Εντυπωσιακό ήταν τον τελευταίο 1,5 χρόνο το ποσοστό επιτυχίας που είχε ο Παναθηναϊκός σε ανανεώσεις και επεκτάσεις. Στην ουσία όλους όσους ήθελε, τους «έδεσε». Ακόμα και στην περίπτωση του Εμάνουελ Ινσούα, ο οποίος αποχώρησε, στο τέλος ήταν επιλογή του συλλόγου. Γιατί όταν ο Αργεντινός έριξε γέφυρες επικοινωνίας και ζήτησε να συνεχίσει με την πρόταση που είχε δεχτεί προ κορονοϊού (στο 400άρι δηλαδή), εισέπραξε αρνητική απάντηση. Ο λόγος ήταν πως ο Γιάννης Αλαφούζος είχε ενοχληθεί με την έως τότε στάση του και ο Τσάβι Ρόκα πίστευε πως μπορεί να βρει καλύτερο.
Ουσιαστικά μόνο ένας χάθηκε και θα δείξει το μέλλον εάν ήταν απώλεια. Αναφερόμαστε στον νεαρό Γιώργο Βαγιαννίδη, ο οποίος ήθελε να μείνει, ουσιαστικά τα είχε βρει με τη διοίκηση και τελικά όλα κόλλησαν λόγω του κορονοϊού. Στη συνέχεια εμφανίστηκε η Ιντερ και πήγε εκεί. Οι Κώστας Αποστολάκης, Ματίας Γιόχανσον και Χρήστος Δώνης, οι οποίοι αποχώρησαν το προηγούμενο καλοκαίρι, ήταν όλοι παίκτες που δεν βρίσκονταν στον σχεδιασμό που είχε γίνει για τη φετινή σεζόν.
Εάν πάει κανείς τον χρόνο πίσω, θα δει πως ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα έκλεισε η κάθε υπόθεση, ο Παναθηναϊκός σε λιγότερο από δύο χρόνια έχει έρθει σε συμφωνία με τους Γιάννη Μπουζούκη, Τάσο Χατζηγιοβάνη, Δημήτρη Κουρμπέλη, Σωκράτη Διούδη, Αχιλλέα Πούγγουρα, Φεντερίκο Μακέντα και Μπαρτ Σένκεφελντ. Δεν μετράμε καν τις λιγότερες σημαντικές υποθέσεις, όπως το νέο συμβόλαιο του Φάνη Μαυρομμάτη, του Βαγγέλη Θεοχάρη, του Σωτήρη Αλεξανδρόπουλου, του Δημήτρη Σερπέζη και του Ανδρέα Αθανασακόπουλου.
Το πρόσφατο happy end στην υπόθεση του Σένκεφελντ ήρθε απλώς για να επιβεβαιώσει ότι ο Παναθηναϊκός έχει βρει τον τρόπο του πλέον ώστε να μην έχει απώλειες. Αυτούς που θέλει, στο τέλος τους κρατάει. Κάτι που δείχνει πως το πρώτο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση έχει γίνει. Ακόμα και εάν υπάρχουν λάθη μερικές φορές στις διαπραγματεύσεις, όπως συνέβησαν στην υπόθεση του Ολλανδού στόπερ, στο φινάλε διορθώνονται.
