Έχουμε συνηθίσει τον Πέδρο Μαρτίνς να μιλάει περισσότερο για ποδόσφαιρο, αλλά σε συνέντευξή του στην Πορτογαλία μίλησε για εντελώς άλλα πράγματα.
Συγκεκριμένα, έδωσε συνέντευξη στην «Tribuna Expresso», μιλώντας για τον χαμό του πατέρα του αλλά και γενικότερα για την οικογένειά του:
«O πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 14 χρονών και τον επόμενο χρόνο πέθανε και ο αδερφός μου. Παίρνω χάπια για την χοληστερίνη και μερικές φορές παίρνω ασπιρίνη.
Ελέγχω τα πάντα σε ό,τι έχει να κάνει την υγεία μου. Ο πατέρας μου δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία, προτού ανοίξει δικό του συνεργείο. Ήταν μηχανικός αυτοκινήτων. Δούλευε σε μια μεγάλη εταιρία που τώρα έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Η μητέρα μου είχε ένα μεγάλο μαγαζί. Αυτό το μαγαζί ήταν το σπίτι μας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Ολυμπιακός: Τέλος τα εισιτήρια για Λαμία
Πουλούσε ρούχα, αλεύρι, λίγο απ’ όλα. Όταν γεννήθηκα, η μητέρα μου εξυπηρετούσε πελάτες και ξαφνικά πήγε στο μαιευτήριο.
Στα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου ζούσαμε στο μαγαζί. Ο πατέρας μου όταν τελείωνε τη δουλειά ερχόταν σπίτι. Είχε ένα μικρό αυτοσχέδιο γκαράζ δίπλα, όπου επιδιόρθωνε ποδήλατα, μηχανάκια κι αυτοκίνητα. Είχε ανταλλακτικά από Nissan, Honda, Subaru και Kia.
Ήμουν ένα ήσυχο παιδί. Μόνο όταν έβλεπα την μπάλα, έτρεχα για να παίξω. Δεν έκανα ποτέ κοπάνα από το σχολείο. Είχα μεγάλο σεβασμό. Δεν μου άρεσε πάντα το σχολείο. Στο Λύκειο μου άρεσε, αλλά στο Δημοτικό όχι».
Όσον αφορά την πρώτη του επαφή με το ποδόσφαιρο, είπε ο Πέδρο Μαρτίνς: «Είχαμε τον πατέρα μου στην διοίκηση της Φεϊρένσε και κάθε μέλος της διοίκησης τότε, έπαιρνε μαζί του και τα παιδιά στα ματς. Θυμάμαι να είμαι 5-6 ετών και να μπαίνω στ’ αποδυτήρια και να έρχεται η μυρωδιά του ιδρώτα των παικτών και να βλέπω τους τερματοφύλακες να προθερμαίνονται στα αποδυτήρια.
Θυμάμαι πολύ καλά αυτές τις στιγμές. Έβλεπα ποδόσφαιρο. Ήμουν οπαδός της Φεϊρένσε μικρός. Θυμάμαι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1984. Χάσαμε, ήμουν 14 ετών και έκλαιγα. Έκλαιγα γιατί έπρεπε να φθάσουμε στον τελικό, το άξιζε εκείνη η ομάδα.
Σταμάτησα το σχολείο στα 16 μου χρόνια. Σκέφτηκα τι θα κάνω τώρα; Πάντα έλεγα ότι θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής. Ζούσα μέσα στα αυτοκίνητα. Τα αδέρφια μου δούλευαν στον πατέρα μου, ο καθένας είχε τη ζωή του.
Εγώ πάντα έλεγα ότι δεν μου άρεσαν τα αυτοκίνητα και ήθελα να κάνω επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο. Μόλις σταμάτησα το σχολείο, πήγα για έξι μήνες στο συνεργείο του πατέρα μου. Αλλά κατάλαβα, ότι δεν ήμουν για εκεί.
Ουσιαστικά είχα τα λογιστικά και τα έμαθα μέσα σε πολύ λίγο χρόνο. Ήμουν υπεύθυνος ταμείου και πήγαινα και στην τράπεζα. Απογοητεύτηκε ο πατέρας μου όταν του είπα ότι θα φύγω. Δεν μου το είπε ποτέ, ούτε αυτός και ούτε η μητέρα μου, αλλά μετά από καιρό νομίζω θα αισθάνθηκε υπερηφάνεια.
Το πρώτο μου συμβόλαιο ήταν ημιεπαγγελματικό στα 16 μου χρόνια. Με ζήτησαν από την ακαδημία της Σπόρτινγκ. Ήταν να μπω στις ακαδημίες, αλλά πήγα για ένα τουρνουά στην Ισπανία και δεν ήθελα μετά.
