο παλαιοτερους σε ηλικια-οχι εξακριβωμενη-συμφωνα με την οποια για καποιο διαστημα πολλα χρονια πριν εμενε και μεσα στο γηπεδο(σε μια φτιαχτη καμαρουλα)!!!.
- Αρχες δεκαετιας του 70 στις προπονησεις της πρωτης ομαδας τρυπωναν πολλες φορες και καθοταν πισω απο τις
εστιες πιτσιρικαδες. Μια μερα λοιπον και ενω καναν προπονηση ο Χρηστιδης με τον Γκαντινα και πισω απο την εστια η πιτσιρικαρια στο φουλ, εμφανιζετε ο Σολωνας!!!Τα πιτσιρικια οπου φυγει-φυγει, το κραξιμο απο τον Σολωνα στο φουλ….. Ασχετα βεβαια που οι Χρηστιδης και Γκαντινας με το που εφευγε ο Σολωνας, αυτοι τα ξαναφωναζαν λεγοντας τους οτι τους θελουν να μαζευουν τις μπαλλες…. Αρχες δεκαετιας του 80,με το που χανουμε το πρωταθλημα στο μπαραζ του βολου,ο Σολωνας κλεινεται στην αποθηκη του κλαιγοντας.Και μαλιστα εκανε να μιλησει στους παικτες καμμια βδομαδα απο τη σκασιλα του….
