Ιδιαίτερη ημέρα η σημερινή από τη στιγμή που ο Ολυμπιακός έχει γενέθλια! Ενενήντα τέσσερα χρόνια πριν ιδρύθηκε ο μεγαλύτερος σύλλογος της χώρας. Ο σύλλογος που έχει τους περισσότερους πιστούς στην Ελλάδα και γενικότερα παγκοσμίως, όσον αφορά ομάδα της Ελλάδας.
Από την πρώτη στιγμή που… πάτησα το πόδι μου σε τούτο εδώ τον τόπο, η πρώτη ομάδα που γνώρισα ήταν ο Ολυμπιακός! «Ερυθρόλευκη» η οικογένεια βλέπετε, δεν γινόταν να… ξεφύγει κανένα από τα παιδιά και καλύτερα εδώ που τα λέμε με αυτά που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα και όσα έρχονται στη συνέχεια.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου «παλιό», αλλά θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που πρόλαβα να ζήσω τον Ολυμπιακό μέσα στο παλιό Καραϊσκάκη! Για αυτό και όποτε ακούγεται το σύνθημα «θυμάμαι ακόμα ήμουν παιδάκι, όταν με φέρανε μες το Καραϊσκάκη, στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα…» είναι κάτι που νιώθω και καταλαβαίνω τι εννοούν αυτά τα λόγια. Θυμάμαι να βλέπω Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο στα «πέτρινα χρόνια», με Τσιαντάκη, Χατζίδη, Καραταΐδη, Αμανατίδη τον πρώτο τους καιρό στην ομάδα, Τσαλουχίδη, Εστάι, Προτάσοφ, Κρίστενσεν και άλλους πολλούς.
Τότε που στον Θρύλο ερχόντουσαν παικταράδες αλλά δεν μπορούσε η ομάδα να πανηγυρίσει την κατάκτηση κάποιου πρωταθλήματος. Ολυμπιακοί γίναμε όχι για τους τίτλους, αλλά για τα χρώματα, το πάθος, την τρέλα που βγάζει αυτή η φανέλα.
Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να το θυμούνται που και που οι νεαροί σε ηλικία Ολυμπιακοί, οι οποίοι αν ζήσουν ένα ή δύο χρόνια χωρίς τίτλο θεωρούν ότι ο σύλλογος είναι… χαμένος! Δεν αγαπάς κάτι επειδή κερδίζει, αλλά επειδή το γουστάρεις, απλά πράγματα…
Ενενήντα τεσσάρων, λοιπόν, σήμερα ο Ολυμπιακός! Ένας σύλλογος που έχει χαρίσει στον κόσμο του αμέτρητες χαρές, κατακτήσεις τροπαίων, αλλά φυσικά υπήρξαν και οι λύπες. Άλλωστε σε καμία σχέση οποιουδήποτε τύπου δεν είναι πάντα όλα ρόδινα και όμορφα. Χρειάζονται και οι στεναχώριες, πέρα από τις χαρές.
Φυσικά Ολυμπιακός και γενικότερα αθλητισμός, δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο. Σε όλα τα αθλήματα αυτός ο σύλλογος έχει χαρίσει τρόπαια στον κόσμο του και φυσικά ευρωπαϊκές κατακτήσεις!
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το ’97, το ’12 στην Πόλη και το ’12+1 (όπως λέει και το σύνθημα) στο Λονδίνο. Ή τα ευρωπαϊκά του βόλεϊ, του πόλο σε άντρες και γυναίκες ακόμα και την πρώτη νίκη στην Ευρωλίγκα του γυναικείου μπάσκετ!
Μιλάμε για τον μεγαλύτερο αθλητικό σύλλογο της χώρας, με επιτυχίες παντού.
Χρόνια πολλά, λοιπόν, στον Ολυμπιακό και όλο τον κόσμο του!
ΥΓ: Φυσικά δεν θα αλλάξει τίποτα που θα γραφτεί σε αυτήν εδώ τη γωνιά, αλλά επιτέλους ας σταματήσει η οπαδική βία! Μιλάμε για ένα από τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή, τον αθλητισμό! Είναι κάτι που σε γεμίζει, σου βγάζει άγχος, χαρά, λύπη, ανακούφιση, πάθος, χαμόγελα, τόσα συναισθήματα. Ας μην το χαλάμε εμείς από μόνοι μας. Ο αθλητισμός υπάρχει για να ενώνει, να ψυχαγωγεί, να είναι τρόπος ζωής για κάποιους…
ΥΓ2: Κάποιες από τις… σκόρπιες στιγμές που μου έχουν μείνει στο μυαλό (δεν φημίζομαι για τη μνήμη μου, να σημειωθεί αυτό)…
- Ριζούπολη 6-2 με Λεβερκούζεν!
- Το πρώτο γκολ του Γιεκινί με τον Ολυμπιακό στο παλιό Καραϊσκάκη!
- ΟΑΚΑ πριν το ματς με τον Άγιαξ, οι Ολλανδοί στον αγωνιστικό χώρο για τη βόλτα στο χορτάρι και ξαφνικά τα φώτα σβήνουν και όλο το γήπεδο φωτίζεται με καπνογόνα, ανάβουν τα φώτα και οι Ολλανδοί είχαν μαζευτεί στο κέντρο τρομαγμένοι, όλοι κατάλαβαν ότι ο Ολυμπιακός θα νικήσει!
- Ολυμπιακός-Ρεάλ Μαδρίτης 3-3 ΟΑΚΑ!
- Ολυμπιακός-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 2-0!
- Πρώτη φιέστα πρωταθλήματος 1997!
- ΣΕΦ μετά το ευρωπαϊκό στη Ρώμη, να παίζει το τραγούδι «εμείς από τους πρόποδες της γης» Μαντώ-Ρέμος και λίγο πριν το τέλος του παιχνιδιού, τρενάκι όλο το γήπεδο γύρω από τον αγωνιστικό χώρο!
Δεν το συνεχίζω, θα χρειαστώ όλο τον σέρβερ του σάιτ για να τα χωρέσω!!!