Σωστά άλλαξε προπονητή ο Παναθηναϊκός. Ήταν επιβεβλημένο. Ωστόσο, η έλευση του Ρούι Βιτόρια δεν σημαίνει πως όλα θα διορθωθούν έτσι απλά. Η ήττα από την Τζουργκάρντεν το επιβεβαιώνει. Ακόμη περισσότερο ο τρόπος με τον οποίο ήρθε.
Για ένα ημίχρονο ο Παναθηναϊκός ήταν κανονική ομάδα. Στο δεύτερο μπήκε με νοοτροπία αντίστοιχης με την Μπόρατς Μπάνια Λούκα. Μόνο που είχε έναν καλύτερο αντίπαλο απέναντί του και τον χειρότερο δικό του εαυτό. Ο εκνευρισμός των παικτών του ήταν πολύ μεγάλος. Έχασαν το μυαλό τους και τους κόστισε.
Τα λάθη στο ίδιο μοτίβο με πριν. Τραγικές αμυντικές επιστροφές, ένας Μλαντένοβιτς που αμυντικά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις και μία μεσαία γραμμή που δεν κόβει. Έβαλε το χεράκι του στο τελευταίο και ο Ρούι Βιτόρια, αφού άργησε πολύ να αντιδράσει.
Ωστόσο, η ευθύνη για ό,τι ανέλαβε δεν είναι δική του. Απλώς ο αγώνας στη Σουηδία του έδειξε πόση δουλειά έχει. Δεν είναι απλό να γυρίσει έτσι εύκολα ο διακόπτης. Ο Παναθηναϊκός έχει έλλειμμα προσωπικότητας, του λείπει μεσοαμυντικά η ποιότητα και μπροστά όσο ο Ιωαννίδης είναι έτσι, θα έχει θέμα.
Μέσα σε όλα είναι ξεκάθαρο και το ψυχολογικό πρόβλημα. Με το που στραβώσει κάτι, δεν βγάζει αντίδραση. Το είδαμε για άλλη μία φορά. Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να είναι ομάδα του Ντιέγκο Αλόνσο. Μένει να δούμε πώς, πότε και εάν θα τη φέρει στον ίσιο δρόμο ο Βιτόρια.