Σε προφορική συμφωνία με την Ατλέτικο Μαδρίτης για να κάνει δικό του τον Σίμε Βρσάλικο ήρθε ο Ολυμπιακός. Μια μεταγραφή από το πάνω ράφι.
Γουστάρει και επιζητά τη μάχη. Βασικά τρέφεται από την πρόκληση του να είναι αυτός που θα γελάσει τελευταίος – και δεν τον νοιάζει πόσο θα ματώσει για να φτάσει ως εκεί. Συσσωρευμένες εμπειρίες, καλές και κακές, τον έχουν κάνει να αναπτύξει κουλτούρα νικητή. Μια άρνηση να υποταχθεί. «Όταν είμαι καλά, πιστέψτε με, κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει», το έχει πει. Κι όλα αυτά ενώ οι τραυματισμοί ήταν, θαρρείς, πάντα εκεί. Να τον φρενάρουν, να τον αφήνουν επί σειρά μηνών μακριά από αυτό που τόσο αγαπά. Με δικά του λόγια: «Είχα αρχίσει πραγματικά να αναρωτιέμαι πώς είναι να ζεις χωρίς να πονάς». Το γόνατο, αυτό το τόσο ευπαθές…
Αυτοσχεδιάζοντας φτάνεις (σχεδόν) ως την κορυφή
Όμως κατάφερε να συνεχίσει να είναι δυναμικά «παρών» με το δικό του τόσο ιδιαίτερο τρόπο. Θα προσθέταμε και «κροάτικο». Ένα έθνος μόλις 4 εκατ. ψυχών που παράγει συνεχώς ποδοσφαιριστές παγκόσμιας κλάσης, δίχως μεγαλόπνοα προγράμματα, δίχως συγκεκριμένη κατεύθυνση. Είναι οι μετρ του αυτοσχεδιασμού εκεί πάνω! Με τον Βρσάλικο να το εκφράζει, δυνατά. Για τους περισσότερους συμπατριώτες του άλλωστε, αυτός πρωταγωνιστεί στην πιο δυνατή φωτογραφία-σουβενίρ από το παραμύθι του 2018. Όταν μόνο η Γαλλία, στον τελικό του Μουντιάλ της Ρωσίας, σταμάτησε εκείνη τη φοβερή «χρβάτσκα» που έπαιζε με το μαχαίρι στα δόντια, συνδυάζοντας πάθος με ποιότητα.
Τη βλέπετε παραπάνω. Με ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο, είναι ξαπλωμένος μπρούμυτα έχοντας στο κεφάλι τη σημαία της πατρίδα του, που βρίσκεται στον αγωνιστικό χώρο του «Λουζνίκι». Ήταν αμέσως μετά το νικηφόρο ημιτελικό με την Αγγλία, ήταν η ευτυχία προσωποποιημένη για τη μεγάλη και ιστορική πρόκριση. «Ήμουν εξαντλημένος και ένιωσα πως έπρεπε λίγο να ξαπλώσω», θα πει μετά χαμογελώντας.
Η παρέα από το Ζαντάρ, ο Σιμεόνε ως μέντορας
Κάποια στιγμή ο Τύπος της πατρίδας του τον είχε βαφτίσει «Εσκομπάρ». Λόγω του τότε λουκ του. Το ζελέ στο μαλλί και το μουστάκι, του… έβγαλαν το όνομα. Περισσότερο πάντως έχει καταταχθεί στις συνειδήσεις των συμπατριωτών του ως μέλος της λεγόμενης «παρέας από το Ζαντάρ». Μιας ομάδας δηλαδή διεθνών, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και ο Λούκα Μόντριτς, οι οποίοι μεγάλωσαν στην παραλιακή πόλη της Αδριατικής, στις δαλματικές ακτές. Παρών σε όλα τα κλιμάκια της Εθνικής του, έγινε πραγματικά σημαντικός γι’ αυτήν μετά την απόσυρση του Ντάριο Σρνα, το 2016.
Σε συλλογικό επίπεδο, ξεκίνησε από της μεγάλης της Ντιναμό Ζάγκρεμπ σχολής, πριν κινήσει για Ιταλία. Κέρδισε γνώση και εμπειρίες παίζοντας για τρία χρόνια στα γήπεδα της Serie A, με τις Τζένοα και Σασουόλο. Το 2016 όταν τον φώναξε η Ατλέτικο Μαδρίτης για να καλύψει το κενό που θα άφηνε, σταδιακά, ο Χουάνφραν, ήταν έτοιμος. Είναι λίγο δύσκολο να πεις με λίγες λέξεις πώς τα πήγε στη Μαδρίτη. Ναι, ήταν σταθερά ένας από τους παίκτες-κλειδιά για τον Ντιέγκο Σιμεόνε.
