Ο προπονητής του Ολυμπιακού, Πέδρο Μαρτίνς, έγραψε ένα blog στην ιστοσελίδα «coachesvoice.com», αναφερόμενος στην προπονητική του καριέρα. Ο Πορτογάλος τεχνικός των «ερυθρόλευκων» αναφέρθηκε στις πρώτες ομάδες που είχε αναλάβει, ενώ σχολίασε και την τωρινή του παρουσία στον σύλλογο του Πειραιά:
Αναλυτικά το blog του Πέδρο Μαρτίνς…
«Πάντα ήθελα να περπατήσω το δικό μου μονοπάτι, χωρίς τη βοήθεια κάποιου άλλου.
Ακόμη και αν έχετε περάσει όλη σας τη ζωή παίζοντας ποδόσφαιρο, δεν είστε έτοιμοι να εκπαιδεύσετε ένα μεγάλο κλαμπ κατά την έναρξη της καριέρας σας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αποφάσισα να ξεκινήσω το ταξίδι μου από τα χαμηλά και την τρίτη κατηγορία της Πορτογαλίας. União de Lamas, Lusitânia, Espinho, αυτές είναι μικρές ομάδες με μέτριους στόχους, αλλά με έκαναν ο προπονητής που είμαι σήμερα.
Είχα αρχίσει να παίρνω μαθήματα προπόνησης στα 28 μου, έξι χρόνια πριν αποσυρθώ ως ποδοσφαιριστής. Και είχα περάσει χρόνο ως βοηθός του Ζοσέ Κουρέιρο στη Βιτόρια Γκιμαράες, στην Πόρτο και στην Μπελενένσες. Αλλά η πραγματική μου εκπαίδευση ήρθε στα πρώτα μου χρόνια.
Ειλικρινά, ο χρόνος και ο χώρος μακριά από το προσκήνιο ήταν ζωτικής σημασίας για μένα. Ήμουν σε θέση να αναπτύξω τη δική μου μεθοδολογία και όχι μόνο να αντιγράψω όσα είχα μελετήσει στις τάξεις. Έμαθα μαθήματα που έχουν κολλήσει με μένα από τότε, πώς να διαχειριστείς μια ομάδα, πώς να βρει λύσεις για ορισμένα προβλήματα, πώς να αναπτύξω τη διαδικασία και τη φιλοσοφία μου.
Υπήρχαν κάποιες πραγματικά δύσκολες στιγμές, αλλά με δίδαξαν να ψάξω και να είμαι δημιουργικός.
Μαρτίνς: Κάναμε προπονήσεις σε γήπεδο με χώμα
Ένα παράδειγμα από την ομάδα União de Lamas. Η ομάδα έκανε προπόνηση το βράδυ, επειδή μερικοί από τους παίκτες εργάζονταν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όταν φτάσαμε στον σύλλογο, το Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο, είχαμε μόνο το φως της ημέρας μέχρι τις έξι το βράδυ. Και το γήπεδο δεν είχε προβολείς.
Υπήρχε ένα γήπεδο με χώμα δίπλα στο γήπεδο της ομάδας, το οποίο είχε μερικά φώτα. Έτσι, είχαμε μόνο μισή ώρα στο γρασίδι πριν σκοτεινιάσει και στη συνέχεια έπρεπε να κάνουμε τακτικές εργασίες πάνω στο χώμα.
Σήμερα, τώρα είμαι συνηθισμένος να διαχειρίζομαι ομάδες κορυφαίου επιπέδου, αυτή η κατάσταση είναι αδιανόητη. Αλλά έπρεπε να προσαρμοστώ και να σιγουρευτώ ότι οι παίκτες μου ήταν έτοιμοι να ανταποκριθούν κάθε Κυριακή παρά τα εμπόδια. Ήταν μια διαδικασία μάθησης, αλλά είμαι πολύ καλύτερος προπονητής σήμερα, επειδή είχα εμπειρίες σαν αυτή.
Αυτά ήταν σημαντικά χρόνια για μένα, και δεν λυπάμαι.
