Με κάθε επιλογή που κάνεις κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Ο Παναθηναϊκός έχει αποφασίσει να τα τελευταία χρόνια να στηρίξει τα δικά του παιδιά στη θέση του τερματοφύλακα πίσω από τον Σωκράτη Διούδη.
Η θέση του βασικού δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ειδικά φέτος ο Διούδης είναι ο πιο σταθερός τερματοφύλακας της Super League 1 και ο Παναθηναϊκός έχει πάρει βαθμούς από εκείνον. Ακόμη και στην άνετη επικράτηση επί του ΠΑΟΚ με 3-0, έβαλε το λιθαράκι του στο 0-0.
Πίσω του ανανέωσαν τα δύο παιδιά του κλαμπ. Πρώτος ο Βασίλης Ξενόπουλος, ο οποίος υπέγραψε διετές συμβόλαιο και ακολούθως ο Νίκος Χριστογεώργος, που υπέγραψε τριετές. Οι ισορροπίες για το ποιος θα είναι δεύτερος φαίνεται ότι είναι εύθραυστες. Αυτό από τη μία βοηθάει αμφότεροι να είναι σε εγρήγορση και να υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά από την άλλη είναι λογικό να δημιουργεί και δεύτερες σκέψεις. Ειδικά σε εκείνον που πρώτος ανανέωσε γνωρίζοντας πως θα συνεχίσει να είναι δεύτερος στην ιεραρχία.
Ηλικιακά τους χωρίζουν σχεδόν δύο χρόνια. Ο Ξενόπουλος θεωρητικά θα έπρεπε να έχει ένα προβάδισμα λόγω όσων έχει περάσει, της υπομονής που έκανε και της δουλειάς που έχει ρίξει. Το πώς χειρίστηκε, όμως, ο Παναθηναϊκός την υπόθεση ανανέωσης του Χριστογεώργου, το με ποιους μίλησε και τελικά τι δικλείδες ασφαλείας έπεσαν στο τραπέζι, είναι πράγματα που δεν περνούν απαρατήρητα.
Από εκεί και πέρα και για να μην υπάρχουν παρερμηνείες, ο Παναθηναϊκός τους στήριξε έμπρακτα «δένοντάς» τους, αμφότεροι είναι ικανοποιημένοι στο κλαμπ και η σχέση των τριών τερματοφυλάκων είναι πολύ καλή, όπως και η εικόνα τους στις προπονήσεις. Το να σκέφτεται, όμως, ο καθένας και το πώς θα είναι το μέλλον του, είναι θεμιτό. Και εάν ο Διούδης δεν έχει λόγους να ανησυχεί γνωρίζοντας πως αυτή τη στιγμή είναι μαζί με τον Ζοσέ Σα οι καλύτερες τερματοφύλακες στην Ελλάδα, αυτό δεν ισχύει για εκείνους που είναι από πίσω του και περιμένουν την ευκαιρία τους.
