Με την πλάτη στον τοίχο βρίσκεται ο Παναθηναϊκός και ο Λάζλο Μπόλονι μόνο άμοιρος ευθυνών δεν είναι για αυτό. Πολλά αυτά για τα οποία μπορεί κανείς να τον ψέξει.
Ένα εξ αυτών είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν καταλαβαίνει κανείς γιατί επιμένει σε ορισμένα πράγματα και στο τέλος την πληρώνει ο Παναθηναϊκός. Το είδαμε να συμβαίνει με τους Φεντερίκο Μακέντα, Λούκας Βιγιαφάνιες και Τάσο Χατζηγιοβάνη. Η νέα… εμμονή είναι ο Γιάννης Μπουζούκης.
Είναι εμφανές ότι δεν τον πιστεύει. Δεν εξηγείται, όμως, ποδοσφαιρικά πλέον το πώς τον διαχειρίζεται όταν άλλοι ποδοσφαιριστές έχουν αυτή τη νωχελική εικόνα. Ο Γιουνούς Σανκαρέ, για παράδειγμα, είναι ένας παίκτης που μπορεί να σκοράρει σε κάθε ματς λόγω της κάθετης κίνησης που έχει και ταυτόχρονα να είναι ο χειρότερος στο γήπεδο. Δεν μαρκάρει, δεν τρέχει, δεν πιέζει, δεν έχει καμία διάθεση να βοηθήσει τους συμπαίκτες του χωρίς την μπάλα.
Και όμως αυτός ο ποδοσφαιριστής έμεινε σε όλο το ματς με τον Άρη, ενώ ο Παναθηναϊκός έπαιζε με δέκα, ενώ βγήκε στο 70′ με την ΑΕΚ. Εκείνος που τον αντικατέστησε, μάλιστα, ήταν ο Αγιούμπ. Ένας ακόμη ποδοσφαιριστής με αυτά τα χαρακτηριστικά χωρίς την μπάλα. Οι «πράσινοι» δίνουν τελικούς, τα προβλήματα στη μεσαία τους γραμμή είναι εμφανή και ο προπονητής με τις πράξεις του τα διογκώνει.
Κανείς δεν λέει ότι τα παιδιά του Παναθηναϊκού πρέπει πάντα να παίζουν. Όταν, όμως, κάποιος μπορεί να προσφέρει περισσότερα από εκείνους που αγωνίζεται, δεν μπορείς να εξηγήσεις ποδοσφαιρικά την επιλογή του προπονητή.
