Παναθηναϊκός: Με τον ΠΑΣ Γιάννινα, στο 5ο λεπτό. Με τον Άρη, στο 10’. Τα πρώτα δύο εκτός έδρας ματς της σεζόν. Με παρόμοιο ύφος, εικόνα και κατάληξη (ήττα, 1-0). Ένα και να καίει (τον Παναθηναϊκό).
Ένα που να μην βρίσκει απάντηση ως το τέλος. Παρότι υπήρχε μπροστά ολόκληρο πρακτικά παιχνίδι για να έρθει τουλάχιστον η ισοφάριση.
Ήταν το ξεκίνημα της αγωνιστικής περιόδου και ήμασταν πρόθυμοι να δικαιολογήσουμε αυτή τη δυσκολία που έδειχνε το «τριφύλλι» να προσπεράσει το «κακό που το βρήκε».
Να γυρίσει σελίδα άμεσα και συντονισμένα να επιστρέψει στη διεκδίκηση βαθμολογικού κέρδους. Τελικά όπως έδειξε το ντέρμπι της Super League 1 με την ΑΕΚ, αυτή η κακιά συνήθεια δεν έχει διορθωθεί. Μόλις στο 2’ έκρινε το ντέρμπι ο Σιμάνσκι.
Ναι, εν αντιθέσει με όσα είχαμε δει σε Γιάννενα και «Βικελίδης», ο Παναθηναϊκός έψαξε με περισσότερες αξιώσεις την ισοφάριση. Δημιούργησε ευκαιρίες, ήταν κυρίαρχος στο ΟΑΚΑ.
Το ότι δεν τα κατάφερε να βρει δίχτυα, δεν αφαιρεί την αξία του γεγονότος, έστω συμβολικά. Δείχνει δηλαδή το βάθος και την επιρροή της δουλειάς που έχει γίνει όλον αυτόν τον καιρό. Βέβαια και όμως, παντού και πάντα, το αποτέλεσμα μετράει.
Πονάει περισσότερο όταν είναι άδικο. Κάτι που στον Παναθηναϊκό ένιωθαν έντονα μετά το ντέρμπι. Χαρακτηριστικά δεν πρέπει να έχουμε δει πιο θυμωμένο τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς όσον καιρό είναι κόουτς των «πρασίνων».
Αιτία της οργής του δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα. Τα είχε και με ορισμένους παίκτες του. Κυρίως αυτούς που ήρθαν από τον πάγκο και δεν έκαναν όσα τους είχε ζητήσει. Τους τα έψαλλε άλλωστε στα αποδυτήρια.
