Το προηγούμενο καλοκαίρι περίμενε για καιρό τον Διαμαντή και τον Μπαλογιάννη και έχασε και τους δύο ο ΟΦΗ. Και όχι από μεγαθήρια.
Αμφότεροι επέλεξαν να παίξουν στο εξωτερικό. Ο ένας από τους δύο πήρε γρήγορα τον δρόμο της επιστροφής, αλλά και πάλι τα συμβόλαια που βρήκε, ήταν αρκετά καλά.
Για τον ΟΦΗ το σημαντικό ήταν πως ήθελε να τους κρατήσει και απέτυχε να το κάνει. Κάτι αντίστοιχο έπαθε και έναν χρόνο μετά.
Αυτή τη φορά ήταν τρία τα μεγάλα στοιχήματα στο κομμάτι των ανανεώσεων και η κατάληξη ακριβώς ίδια. Το ΟΦΗ έκανε την προσπάθειά του και έπεσε σε τοίχο. Η υπόθεση του Βούρου είχε τελειώσει από νωρίς. Για την ακρίβεια από τη στιγμή που εκείνος άλλαξε μάνατζερ, κάτι που έγινε μήνες πριν. Από τότε έστελνε το μήνυμα της αποχώρησης. Αναζητούσε κάτι καλύτερο. Μεγάλη συζήτηση το κατά πόσο το βρήκε.
Με τον Τοράρινσον οι διαπραγματεύσεις στράβωσαν γρήγορα γιατί τα ποσά που ζητούσε ήταν εκτός πραγματικότητας. Όσο για του Μεγιάδο, στο Ηράκλειο πίστεψαν πως θα τον κλείσουν και έπεσαν έξω. Φιάσκο από τα λίγα το 0/3! Και αυτό με την υπόθεση Τοράλ να είναι ακόμη ανοιχτή.
Το πού θα πάνε οι τρεις πρώτοι, θα το δούμε. Εάν βρουν κάτι πολύ καλύτερο, θα είναι και εύκολα κατανοητή η επιλογή τους. Εάν επιλέξουν, όμως, ένα κλαμπ αντίστοιχης δυναμικής ή και μικρότερης, τότε αυτό θα πρέπει να προβληματίσει ακόμη περισσότερο τους Κρητικούς. Γιατί θα δείχνει πως πολλά δεν λειτουργούν εκεί καλά. Με αποτέλεσμα παίκτες-κλειδιά να έχουν τάσεις φυγής.