Μετά την Espinho, πήγα στη Μαρίτιμο. Μα δεν ήθελα να αναλάβω την πρώτη ομάδα; Όχι, ανέλαβα τη Β’ ομάδα. Οι άνθρωποι είπαν ότι ήμουν τρελός. Ήταν στην τρίτη κατηγορία με οκτώ παιχνίδια να απομένουν για τη σεζόν και είχε μια κακή συγκομιδή πόντων. Ακόμα και τα μέλη της οικογένειάς μου ρώτησαν γιατί πήγαινα εκεί. Ήξερα ότι ήταν μια επικίνδυνη κίνηση, αλλά πήγα ούτως ή άλλως.
Κερδίσαμε επτά από αυτούς τους οκτώ εναπομείναντες αγώνες. Τελικά τερματίσαμε όγδοοι στο πρωτάθλημα. Ο Κάρλος Περέιρα, ο πρόεδρος της Μαρίτιμο, είδε τις δυνατότητες που είχα και μου έδωσε την ευκαιρία να διαχειριστώ την πρώτη ομάδα την επόμενη σεζόν. Αυτό ήταν το μεγάλο μου κέρδος. Το ρίσκο μου είχε βγει. Είχα αποδείξει με τους δικούς μου όρους τι άξιζα.
Δεν νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να περιγράψουν τις ομάδες μου. Θέλω οι παίκτες μου να είναι προσαρμόσιμοι και όσο πιο άνετοι σε κάθε στιγμή του παιχνιδιού: επίθεση, μεταβίβαση, άμυνα. Αυτός είναι ο σκοπός μου. Προετοιμάζω την ομάδα μου για κάθε στιγμή. Αλλά θεωρώ τον εαυτό μου ως προπονητή του επιθετικού ποδοσφαίρου.
«Οι προπονητές οι οποίοι με έχουν επηρεάσει»
Μπορώ να ονομάσω έναν αριθμό προπονητών που έχουν διαμορφώσει την προσέγγισή μου, ο καθένας με το δικό του μοναδικό τρόπο. Πάρτε τον Οκτάβιο Μασάντο, τον οποίο είχα ως παίκτης στη Σπόρτινγκ. Ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος, αλλά πραγματικά καλός στο σχηματισμό μιας ομάδας, με έμφαση στους στόχους της ομάδας.
Έμαθα επίσης πολλά από τον Κουσέιρο, ο οποίος ήταν ο προπονητής μου στην Αλβέρκα. Ήταν ένας γεννημένος επικοινωνιολόγος, μιλούσες άνετα μπροστά του και ήταν εξαιρετικός στις συνεντεύξεις Τύπου.
Ο Κάρλος Κεϊρός είχε επίσης μεγάλη επιρροή σε εμένα. Ήταν υπεύθυνος για ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός στις μεθόδους προπόνησης στην Πορτογαλία. Το συνάντησα για πρώτη φορά όταν ήμουν 17 ετών, όταν ήταν προπονητής της εθνικής Πορτογαλίας Νέων, και ακόμη και τότε θα μπορούσατε να πείτε ότι ήταν εντελώς διαφορετική. Χρόνια αργότερα, όταν πήρα τα μαθήματά μου, θα μπορούσατε να δείτε τα δακτυλικά αποτυπώματα του σε όλα τα υλικά.
Ο Κάρλος επέφερε μια πλήρη επανάσταση στο πορτογαλικό ποδόσφαιρο, με καλύτερη φυσική προετοιμασία και καλύτερη προσέγγιση. Είχα την τύχη να είμαι στο σύστημα, παρατηρώντας αυτές τις αλλαγές.
Τότε υπήρξε ο Κουινίτο, για τον οποίο έπαιξα στη Βιτόρια. Από την άποψη της διαχείρισης του ανθρώπου και της αλληλεπίδρασης με την ομάδα, ήταν φανταστική. Ήταν τόσο καλός για να φροντίζει την ψυχική πλευρά του παιχνιδιού. Ο τρόπος με τον οποίο μεταδίδει τη θετική ενέργεια στους παίκτες του ήταν μοναδική.
