Πώς καταφέρνει κάθε τρεις και λίγο ο Παναθηναϊκός να «βγάζει» μιζέρια ακόμη κι όταν παίρνει νίκες; Σε μερικές αράδες θα δοθούν απαντήσεις.
Ανέκαθεν ο Παναθηναϊκός αποτελούσε τον σύλλογο με τις κορυφαίες ακαδημίες στην Ελλάδα και, χωρίς υπερβολή, αν μπουν στην εξίσωση τα μεγέθη, μόνο ο Πανιώνιος μπορεί να καμαρώνει ανάλογα.
Τι είναι όμως οι ακαδημίες; Το προπύργιο της πρώτης ομάδας. Οι παίκτες προετοιμάζονται για το μέλλον και, παράλληλα, αφομοιώνουν το ειδικό βάρος της πράσινης φανέλας με το τριφύλλι.
Επειτα, πολλοί εξ αυτών υπογράφουν επαγγελματικό συμβόλαιο, προπονούνται με τους «μεγάλους», καλούνται να δουλέψουν περισσότερο και σιγά-σιγά περιμένουν τις ευκαιρίες τους.
Κάποιοι λιγότεροι καταφέρνουν να πάρουν κάμποσες επίσημες συμμετοχές, να γίνουν γνωστοί στη φίλαθλη «πιάτσα» και να αυξήσουν το κασέ τους στο ποδοσφαιρικό «χρηματιστήριο».
Δυστυχώς στον Παναθηναϊκό, εν αντιθέσει με άλλες ελληνικές ομάδες, παρά το γεγονός ότι οι ακαδημίες είναι κορυφαίες, τα υψηλόβαθμα στελέχη του δεν κατάφεραν ποτέ να τον μετατρέψουν σε αυτό που λέμε «selling club».
Είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που το «τριφύλλι» έβγαλε πάνω από 2-3.000.000 ευρώ για μία μεταγραφή, ακόμα και σε εποχές που διένυε πορεία πρωταθλητισμού και διέπρεπε εκτός των συνόρων.
Βέβαια, μια φορά κι έναν καιρό οι ξένοι που έρχονταν στην Ελλάδα λέγονταν Βέλιμιρ Ζάετς, Χουάν Ραμόν Ρότσα, Κριστόφ Βαζέχα, Γιόζεφ Βάντσικ, Χουάν Χοσέ Μπορέλι, Αλιόσα Ασάνοβιτς, Πάουλο Σόουζα, Γκόραν Βλάοβιτς, Τζιμπρίλ Σισέ, Ζιλμπέρτο Σίλβα κ.τ.λ.
Οι περισσότεροι από τους προαναφερθέντες κόστισαν ακριβά, όμως χαλάλι. Τα τελευταία χρόνια, αντίθετα, έχουν έρθει… καραβιές ξένων, ορισμένοι εκ των οποίων έχουν στοιχίσει κάμποσο, χωρίς να έχουν καν προσεγγίσει τα ποσά που τους δόθηκαν.
Δεν έχει περάσει απαρατήρητο αυτό σε νεαρούς Ελληνες άσους που προέρχονται από την «πράσινη» ακαδημία. Σκέφτονται, και με το δίκιο τους: «Γιατί να παίρνει ο τάδε τόσα κι εγώ που έχω περάσει 6-7-8 χρόνια στο Κορωπί να παίρνω ψίχουλα; Θα πάω αλλού».
Αρα, αφού ο ίδιος ο σύλλογος συνεχίζει να ακολουθεί σφικτή οικονομική πολιτική σε αυτόν τον τομέα, πολλοί προτιμούν να φύγουν για το εξωτερικό. Αισθάνονται ότι το κλαμπ δεν τους εμπιστεύεται. Δε νιώθουν τόσο οικεία.
Παράλληλα, δεν υπάρχει πλέον η φράση «παίζω για τη φανέλα» για να αποδεχθεί κάποιος νεαρός έναν πολύ χαμηλό μισθό, όπως συνέβαινε κάποτε με τη γενιά των «Γκουμομπασινάδων».
Αυτό το κενό ανάμεσα στη διοίκηση και τους παίκτες δεν έχει καλυφθεί. Δε χρειάζεται να γίνει ειδική μνεία σε περιπτώσεις που αποτελούν εξαιρέσεις. Η ουσία είναι ότι υπάρχει αυτό το κενό. Τελεία.
Τώρα, παρά το νικηφόρο σερί που «έτρεξε», διέρρευσε αρνητική αύρα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά δε φρόντισε κάποιος ή κάποιοι την κατάλληλη στιγμή να αποκαταστήσει στο μέτρο του δυνατού τις σχέσεις Μπόλονι+σταφ – παικτών.
Επρεπε δηλαδή να χειροτερεύει συνεχώς η κατάσταση, να φτάσουν στα άκρα πολλοί ποδοσφαιριστές, να μπει στην εξίσωση ο ιδιοκτήτης, να διαρρεύσουν αρκετά απ’ όσα συνέβησαν και, τέλος πάντων, να είμαστε πάλι… μία ωραία ατμόσφαιρα. Τα ίδια και τα ίδια…
Ατρόμητος-Παναθηναϊκός: Η αποστολή του Μπόλονι
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Παναθηναϊκός: Με Σανκαρέ, Ενγκμπακοτό και Νιάς στο Περιστέρι
Απίθανες προσφορές και σούπερ πακέτα σε παιδικά περιοδικά και παραμύθια στο Magbox.gr.
