Κατώτερος του αναμενόμενου ήταν ο Παναθηναϊκός στη Λαμία. Ο καθένας μπορούσε να το διαπιστώσει αυτό. Είχε πολλούς παίκτες σε κακή μέρα με αποτέλεσμα να μην «καθαρίσει» όπως συνήθως.
Έως τώρα δεν είχε δυσκολευτεί τόσο με κανέναν άλλον μικρομεσαίο φέτος. Έβρισκε τον τρόπο του να βάζει γκολ και να τελειώνει τα ματς. Αυτή τη φορά έπρεπε να φτάσει έως το 90′. Και εκεί που όλα έδειχναν πως η γκέλα πλησιάζει, ο Σπόραρ έδωσε τη λύση.
Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι λογικά και η τελευταία. Ακούει πολλά, αλλά εκείνος βάζει το λιθαράκι του και στη φετινή πορεία του «τριφυλλιού». Ξεμπλόκαρε με τον Πανσερραϊκό και με τη Λαμία πέτυχε ένα σαφώς πολυτιμότερο γκολ.
Ακόμη και να γκέλαρε ο Παναθηναϊκός απέναντι σε μία ομολογουμένως καλή ομάδα, δεν θα γινόταν κάτι. Είναι μεγάλη η σεζόν. Μπορούν να καλυφθούν τέτοια στραβοπατήματα.
Μόνο που το τρίποντο αυτό ήταν αρκετά σημαντικό. Όχι τόσο σε βαθμολογικό επίπεδο. Πνευματικά δίνει μεγάλη ώθηση. Κυρίως γιατί επιβραβεύτηκε η προσπάθεια στο τέλος. Ο Παναθηναϊκός όταν όλα στράβωσαν, έβγαλε αντίδραση. Είχε χαρακτήρα και αυτό είναι απαραίτητο όταν κάνεις πρωταθλητισμό.
Δεν τα παράτησε και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ήρθε η νίκη. Υπήρχε και ένας ακόμη. Το γεμάτο του ρόστερ. Μπορεί να έχει ειπωθεί πολλές φορές, αλλά σκεφτείτε τις αλλαγές του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και το τι έκαναν.
Δεν είναι απλό να ρίχνεις από τον πάγκο Σπόραρ, Παλάσιος, Αϊτόρ, Μπερνάρ. Ο πρώτος ήταν ο «χρυσός» σκόρερ, ο δεύτερος πήρε πέναλτι, ο τρίτος έδωσε την πάσα για το πέναλτι και ο Βραζιλιάνος την ασίστ στο 1-2. Εκτός αυτού, όμως, είναι πολυτέλεια όταν καίγεσαι, να μπορείς να βάλεις παίκτες που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τη διαφορά.