Το «τριφύλλι» για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα, πέρασε πολλά. Οι κακές στιγμές, δυστυχώς, μόνο λίγες δεν ήταν. Λόγω εσωτερικών φιλονικιών, αρκετές. Επειδή, όμως, η ιστορία της Ελλάδας και του Παναθηναϊκού μοιάζουν πολύ, όταν «πονούσε» η πατρίδα «πονούσε» και ο μεγαλύτερος σύλλογός της.
Μετά την κρίση του 1930, την πρώτη σημαντική που απείλησε τη συνοχή και την ίδια του την ύπαρξη, ο Παναθηναϊκός άρχισε να προκόβει. Η έδρα του, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ήταν από τα πλέον σύγχρονα γήπεδα της εποχής. Οι «πράσινοι» διέθεταν εγκαταστάσεις, που δεν υπήρχαν πουθενά αλλού. Πέραν των προπονητηρίων, ακόμη και τα λουτρά ήταν πολυτέλεια τόσα χρόνια πίσω. Σε σωματειακό επίπεδο η στελέχωση και ο τρόπος λειτουργίας υπήρξαν πρότυπο. Όλα αυτά διαλύθηκαν σ’ ένα κλείσιμο του ματιού στις 28 Οκτωβρίου 1940!
Για περίπου ένα χρόνο, μέχρι λίγο πριν το καλοκαίρι του 1941, δεν συνεδρίαζε καν το Διοικητικό Συμβούλιο του συλλόγου. Το «ΟΧΙ», που βροντοφώναξε η Ελλάδα για ν’ αποτρέψει την υποδούλωσή της, ήταν η λέξη που δέθηκε με τα χείλη όλων των εν ενεργεία αθλητών του Παναθηναϊκού ανεξαρτήτως σπορ. Το «τριφύλλι» βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Μέτρησε απώλειες και κατέγραψε ήρωες. Κατάφερε δε να επιβιώσει και να συγκροτηθεί ξανά μετά την Κατοχή, δημιουργώντας πολυπληθείς οπαδούς δεκαετίες μετά.
Ο ΜΙΜΗΣ ΠΙΕΡΡΑΚΟΣ ΚΑΙ Η… ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ!
Σκόρερ στο 8-2 επί του Ολυμπιακού. 18 Νοεμβρίου 1940. Ο Πιερράκος πέφτει νεκρός στο πεδίο της μάχης, ανδρείος κι αντιμετωπίζοντας δίχως φόβο τον εχθρό. Ήταν η πρώτη απώλεια της Παναθηναϊκής οικογένειας. Ως στρατιώτης-ασυρματιστής υπερασπίστηκε την Ελλάδα με κόστος την ίδια του τη ζωή, έχοντας αποφασίσει να μετάσχει στον πόλεμο ως εθελοντής. Από τη στρατιωτική υπηρεσία είχε τη δυνατότητα να παραμείνει στην Αθήνα, πλάι στην πολυμελή οικογένειά του, ωστόσο ως επιθετικός στο γήπεδο δεν θα μπορούσε να μην έχει την ίδια στάση ζωής και στην τόσο σοβαρή κατάσταση που αντιμετώπιζε η Ελλάδα. Τον πόλεμο για την ύπαρξή της…
Ήταν μαχητής στο αλβανικό Μέτωπο, με τ’ όνομά του να δημοσιεύεται στη λίστα πεσόντων στις 11 Δεκεμβρίου 1940. 10 χρόνια αργότερα μέλη του Παναθηναϊκού, συγγενείς του και συντάκτες της εφημερίδας «Αθλητική Ηχώ» ξεκίνησαν τον αγώνα εύρεσης του τάφου του Πιερράκου στην Πίνδο. Αφού αναγνωρίστηκε από τα οστά του κρανίου, όπου δέχτηκε το φονικό χτύπημα και την οδοντοστοιχία, μεταφέρθηκε στην περιοχή Ζωγράφου όπου στις 19 Νοεμβρίου 1950, 10 χρόνια και 1 ημέρα μετά τον θάνατό του, κηδεύτηκε με όλες τις τιμές και με χώμα από το γήπεδο της Λεωφόρου να τον σκεπάζει.
ΜΑΚΡΑ Η ΛΙΣΤΑ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΩΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ
Ο δεύτερος που κατεγράφη ως απώλεια, σύμφωνα με ιστορικές αναφορές, μετά τον Μίμη Πιερράκο ήταν ο, επίσης, επιθετικός του Παναθηναϊκού Θεόδωρος Αλεξανδρής που σκοτώθηκε από τους Ιταλούς. Το ιδρυτικό στέλεχος του «τριφυλλιού», Βασίλης Γρανίτσας, πολέμησε στο Μέτωπο από τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Ακολουθώντας ίδια πορεία με το ιστορικό στέλεχος Κωνσταντίνο Δελαγραμμάτικα. Ο Κωνσταντίνος Μπότασης υπήρξε μέλος του ΔΣ όταν ο πόλεμος ξέσπασε και υπηρέτησε την πατρίδα ως Συνταγματάρχης του πυροβολικού.
