Ο Ολυμπιακός στον δρόμο του… πουθενά!

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, έτσι για να διευκολύνουμε την κατάσταση: Ο Ολυμπιακός νικά την Νταρουσάφακα, η Ζαλγκίρις χάνει στην Μαδρίτη, το Μιλάνο χάνει στην Κωνσταντινούπολη κι έτσι γίνεται αυτό που πρέπει. Οι Πειραιώτες προκρίνονται στα πλέι οφ. Κι ακολουθεί το ερώτημα: Ε και;

Θα συμφωνήσω απόλυτα με τη θέση που εξέφρασε o Μιχάλης Γκιουλένογλου σ’ αυτόν εδώ τον χώρο: Το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός διατηρεί ακόμα μαθηματικές ελπίδες πρόκρισης στα πλέι οφ αποδεικνύεται πρόβλημα. Διότι εμποδίζει αρκετό κόσμο, εμπρός στην πρόκριση, να δει την αλήθεια. Και πιθανότατα να εξυπηρετεί επικοινωνιακά την ομάδα.

Πλέι οφ… Και;

Πάμε λοιπόν στο πρώτο θέμα. Προκρίνεται ο Ολυμπιακός στα πλέι οφ. Και τι έγινε δηλαδή; Ξέχωρα από το γεγονός ότι δεν έχει ελπίδες πρόκρισης, το οποίο θα αντιμετωπίσουμε ως το πλέον ασήμαντο. Η παρουσία του στην οχτάδα θα διορθώσει με τη μία όλα αυτά που βλέπουμε το τελευταίο τρίμηνο; Ξαφνικά ο Ολυμπιακός θα γίνει… άλλη ομάδα και θα παίξει μπάσκετ;

Τι ακριβώς είδαμε στον αγώνα με την Ζαλγκίρις; Μια από τα ίδια… Ψάρεμα στα θολά νερά, με έναν παίκτη να βγάζει ενέργεια και να δίνει τα πάντα κι έναν στην ρακέτα να τα βάζει με όλη την… Λιθουανία! Μέχρι εκεί! Τα ίδια και τα ίδια. Στα πλέι οφ δηλαδή περιμένουμε την… έκπληξη;

Αβοήθητος και παραδομένος

Θα μας πείτε για τις απουσίες. Θα σας απαντήσουμε ότι συμφωνούμε απόλυτα. Θα μας επιτρέψετε όμως να προσθέσουμε ότι δεν αποφασίσαμε εμείς (ούτε εσείς φυσικά) να πάει η ομάδα σε… τελικούς πρόκρισης χωρίς ενίσχυση ενώ ήξερε ότι ο καλύτερος και πιο σταθερός της περιφερειακός (Στρέλνιεκς) θα έκλεινε μήνα και πλέον, εκτός δράσης.

Ηρθε και ο τραυματισμός του Σπανούλη και έγιναν ακόμα χειρότερα τα πράγματα… Τα ηνία πέρασαν στον Ουέμπερ. Στον παίκτη που ήρθε ως συμπληρωματικός και ρολίστας κι έγινε… πρωταγωνιστής. Μπράβο στον Ουέμπερ αλλά προσωπικά δεν το βλέπω και τόσο φυσιολογικό αυτό που συμβαίνει…

Ούτε…πουλί βαλσαμωμένο

Δεν είναι ευθύνη κάποιου εξωγενή παράγοντα το ότι όσο περνά ο καιρός οι ξένοι αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Αλήθεια, υπήρξε ποτέ χρονιά που ο Μπλατ, σε κάποια ομάδα του να είχε τόσες αποτυχημένες επιλογές ξένων; Υποτίθεται ότι αυτό είναι το… φόρτε του. Το ότι στον Ολυμπιακό δεν πέτυχε… πουλί βαλσαμωμένο σε ξένους παίκτες και οι καλύτεροι ήταν αυτοί που βρήκε (Στρέλνιεκς και Μιλουτίνοφ) είναι κάτι που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Είναι ξεκάθαρο επίσης ότι οι δύο Ελληνες πρωταγωνιστές (Σπανούλης και Πρίντεζης) των προηγούμενων ετών, δεν μπορούν πλέον να είναι πρωταγωνιστές… Αυτό επηρεάζει και τα άλλα δύο μέλη του παλαιού ελληνικού κορμού (Παπανικολάου και Μάντζαρη) που δεν μπορούν να είναι κάτι παραπάνω από ρολίστες. Η πλαισίωση των Σπανούλη και Πρίντεζη έγινε με στοιχήματα (Ουίλιαμς- Γκος) ή και… καθόλου! Ή με ημίμετρα (ΛεΝτέι).

Ο Ολυμπιακός θέλει προοπτική, όχι πλέι οφ

Ο Ολυμπιακός, συμπερασματικά, χρειάζεται πλάνο, προοπτική, ελπίδα. Κάτι που δεν έχει αυτή τη στιγμή και κυρίως δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα. Κάθε μέρα που περνά βλέπεις μια ομάδα ταλαιπωρημένη, κουρασμένη, κορεσμένη, με το πνεύμα να… θέλει αλλά με το κορμί να μην μπορεί να ακολουθήσει. Τόσους… αόρατους παίκτες δεν έχω ξαναδεί μαζεμένους σε μια ομάδα. Και μιλάμε για εντελώς αόρατους. Ούτε… λάθος δεν κάνουν που λέει ο λόγος.

Για ποια πλέι οφ λοιπόν μιλάμε και για ποια σενάρια; Θα έπρεπε να μιλάμε για το πως θα εμφανιστεί μια ομάδα στο παρκέ και όχι για πον… πιθανό αντίπαλο στα πλέι οφ.