Ακόμη τίποτα δεν έχει τελειώσει έστω και εάν ο Παναθηναϊκός δεν πείθει πως μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση. Απομένουν έξι ματς και σε αυτά θα πρέπει να εξαντλήσει τις πιθανότητές του για είσοδο στην τετράδα.
Η επίτευξη ή μη του στόχου θα αποτελέσει και κριτήριο για αρκετά πράγματα. Ο Λάζλο Μπόλονι δεν αποτελεί εξαίρεση. Εάν ο Παναθηναϊκός δεν τα καταφέρει, θα ανοίξουν διάφορα θέματα προς συζήτηση και ένα εξ αυτών θα είναι του προπονητή. Όχι ότι έκλεισε όλο αυτό το χρονικό διάστημα από τον αποκλεισμό από το Κύπελλο απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννινα. Τότε προσωρινά πάγωσε και πλέον έχει αρχίσει ξανά να συζητιέται.
Μετά την ήττα από τον Άρη ήταν φυσιολογικό να υπάρχει εκνευρισμός. Φάνηκε αυτό και στις αντιδράσεις ορισμένων παικτών στον πάγκο. Το να λένε για μία ακόμη φορά φέτος, όμως, οι ποδοσφαιριστές πως το μόνο που έκαναν την εβδομάδα της προετοιμασίας ήταν να δουλεύουν στο πώς θα σταματήσουν τον αντίπαλό τους και τίποτα περισσότερο, αναδεικνύει ένα από τα προβλήματα που υπάρχουν.
Ο Μπόλονι δεν είναι μόνο ότι δεν έχει κερδίσει τους παίκτες του, δεν έχει καταλάβει και πώς πρέπει να παίζει γενικά στην ομάδα που βρίσκεται. Δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός σε κάθε ματς να μη βγάζει αυτοματισμούς, να δυσκολεύεται να αναπτυχθεί και να έχει αυτό το… μπασκετικό ποσοστό επιθετικά. Συνήθως στην πρώτη του φάση κάνει γκολ. Αυτό δεν γίνεται βάσει προγραμματισμού, είναι θέμα ρέντας και φορμαρίσματος ορισμένων παικτών με πρώτο τον Μακέντα.
Από εκεί και πέρα, τα αυτογκόλ του Ρουμάνου τεχνικού είναι και άλλα. Το πώς (δεν) παρεμβαίνει στη διάρκεια του αγώνα είναι ένα βασικό του μειονέκτημα. Με τον Άρη η αποβολή του Μαουρίσιο ήταν κομβική, αλλά εξίσου σημαντικό ήταν το τι έκανε εκείνος και τι ο αντίπαλος προπονητής. Όλα αυτά δεν μένουν απαρατήρητα. Συζητιούνται τόσο μέσα στα αποδυτήρια όσο και μεταξύ των στελεχών. Και εκεί φαίνεται πως η τάση για το ποια πρέπει να είναι η επόμενη ημέρα, έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει.
