Ολυμπιακός: Υπάρχουν προπονητές που αρέσκονται στο κλισέ «ευχάριστος πονοκέφαλος». Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που δεν θέλουν να είναι γεμάτοι διλήμματα στον καταρτισμό της ενδεκάδας. Ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ είναι κάπου στη μέση σε όλη αυτή την ιστορία.
Ο Ισπανός τεχνικός που εμπιστεύτηκε ο Ολυμπιακός και ο Βαγγέλης Μαρινάκης είναι από εκείνους που αρέσκονται στο να κάνουν αλλαγές. Τόσο από παιχνίδι σε παιχνίδι, όσο και μέσα στο παιχνίδι.
Αυτή ήταν και η συζήτηση που είχαν άλλωστε με τον Αντόνιο Κορδόν πριν από μερικές εβδομάδες. Ένα ρόστερ να είναι γεμάτο από λύσεις σε όλες τις θέσεις. Σε κάποιες από αυτές ίσως και με παραπάνω από έναν παίκτη. Μέχρι ενός σημείου βέβαια.
Ο 43χρονος ήρθε στην ομάδα του Πειραιά και πρακτικά είχε μοναδικό διαθέσιμο εξτρέμ τον Γιώργο Μασούρα. Κι αυτός με το συμβόλαιό του να λήγει το καλοκαίρι του 2024 δεν ήταν βέβαιο πως θα μείνει.
Πριν την πρόσληψη του Μαρτίνεθ δε, από το club είχαν αποφασίσει να προσπαθήσουν την πώληση. Πλέον η ανανέωσή του αποτελεί βασική επιθυμία του Μαρτίνεθ.
Ο Κώστας Φορτούνης πήγε αριστερά, ο Πεπ Μπιέλ άλλαξε… ρότα στην καριέρα του παίζοντας δεξιά και ο Ολυμπιακός απέκτησε τρεις παίκτες να παίζουν εξτρέμ και μάλιστα με επιτυχία.
Στην πορεία προστέθηκαν ακόμα τρεις. Όλα Σολμπάκεν, Ιβάν Μπρνιτς και Ντάνιελ Ποντένσε! Αν προσθέσουμε και τον Γκουστάβο Σκάρπα είναι επτά παίκτες για τρεις θέσεις (πίσω από τον φορ), αν και δεν είναι δεδομένο πως σε όλα τα παιχνίδια θα είναι παίκτης με χαρακτηριστικά «δεκαριού» στην τριάδα της μεσαίας γραμμής.
Στην ευρωπαϊκή λίστα δόθηκε λύση με τον Μπρνιτς να μένει εκτός, όντας και ο νεότερος της παρέας. Βέβαια η πρώτη αντίδραση του Μπρνιτς ήταν πως δεν το περίμενε, αλλά έχει κατανόηση.
Ακόμα όμως κι αν βγάζαμε τον Κροάτη εξτρέμ από την εξίσωση (που ο Μαρτίνεθ πιστεύει πολύ σε αυτή την επένδυση), δεν είναι εύκολο να μοιραστούν τα λεπτά στους υπόλοιπους στα ματς.
Όλοι καλοί χωράνε, καμία αντίρρηση. Και δεν το περίμενε ο Μαρτίνεθ να βρεθεί με τόσες πολλές λύσεις, αλλά ο πονοκέφαλος δεν είναι ευχάριστος αυτή τη στιγμή για τον Ισπανό κόουτς. Θα προτιμούσε, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, έναν ακραίο λιγότερο.