Ταίριαξαν οι δυο τους ως σκέψη, ως φιλοσοφία. Τον προστάτεψε, τον στήριξε, τον πίστεψε ο Αργεντινός κόουτς. Αλλά ποτέ δεν έγινε αδιαμφισβήτητα βασικός. Οι τραυματισμοί ήταν μοιραίοι ως προς αυτό. Πάντως, ουδέποτε τέθηκε εν αμφιβόλω, όποτε άκουγε το «παίζεις» από τα χείλη του «Τσόλο», πως (θα) έδινε ό,τι είχε και δεν είχε στον αγωνιστικό χώρο για το καλό της ομάδας. Εδώ έχει παίξει ολόκληρο σχεδόν ματς με κάταγμα στο ζυγωματικό! Για να μην αφήσει μόνη την ομάδα του σε ματς-τελικό με την Πόρτο, για τους ομίλους του Champions League.
Ο Βρσάλικο σκέφτεται… αλλιώς
Ως παίκτης, του αρέσει να σκέφτεται μπροστά και το εννοούμε με κάθε έννοια. Και δηλαδή επιθετικά και «έξω από το κουτί». Χωρίς να είναι ο πιο τεχνίτης εκεί έξω, διαθέτει καλή σέντρα και παίζει σωστά και γρήγορα, συμμετέχοντας ως πρέπει στην ανάπτυξη. Έχει καλή επιτάχυνση και έξυπνες τοποθετήσεις. Είναι ήρεμος υπό συνθήκες πίεσης, δυνατός και αποτελεσματικός στο ψηλό παιχνίδι. Διαθέτει ευελιξία, μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε άλλες θέσεις.
Μην το κουράζουμε. Είναι μπακ παγκόσμιας κλάσης. Δίχως τους τραυματισμούς δεν θα γράφαμε ποτέ αυτές τις αράδες, δεν θα ερχόταν γαρ στα μέρη μας. Θα μπορούσε να παίζει στην Ίντερ για παράδειγμα, εκεί δόθηκε τη σεζόν 2018-19, αλλά ο χιαστός τον πρόδωσε, 6 μήνες off, γι’ αυτό άλλωστε και οι «νερατζούρι» δεν ενεργοποίησαν την οψιόν αγοράς του.
Η μόνη στιγμή που ο Βρσάλικο αφαιρέθηκε και ποιος πραγματικά είναι
Θα μείνει στις μνήμες η γκάφα του Βρσάλικο κάποια στιγμή, όταν μετά από ένα ματς με τη Σεβίλλη, μπήκε στο λεωφορείο των… αντιπάλων! Κοιτούσε το κινητό του ενώ έφευγε από το γήπεδο και ήταν τόσο συγκεντρωμένος σε αυτό, ώστε έχασε τον κόσμο γύρω του. Ήταν μια από τις ελάχιστες, αν όχι η μοναδική φορά, που εντοπίστηκε να έχει αφαιρεθεί. Και ποτέ εντός γηπέδου, εκεί δηλαδή που μετράει. Πάντα να το ζει, στο όριο. Όπως στο φετινό αποκλεισμό από τη Μάντσεστερ Σίτι, στο Champions League. Ενόσω ο Στέφαν Σάβιτς τραβούσε τα μαλλιά (!) του Τζακ Γκρίλις, αυτός, σαν ταύρος εν υαλοπωλείο, έκανε έφοδο στη φυσούνα μετά τη λήξη. Να βρίζει, να φτύνει, εκτός εαυτού.
Θα κλείσουμε, όμως, με άλλη εικόνα. Που τον αντιπροσωπεύει και λέει ποιος πραγματικά είναι. Μιλάμε για τότε που δεν δίστασε να βάλει το χέρι του στο στόμα του Φερνάντο Τόρες, που ήταν αναίσθητος στον αγωνιστικό χώρο για να βεβαιωθεί πως δεν του είχε γυρίσει η γλώσσα. Ηρεμία και ψυχραιμία στη δύσκολη στιγμή. «Όλοι το ίδιοι θα έκαναν», θα πει μετά, με μετριοφροσύνη. Οχι, Σίμε. Δεν θα το έκαναν όλοι. Και αυτό φτάνει για να δείξει από τι πάστα είναι φτιαγμένος.