Μια ιστορία που μπορεί να καταλάβει κανείς τη δουλειά του. Η ομάδα περνούσε μια κρίση. Παίζαμε καλά, αλλά δεν είχαμε τα αποτελέσματα που έπρεπε. Ήμασταν στο λεωφορείο, ταξίδεύαμε σε ένα παιχνίδι και είχε τη μικρή του μεταλλική βαλίτσα. Έψαξε ανάμεσα στις κάλτσες και τα σορτς και έφερε ένα μπουκάλι σαμπάνια και πλαστικά ποτήρια.
Μας είπε: «Δεν έχει σημασία τι λέει κάποιος άλλος. Είμαι βέβαιος ότι θα κερδίσουμε αυτόν τον αγώνα. Τόσο που θα ανοίξω αυτή τη σαμπάνια τώρα, για να πιουν όλοι».
Ήταν μόνο μια ή δύο ώρες πριν από το ξεκίνημα του αγώνα!
Νομίζω όμως ότι καταλάβαμε όλοι το μήνυμά του. Καταλήξαμε να κερδίσουμε το παιχνίδι.
Προσπαθώ να εμπνεύσω εμπιστοσύνη στους παίκτες μου με παρόμοιο τρόπο. Αν έχουν την ποιότητα, δεν έχω καμία επιφύλαξη για να τους βάλω στην ομάδα. Ένα καλό παράδειγμα είναι ο Έντερσον, ο οποίος έλαμψε στην πρώτη μου σεζόν στη Ρίο Άβε προτού πάει στην Μπενφίκα.
Η πολιτική μου για τους νεαρούς ποδοσφαιριστές δούλεψε ιδιαίτερα καλά στη Μαρίτιμο. Πολλά από τα παιδιά που προπονούσα στη Β’ ομάδα προχώρησαν. Μέσα σε τέσσερα χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών στην ομάδα μου ήταν απόφοιτοι της ακαδημίας. Και η Μαρίτιμο μπόρεσε να πουλήσει κάποιους ποδοσφαιριστές για έναν καλό αριθμό χρημάτων.
Αυτή η χρηματοοικονομική πλευρά είναι σημαντική στην Πορτογαλία, ειδικά εκτός των Μεγάλων Τριών – Πόρτο, Μπενφίκα και Σπόρτινγκ. Είναι δύσκολο να ανταγωνιστούν με αυτούς. πρέπει να πιστεύετε στο έργο σας, να είστε αφοσιωμένοι στη φιλοσοφία σας.
Να έχετε στόχους, όπως η επίτευξη του Europa League – κάτι που καταφέραμε στη Μαρίτιμο, τη Ρίο Άβερ και τη Βιτόρια – αλλά πρέπει επίσης να πουλήσετε παίκτες. Έχω αφήσει κάθε ομάδα σε υγιή θέση οικονομικά, και έφτασα επίσης σε τρεις τελικούς σε οκτώ χρόνια.
Η κατάσταση είναι διαφορετική στον Ολυμπιακό, επειδή είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος στην Ελλάδα. Είμαι σε ένα κλαμπ με τεράστιες φιλοδοξίες και αυτό μου ταιριάζει. Υπάρχουν όμως μεγάλες προκλήσεις.
Σχεδόν 20 παίκτες έφυγαν πέρυσι, οπότε έπρεπε να δημιουργήσουμε μια νέα ομάδα. Οι άνθρωποι γρήγορα κατάλαβαν τι προσπαθώ να πετύχω. Αισθάνομαι καλά και εδώ, πάντα ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα κατοικούσα στο εξωτερικό και αυτό ήταν ένα σημαντικό βήμα για την προσωπική μου εξέλιξη.
Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ από που ξεκίνησαν όλα, από τα χαμηλά. Ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να φτιάξω τη φήμη μου από τα χαμηλά, αλλά σκέφτηκα επίσης ότι θα μου έφερνε περισσότερη ευχαρίστηση. Είχα δίκιο γι’ αυτό.
Αν θα το έκανα και πάλι, γνωρίζοντας όλα όσα γνωρίζω τώρα; Απολύτως. Είμαι βαθιά ευγνώμων γι’ αυτές τις εμπειρίες».