Στις 14 Μαρτίου 1971 διενεργήθηκε η απογραφή του ελληνικού πληθυσμού. Η καταμέτρηση έγραψε 8.768.372.
Αν η διαδικασία γινόταν 10 ημέρες αργότερα, μετά το 0-0 με την Έβερτον, ή στις 28 Απριλίου, μετά το 3-0 επί του Ερυθρού Αστέρα, η απογραφή θα έβγαζε επίσης ότι η… μισή χώρα υποστηρίζει τον Παναθηναϊκό.
Ήταν τέτοια η κοσμοσυρροή στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων, μα κυρίως τέτοια η βαβούρα, που ακόμα και σήμερα όσοι την έζησαν την παραλληλίζουν μόνο με το 1987 και με το 2004.
Οι γυναίκες κρεμούσαν πράσινες τσόχες στα μπαλκόνια, οι φίλαθλοι έβαζαν πράσινα μαντίλια ακόμα και στα… τετράποδα, όλα ήταν πράσινα.
Όπως η ΑΕΚ το 1968 τίγκαρε το Παναθηναϊκό Στάδιο, αντιστοίχως οι Έλληνες φίλαθλοι γέμιζαν το γήπεδο της Λεωφόρου, τις ταράτσες και τα μπαλκόνια στα πέριξ. Και βέβαια τους δρόμους της Αθήνας και άλλων πόλεων.
Δεν υπήρχε παιδί που να μη στήθηκε μπροστά σε μία από τις λιγοστές τηλεοράσεις της εποχής για να παρακολουθήσει τον τελικό. Έφευγαν δεκάδες άνθρωποι από χωριά για να πάνε σε κοντινή πόλη (ακόμα και με καρότσες), προκειμένου να στηθούν απέναντι στο «χαζοκούτι».
Για μία υποανάπτυκτη ποδοσφαιρικά χώρα, δεν συνιστά υπερβολή ότι… 8.768.372 κάτοικοι στάθηκαν στο πλευρό τoυ Παναθηναϊκού. Ήταν κάτι πρωτοφανές και ανεπανάληπτο, όπως αποδείχθηκε. Σε μία εποχή που τα γήπεδα γέμιζαν με χιλιάδες κόσμο ακόμα και για ματς… Δ’ Τοπικού, καταλαβαίνετε τι αίσθηση προκάλεσε μία τέτοια επιτυχία.
Μία επιτυχία που καταγράφηκε 16 χρόνια πριν από το Eurobasket και 33 πριν από το Euro. Παρεμπιπτόντως, επειδή τότε δεν υπήρχαν οι ακρότητες και τα οπαδιλίκια, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι πανηγυρισμοί ήταν εφάμιλλοι εκείνων της Εθνικής ομάδας. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων φιλάθλων υποστήριζε τον Παναθηναϊκό.
Κι αν «τη Ζενές Ες θα την κερδίζατε κι εσείς», όπως είπε με μπόλικο χιούμορ στο ντοκιμαντέρ του Παναθηναϊκού ο Γιώργος Δεληγιάννης, η Σλόβαν Μπρατισλάβας δεν ήταν το ίδιο. Κάτοχος του Κυπέλλου Κυπελλούχων 1969 με νίκη 3-2 επί της Μπαρτσελόνα στον τελικό. Και τον Λάσλο Κουμπάλα να δίνει συμβουλές στον Πούσκας για την… εξόντωσή της. Όπερ κι εγένετο με 3-0 στην Αθήνα και γλυκιά ήττα 2-1 εκτός.
Για την Έβερτον δεν υπάρχουν πολλά λόγια. Μαζί με τον Άγιαξ ήταν τα φαβορί για το τρόπαιο. Στις 2 Ιουνίου φιλοδοξούσε να έχει μεταφερθεί από το Λίβερπουλ στο Λονδίνο. Αλίμονο. Έπεσε στα εννιάρια του Αντωνιάδη και το μπλόκο της Λεωφόρου. Σκορ 1-1 εκεί αν και δεν έπρεπε να μετρήσει το γκολ των πρωταθλητών Αγγλίας, 0-0 εδώ και.. bye bye.
Για τον Ερυθρό Αστέρα να το συζητήσουμε. Μία ομάδα ελαφρώς καλύτερη του Παναθηναϊκού που έκανε το λάθος να πιστέψει ότι είχε γίνει άτρωτη έπειτα από το 4-1 του Βελιγραδίου. Στην κακή μέρα του Οικονομόπουλου και του διαιτητή Λινεμάιρ που έφαγε κλωτσίδια από Δομάζο-Ελευθεράκη και βρισίδια από τον πάντα ευγενικό Πούσκας. Το 3-0 της Αθήνας έκλεισε στόματα. Και άνοιξε άλλα επειδή όσα δεν φτάνει η αλεπού κτλ. κτλ.
Ε, στις 2 Ιουνίου 1971, ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τον Άγιαξ στο γήπεδο «Γουέμπλεϊ». 8.768.372 κάτοικοι της χώρας και άλλοι πόσοι Έλληνες του εξωτερικού ήταν μαζί του. Έχασε στον προορισμό του. Αλλά έκανε μέχρι τέλους το ταξίδι. Κι αυτό είναι που μετράει…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
Παναθηναϊκός: Το πρώτο διήμερο του Ιουνίου να ξαναγίνει οδηγός του