Από τη στιγμή που ο Μιχάλης Μπούσης πήρε τα ηνία της ομάδας και οι Σαμαράδες άρχισαν να αποφασίζουν για το ποδοσφαιρικό τμήμα, ο ΟΦΗ επέλεξε ένα δικό του μοντέλο. Άφησε πίσω του την ελληνική πραγματικότητα. Έκανε μεταγραφές με τον δικό του τρόπο, επικοινωνούσε διάφορα θέματα έχοντας άλλη φιλοσοφία και κυρίως έπαιζε ποδόσφαιρο χωρίς ιδιαίτερη σκοπιμότητα.
Αφού ήρθε η σωτηρία με τον Χάιμε Βέρα, τέθηκε σε εφαρμογή το project. Προπονητής τότε ο Γιώργος Σίμος. Ωραία μπάλα και εξάδα την πρώτη χρονιά, αφέλεια και φλερτ με τον υποβιβασμό τη δεύτερη. Οι διοικούντες, όμως, αυτό ήθελαν να βλέπουν, μία ομάδα που να παίζει ποδόσφαιρο, ένα μοντέλο που να πλησιάζει στο ολλανδικό δηλαδή. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, υπάρχει και ο περσινός κίνδυνος.
Ο Νίκος Νιόπλιας έχοντας άλλο σκεπτικό, τι έκανε; Αποφάσισε πως προέχει το αποτέλεσμα. Ο ΟΦΗ έγινε κυνικός. Έτσι σώθηκε πέρυσι, έτσι παίζει και φέτος. Πρώτα το μηδέν και βλέπουμε, όπως έγινε και στη Λεωφόρο. Δεν μιλάμε για αντιποδόσφαιρο, όμως, οι Κρητικοί έγιναν σαφέστατα πιο αμυντικογενείς. Κάπως έτσι εκτός δεν έχουν χάσει και εντός δεν έχουν νικήσει. Δυσκολεύονται λίγο περισσότερο στο να δημιουργήσουν, αλλά δεν τους νικάς εύκολα.
Οι «ασπρόμαυροι» βγάζουν ψυχή, παλεύουν κάθε ματς, μαζεύουν σιγά σιγά βαθμούς, αλλά η νέα αλλαγή προσέγγισης κάπου διχάζει. Κυρίως εντός των τειχών, καθώς αλλιώς το είχαν στο μυαλό τους κάποιοι στα υψηλά κλιμάκια του κλαμπ και αλλιώς βλέπουν ότι πηγαίνει η φάση με τον Νιόπλια στο τιμόνι. Και αυτή δεν είναι η μοναδική διαφορά των δύο πλευρών.