Ο Πρωταθλητής του Παναθηναϊκού στον στίβο, Γιάννης Σκιαδάς, ήταν ένας από τους αθλητές που πολέμησαν στο αλβανικό Μέτωπο, έχοντας υπάρξει Χρυσός Βαλκανιονίκης το 1939. Ο Σπύρος Υποφάντης, ποδοσφαιριστής και προπονητής των «πράσινων», αν και τραυματίστηκε σοβαρά από τις σφαίρες του εχθρού και η αρχική ενημέρωση ήταν ότι έχασε τη ζωή του, τελικά κατάφερε να επιζήσει κάτι που είχε επιβεβαιωθεί κι από την εφημερίδα «Έθνος» τον Φεβρουάριο του 1941. Τα ονόματα των Παναθηναϊκών ηρώων είναι δύσκολο να καταγραφούν στο σύνολό τους. Ο σκοπευτής Γεώργιος Βήχος, ο επικοντιστής Γεώργιος Θάνος, ο αθλητής στίβου Σταύρος Βελκόπουλος, οι ποδοσφαιριστές Άγγελος Μεσσάρης και Βασίλης Καμπέρος, Δημήτρης Μπαλτάσης και ο έφεδρος Μάριος Μαρινάκος (τιμήθηκε στη Λεωφόρο το 2008, για τα 100 χρόνια του συλλόγου).
Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ
Ο Πατριάρχης και στυλοβάτης του Παναθηναϊκού είχε την επιφάνεια και το μορφωτικό επίπεδο να είναι αυτός που επιχείρησε να θορυβήσει την αθλητική κοινή γνώμη, με τη διπλή ιδιότητα του γενικού αρχηγού του «τριφυλλιού» και τη θέση αντιπροέδρου του ΣΕΓΑΣ που κατείχε. Σε μία επιστολή λαίλαπα, εναντίον των Ιταλών, προς αθλητικούς φορείς του εξωτερικού σημείωσε μεταξύ άλλων: «Ένα πολιτισμένο Έθνος, όπως το ιταλικό, πέντε φορές μεγαλύτερο του ελληνικού, μέλος των μεγάλων της Ευρώπης, το θεώρησε δικαίωμά του ν’ αρπάξει την γη μας, να καταλάβει τις πόλεις μας και τα νησιά μας, να εισβάλλει στα σπίτια μας, να σκοτώσει τα παιδιά μας, να βιάσει τις αδελφές και τα κορίτσια μας, να καταστρέψει τις εκκλησίες μας, να βεβηλώσει τα ιερά μας».
Συνεχίζοντας: «Στις 27 Οκτωβρίου τα παιδιά μας έπαιζαν κι αγωνίζονται στα αθλητικά γήπεδα όλης της Ελλάδας για το κλωνάρι της ελιάς, για την αγάπη της ασκήσεως, την τιμήν της ειρηνικής νίκης. Στις 28 Οκτωβρίου αυτά τα ίδια παιδιά επέταξαν τις αθλητικές στολές και φόρεσαν το χακί, άφησαν κατά μέρους τούς δίσκους, τα ακόντια, τις σφαίρες και τις μπάλες. Άρπαξαν γερά το τουφέκι, τη χειροβομβίδα, ξεκίνησαν από την Ολυμπία κι έτρεξαν στις Θερμοπύλες, στις Πλαταιές, τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα, για να συναντήσουν τον… πολιτισμένο εισβολέα, φωνάζοντες: Όχι δεν θα περάσουν»!
Κι όπως απαντά: «Δεν επέρασαν»… Ο Παναθηναϊκός υπήρξε, ακόμη και σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία για την επιβίωση και το μέλλον της πατρίδας, όπως και άλλοι ελληνικοί σύλλογοι, μπροστάρης στο «ΟΧΙ». Επάνω σε μία στιγμή άνθισής του, είδε τα πάντα να τινάζονται στον αέρα. Μέσα στην κακουχία, ύψωσε και πάλι το ανάστημά του κι έγινε πάλι μεγάλος μετά τον πόλεμο κι αφού είχε συνεισφέρει στην αναχαίτιση του εχθρού… Μένοντας ως σήμερα ένας σύλλογος μεγάλος, που σαν κι αυτόν δεν υπάρχει άλλος πιο δυναμικός!
*Για τις ιστορικές πληροφορίες, πηγή αποτέλεσε το βιβλίο «Λεωφόρος Ηρώων» του Ανδρέα Οικονόμου (ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ).
**H φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα της Θύρας 13 (gate13.gr). Ο Μίμης Πιερράκος είναι ο τέταρτος παίκτης από τα αριστερά, όπως κοιτάζετε την οθόνη.