Ότι ο Παναθηναϊκός ζορίζεται στο γκολ είναι κοινώς αποδεκτό. Αυτό φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι ευθύνη μόνο των επιθετικών του.
Το πρόβλημα, δηλαδή, δεν είναι ότι ο Παναθηναϊκός φτάνει στην πηγή και δεν πίνει νερό, αλλά ότι δεν τα καταφέρνει έως εκεί. Δεν δημιουργεί ώστε να χαθεί η ευκαιρία. Δεν είναι συνεπώς θέμα εκτέλεσης. Γι’ αυτό ευθύνη έχουν όλοι. Από τους εξτρέμ που δυσκολεύονται να περάσουν τον αντίπαλό τους και να προκαλέσουν ρήγματα στην αντίπαλη άμυνα, τους χαφ που δεν περνούν κάθετες ή δεν πατούν τόσο περιοχή έως και τους πλάγιους μπακ. Ούτε εκείνοι βοηθούν όσο θα έπρεπε στο παιχνίδι.
Δεν βγαίνει εκτός κάδρου και ο τ. Η δική του φιλοσοφία είναι αυτή που δεν βοηθάει σε αυτό το σκέλος. Όταν δεν έχεις επιθετικό πλάνο και βασίζεσαι απλά στο ταλέντο των παικτών, συμβαίνουν και αυτά. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι σαφές και τελευταία η ευχάριστη έκπληξη είναι ο Φεντερίκο Μακέντα. Όχι γιατί με τον Ιταλό αλλάζει θεαματικά κάτι στο δημιουργικό κομμάτι, αλλά γιατί όντας σε καλή κατάσταση δεν χρειάζεται πολλές φάσεις ο Παναθηναϊκός για να σκοράρει.
Τρία γκολ στα τελευταία δύο ματς που ξεκίνησε βασικός έχει ο «Κίκο» και εάν συνεχίσει έτσι, θα ανοίξει μία άλλη μεγάλη συζήτηση. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μακέντα από εκείνο το επεισόδιο στην Τούμπα έκανε πολλούς να στραβώσουν μαζί του. Όχι μόνο τον προπονητή του. Στα άνωθεν κλιμάκια ξαφνικά δημιουργήθηκε μία διάθεση να αποχωρήσει ο παίκτης που λίγους μήνες πριν κατόπιν επιθυμίας του αφεντικού είχε ανανεώσει.
Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, ο Μακέντα κερδίζει διαρκώς πόντους και ταυτόχρονα βάζει και ακόμα πιο δύσκολα στους ανταγωνιστές του. Ο ποδοσφαιριστής που προ παρέμβασης Γιάννη Αλαφούζου είχε πωλητήριο πέρυσι το καλοκαίρι και δεν υπολογιζόταν από τους Ντάνι Πογιάτος και Τσάβι Ρόκα, δείχνει και πάλι πιο ικανός να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά από τους υπόλοιπους. Και εάν ο Φώτης Ιωαννίδης είναι μικρός και έχει αρκετές δικαιολογίες, για τον Καρλίτος κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όσο για τον Αργύρη Καμπετσή, ας τον δούμε να παίρνει 2-3 ματς ως κλασικός φορ και το συζητάμε ξανά.
