Το «βήμα βήμα» είναι ένα κλισέ που χρησιμοποιούν συχνά οι ποδοσφαιριστές. Αλλά το θέμα κιόλας είναι να το εννοούν, να το τηρούν στην πράξη. Ο Γιώργος Βαγιαννίδης δεν το έκανε. Βιάστηκε.
Έκανε μια επιπόλαιη επιλογή καριέρας. Θαμπώθηκε από τη λάμψη της Ίντερ, πίστεψε πως ήταν ήδη έτοιμος για αυτό το (υψηλότατο) επίπεδο. Έκανε λάθος. Βρέθηκε εντελώς «εκτός». Ούτε ο μετέπειτα δανεισμός του στο Βέλγιο, στη Σιντ Τρούιντεν, του έδωσε χρόνο συμμετοχής.
Το σαράκι της αμφιβολίας έκανε την εμφάνισή του, κρατώντας τον πίσω. Μπροστά σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση, αποφάσισε να παίξει το χαρτί της οικειότητας. Επέστρεψε στον Παναθηναϊκό. Για να το πάρει ξανά από την αρχή. Για να προσπαθήσει να ρεφάρει το χαμένο χρόνο. Σε πρώτη φάση, στη β’ ομάδα.
Απέναντι στην ΑΕΚ Β’ είχαμε την ευκαιρία να τον δούμε ξανά αγωνιζόμενο σε τεστ απαιτήσεων. Να δούμε συνεπώς πιο καθαρά σε τι κατάσταση βρίσκεται. Το κύριο συμπέρασμα είναι αυτό ακριβώς που περιμένει κανείς: Η αγωνιστική απραξία έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω του. Στερείται ρυθμού και πολλές φάσεις των αντιπάλων «βγήκαν» από την πλευρά του. Του λείπει η «συνήθεια» των αγώνων. Με άλλα λόγια η τακτική και συμπεριφορική παιδεία που κερδίζεται μόνο όταν αγωνίζεσαι κανονικά.
Εννοείται βέβαια πως τίποτα από όλα αυτά δεν είναι κάτι που δεν διορθώνεται. Ειδικά από ένα παιδί που το είχε δείξει, ταλέντο έχει. Όμως και μετά από ένα δύσκολο χρονικό διάστημα, απαιτείται πολλαπλάσιος κόπος από πλευράς του. Πνευματικά και σωματικά. Και εγγυήσεις δεν υπάρχουν. Είναι μια δύσκολη οδός αυτή στην οποία περπατάει ο Βαγιαννίδης. Αλλά αν τα καταφέρει, τότε ο Παναθηναϊκός μπορεί να βρει ξανά μια χαμένη του ελπίδα.
