Σίγουρα ο Ολυμπιακός έχει κρατήσει πολύ καιρό τον Πέδρο Μαρτίνς στον πάγκο του, κάτι που στα μέρη μας δε το λες και συνηθισμένο φαινόμενο.
Η κατάσταση αυτή έχει και τα καλά της αλλά και τα κακά της. Αυτό φάνηκε ακριβώς τη χρονιά που πέρασε. Όταν το πρωτάθλημα ήρθε, σχεδόν σβηστά, χωρίς οι «ερυθρόλευκοι» να παίξουν κάποιο σπουδαίο ποδόσφαιρο.
Το κακό όπως αναφέρει το Sportime της Δευτέρας και η στήλη «Agent Greek», είναι η φθορά που φέρνει ο χρόνος.
Το αποτέλεσμα ήταν όμως ικανοποιητικό με την κατάκτηση του τίτλου για 3η διαδοχική σεζόν. Βέβαια, σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες σεζόν, έχει υπάρξει μια σημαντική διαφορά. Ξέχωρα από μεταγραφικές αστοχίες, καλό ποδόσφαιρο ή όχι, ένα ποδοσφαιρικό club είναι και μια ποδοσφαιρική μπίζνα.
Ο Μαρτίνς την πρώτη του σεζόν έβαλε τον Ολυμπιακό στους ομίλους του Europa League. Τις δύο επόμενες έδωσε σεμινάρια πρόκρισης στους ομίλους του Champions League.
Η πρώτη απόπειρα δε ήταν από το μονοπάτι των μη-πρωταθλητών, όπου στο διάβα του έβγαλε νοκ-άουτ σπουδαίες ομάδες. Εκεί ήταν που άλλαξε level ο Πορτογάλος τεχνικός. Και σε επίπεδο «ηγεσίας» – λήψης αποφάσεων και σε επίπεδο οικονομικό.
Η διαφορά που αναφέραμε, ωστόσο, πέρυσι ήταν ο αποκλεισμός από τη Λουντογκόρετς στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Με ευθύνες του Πορτογάλου κόουτς.
Ασφαλώς και δεν «άνοιξε μύτη». Κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Το ερώτημα είναι ποιες είναι οι διοικητικές αντοχές του Ολυμπιακού στο απευκταίο σενάριο μιας επανάληψης του περυσινού καλοκαιριού.
Τι μπορούμε να πούμε με σιγουριά; Δεν θα είναι οι ίδιες. Επίσης, ουδείς στον Ολυμπιακό σκέφτεται το σενάριο στραπάτσου με τη Μακάμπι Χάιφα. Δεν μπαίνει καν στη συζήτηση κάποιο plan b. Με άλλα λόγια, ο αποκλεισμός θα συνιστά απόλυτη καταστροφή.
Και για πρώτη φορά το μέλλον του Πέδρο Μαρτίνς θα μπει σε συζήτηση.
