Κάποιες φορές καλό είναι να ξεκινάς με τα βασικά για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Ο Γιώργος Βαγιαννίδης και κάθε 18χρονο παιδί με 1-2 επίσημες συμμετοχές στην πρώτη ομάδα δεν μπορεί να θεωρηθεί απώλεια.
Ο Παναθηναϊκός έβγαλε πολλούς ταλαντούχους νεαρούς που επέλεξαν να φύγουν και χάθηκαν. Τα παραδείγματα τρανταχτά. Ο Σπύρος Φουρλάνος που επέλεξε την Μπριζ το καλοκαίρι του 2013, τώρα αγωνίζεται στη Football League με τον Ιωνικό. Ο Σωτήρης Νίνης πήγε στην Πάρμα έναν χρόνο νωρίτερα και στη συνέχεια δεν σήκωσε ποτέ κεφάλι. Στα 30 του είναι χωρίς ομάδα από πέρυσι. Ο Σπύρος Ρισβάνης που πίστευε πως αδικείται, παίζει στον Ατρόμητο. Η λίστα έχει πολλούς ακόμη.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως για την ΠΑΕ Παναθηναϊκός δεν είναι φιάσκο η αποχώρηση του Βαγιαννίδη. Οχι γιατί χάνεται ένας 18χρονος ταλαντούχος ποδοσφαιριστής, αλλά γιατί ο τρόπος που χειρίστηκαν άπαντες τη συγκεκριμένη υπόθεση ήταν λανθασμένος.
Φυσικά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης έχει πάντα η κεφαλή, αυτός που διοικεί. Ο Γιάννης Αλαφούζος, που έχει επιλέξει να μην παίρνει μέρος σε διαπραγματεύσεις, αυτή τη σεζόν σε δύο περιπτώσεις ενεπλάκη. Η μία ήταν του αρχηγού Δημήτρη Κουρμπέλη. Δικαιολογημένα θα πει κανείς, ήθελε να στείλει και ένα μήνυμα. Η δεύτερη του Βαγιαννίδη. Πώς γίνεται ο ιδιοκτήτης ενός κλαμπ όπως ο Παναθηναϊκός να κάνει την εξαίρεση για έναν 18χρονο; Και αφού έπεισε την οικογένειά του και προσέφερε εγγυήσεις που ήξερε πως διαταράσσουν τις ισορροπίες στα αποδυτήρια, αποφάσισε να τρενάρει την τελική συνάντηση τόσο ώστε να χαθεί ο παίκτης. Το αποκορύφωμα ήταν ότι θέλησε να δώσει ξανά το παρών σε διαπραγμάτευση με την πλευρά Βαγιαννίδη και είδε έναν νεαρό να τον αδειάζει και να απαντάει πριν καν γίνει το ραντεβού. Για το πρεστίζ του κλαμπ και την εικόνα του προς τα έξω οι χειρισμοί μοιάζουν ερασιτεχνικοί.
Από εκεί και πέρα, άμοιροι ευθυνών δεν μπορούν να είναι και οι τεχνικοί διευθυντές που ενεπλάκησαν σε αυτό το θέμα. Για τον Νίκο Νταμπίζα κάποια πράγματα είναι χιλιογραμμένα. Δεν κατάλαβε ποτέ πως δεν πρέπει να είναι απόλυτος στις νόρμες. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες. Συνεπώς το τσουβάλιασμα είναι λάθος. Για τον Τσάβι Ρόκα εκείνο που μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει είναι πως δεν έχει ξεκινήσει τη θητεία του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όσον αφορά το ελληνικό στοιχείο. Γίνεται να δίνεις συνέντευξη και να λες πως θα δώσεις το βάρος στην ακαδημία και λίγες μέρες μετά να ανακοινώνεται πως δύο παιδιά του Παναθηναϊκού επέλεξαν να αποχωρήσουν;
Φιάσκο για το κλαμπ συνολικά είναι και ότι επέλεξε να αφήσει τον Αποστολάκη για να κρατήσει δεύτερο τον Βαγιαννίδη και έχασε και τους δύο. Σε αυτό λόγο έχει και ο Γιώργος Δώνης, ο οποίος ήταν και εκείνος που δεν κέρδισε την εμπιστοσύνη του νεαρού στον απαιτούμενο βαθμό. Σε 2-3 ματς παραπάνω να τον είχε βάλει φέτος, όλα ίσως να ήταν αλλιώς. Οι δικές του επιλογές ήταν που έκαναν σε τέτοιο βαθμό διστακτικό εξ αρχής τον ποδοσφαιριστή και την οικογένειά του στις διαπραγματεύσεις.
Παίκτες όπως ο Βαγιαννίδης βγήκαν και θα ξαναβγούν από τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού πάντως. Δεν ήρθε η καταστροφή που αποχώρησε. Σε 1-2 χρόνια ενδεχομένως να έχει ξεχαστεί και το όνομά του. Ωστόσο, χειρισμοί όπως αυτοί που έγιναν στη συγκεκριμένη υπόθεση, δεν πρέπει να υπάρξουν ξανά.