Δεν προσαρμόστηκα. Είχα και μία σχέση εκείνη την περίοδο και έπαιξε τον ρόλο της. Γνώρισα την γυναίκα μου. Με τη Λίνα είμαστε μαζί από το Λύκειο.
Για την ακρίβεια είκοσι δύο χιλιάδες πεντακόσιες εσκούδος (112,50 ευρώ) ήταν το πρώτο μου συμβόλαιο. Υπέγραψα το συμβόλαιο και μετά από λίγο άρχισα να παίζω για την πρώτη ομάδα. Δεν θυμάμαι τι έκανα με τα πρώτα μου χρήματα. Ίσως και να αγόρασα κάποια παπούτσια ποδοσφαίρου.
Πρώτη φορά βγήκα από το σπίτι μου για να πιω κάτι τη νύχτα στα 16 μου χρόνια. Πάντα σεβόμουν όμως τα ωράρια. Δεν έγινα χάλια. Υπήρξαν απλά στιγμές που άργησα να γυρίσω. Το μόνο βράδυ που δεν κοιμήθηκα ήταν παραμονή ενός παιχνιδιού στην ακαδημία. Ήταν η παραμονή του γάμου του αδερφού μου.
Έτρεμαν τα πόδια μου πριν από το πρώτο ματς. Χάναμε 1-0 και όταν μπήκα στον αγώνα το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να σουτάρω από μακριά. Η μπάλα κόντραρε και στην αντεπίθεση δεχθήκαμε το 2-0. Δεν είχα ποτέ γούρια. Μερικές φορές όταν κερδίζουμε μπορεί να φορέσω το ίδιο μπουφάν, αλλά τίποτα περισσότερο από αυτό».
Όσον αφορά τη γέννηση του γιου του, σχολίασε: «Ημουν στην προετοιμασία με την Φεϊρένσε. Όταν τελείωσε η προπόνηση το πρωί μου το είπαν. Δεν το περιμέναμε γιατί εκείνη τη μέρα η Λίνα είχε πάει για ραντεβού ρουτίνας στον γιατρό. Δεν περιμέναμε να γίνει τότε. Είχαμε τρεις ή τέσσερις ημέρες ακόμη. Ήταν απίστευτη χαρά, αλλά και ένα μεγάλο βάρος στους ώμους. Μια αίσθηση ευθύνης. Τώρα το παιδί εξαρτάται από μένα σκέφτηκα, τώρα πρέπει να είμαι ο προστάτης του».
Παράλληλα αναφέρθηκε και στην εθνική Πορτογαλίας: «Το ντεμπούτο μου ήταν στην Ιρλανδία και ήμουν πολύ ευχαριστημένος από όλους. Ο Φίγκο ήταν ένας εξαιρετικός αρχηγός. Εγώ κλήθηκα δύο φορές. Στον ένα αγώνα έπαιξα και στον άλλο όχι. Δεν κλήθηκα ξανά επειδή υπήρχαν καλύτεροι από μένα σε αυτή τη θέση.
Όπως οι Πάουλο Σόσα, Παουλίνο Σάντος και Πάουλο Μπέντο. Δεν έχω καμία απογοήτευση στη ζωή μου για την επιλογή αυτή. Οι αποφάσεις είναι αποφάσεις.
Προσωπικά είχα δυσκολία να καταλάβω τις υποομάδες μέσα στην ομάδα όταν ήμουν στην Φεϊρένσε. Όμως είναι φυσιολογικό. Οι Βραζιλιάνοι κάνουν παρέα με τους Βραζιλιάνους, οι Πορτογάλοι με τους Πορτογάλους και οι παλιοί με τους παλιούς.
Είναι φυσιολογικό αλλά δεν σημαίνει ότι υπάρχουν κλίκες. Οι υποομάδες θα υπάρχουν, αλλά μπροστά στο κοινό καλό η ομάδα πρέπει να ενώνεται».
Επίσης, μίλησε και για ένα εγχείρημα επιχειρηματικό που είχε κάνει: «Είχα μια ιταλική αθλητική μάρκα, την Kronos μαζί με τον Πάουλο Άλβες. Ξεκινήσαμε με μικρά καταστήματα αλλά μετά προέκυψαν προβλήματα και την πουλήσαμε στον όμιλο Sonae».
Κάντε follow στο Sportime
Κάντε like στην σελίδα του Sportime στο Facebook
Ακολουθήστε το Sportime στο Instagram