«Κάνε τη ζωή σου ένα όνειρο και το όνειρό σου πραγματικότητα», είχε πει ο Γάλλος συγγραφέας, Αντουάν ντε Σαιν-Εξπερύ και ο Χρήστος Τζόλης από τα προηγούμενα Χριστούγεννα μέχρι τα σημερινά, βάλθηκε να ζήσει κάθε στιγμή, που είχε δει στα πιο τρελά του όνειρα.
Ο Χρήστος Τζόλης είναι ένα παιδί, που μεγάλωσε σε μία μικρή κωμόπολη έξω από τη Θεσσαλονίκη, πάντα χαμηλών τόνων στην προσωπική του ζωή μα τόσο εκδηλωτικό μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου.
Η οικογένειά του έκανε τεράστιες θυσίες για να τον στηρίξει σε όλη τη διαδρομή του, χωρίς φυσικά τις ανέσεις, που βιώνει και θα βιώσει στο μέλλον χάρη στο ταλέντο του μικρού. Ο δρόμος, μόνο στρωμένος με ροδοπέταλα δεν ήταν για εκείνη. Ειδικότερα τα χρόνια στη Γερμανία, πάνω στην εφηβεία του Χρήστου, σε μία περίοδο, που το μέλλον ήταν αβέβαιο. Τότε, που ο Θεσσαλονικιός επιθετικός δεν ήταν στο προσκήνιο και πάλευε (μόνος του) να βελτιωθεί, να εξελίξει τις ικανότητές του και να φτάσει ψηλά.
Η οικογένεια Τζόλη στάθηκε «βράχος» σε όλη αυτή την πορεία και τον συμβούλευε καθημερινά ένα πράγμα: Να μην τα παρατάει ποτέ!
Από πιτσιρίκι ο Θεσσαλονικιός επιθετικός ξεχώριζε σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα αλλά κανείς δεν μπορούσε να είναι τόσο βέβαιος για τη συνέχεια. Πολλά είναι τα παιδιά, που κάνουν τη διαφορά στις μικρές ηλικίες, μα η εξέλιξή τους δεν είναι ανάλογη. Στην Ελλάδα ειδικά, έχουμε… μάστερ στα χαμένα ταλέντα και έτσι οι περισσότεροι είναι συγκρατημένοι σε τέτοιες περιπτώσεις.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σβιντέρσκι: Βασικός φορ ή ρολίστας πολυτελείας
Ο Τζόλης δεν είχε πάντα το «μαγικό ραβδάκι». Πέρασε δύσκολες στιγμές και ανέβηκε «βουνά» ολόκληρα για να είναι σήμερα στη θέση, που είναι. Κανείς δεν του χαρίστηκε, ούτε τον «έσπρωξε» μέσα στις ακαδημίες και τα ηλικιακά τμήματα. Κέρδισε με το σπαθί του κάθε αγωνιστικό λεπτό, κάθε μονομαχία, κάθε πανηγυρισμό.
Δούλευε για χρόνια έξτρα από τις προπονήσεις της ομάδας του, πάλευε να βελτιώσει όλες τις αδυναμίες του και τα κομμάτια του παιχνιδιού, που θεωρούσε εκείνος και οι προπονητές του ότι υστερεί.
Έβγαινε πρώτος στην προθέρμανση και έφευγε τελευταίος για τα αποδυτήρια για χρόνια. Χωρίς να είναι ο Χρήστος Τζόλης, που ξέρει όλη η Ελλάδα σήμερα.
Ήταν απλά ένα παιδί με μεγάλα όνειρα, που δεν κάθισε ποτέ, όμως με σταυρωμένα τα χέρια. Δούλεψε γι’ αυτά, πείσμωσε στις στραβές, δεν άφησε το ταλέντο του στην τύχη, ούτε αρκέστηκε σε ένα-δύο διεθνή τουρνουά υποδομών, στα οποία έκανε ό,τι ήθελε τους αντιπάλους του. Ζούσε και ζει για το ποδόσφαιρο και αυτό τον έχει ξεχωρίσει σήμερα από τη μάζα.
Ο κορονοϊός και το πιο τρελό όνειρο
Ο προσεχώς 19χρονος επιθετικός του ΠΑΟΚ (κλείνει τα 19 στις 30 Ιανουαρίου) έκανε το «μπαμ» στην εποχή του κορονοϊού. Με άδειες εξέδρες, ψυχρό κλίμα και πρωτόγνωρες συνθήκες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Πιθανότατα αυτό να τον βοήθησε στην αρχή καθώς δεν υπήρχε από την πρώτη στιγμή η πίεση του κόσμου δίπλα στο αυτί του σε κάθε λάθος κοντρόλ.
Σίγουρα όμως του έλειψε στη συνέχεια, όταν με εκπληκτικά γκολ τίναζε στον αέρα τα δίχτυα και έκανε τη διαφορά για την ομάδα του. Σαν κινηματογραφική ταινία κύλησαν οι προηγούμενοι μήνες μπροστά στα μάτια του. Ούτε προπονήσεις έκανε στην πρώτη ομάδα στην αρχή της προηγούμενης σεζόν και πλέον είναι ο βασικός εξτρέμ της.
Η περίπτωση του Τζόλη δεν είναι καθόλου συνηθισμένη. Αυτό, που τον κάνει να διαφέρει είναι η σταθερότητα. Είναι μόνιμα στους κορυφαίους της ομάδας του, έχει σταθερά σε κάθε ματς 1-2 ενέργειες για γκολ ή ασίστ. Στο τελευταίο ματς της χρονιάς, για παράδειγμα, κόντρα στον Παναθηναϊκό μοίρασε δύο ασίστ στον Σβιντέρσκι, αλλά ο τελευταίος δεν κατάφερε να τις αξιοποιήσει.
«Χρυσό αγόρι» τον έχουν ονομάσει στην Τούμπα και όχι άδικα.
Ήδη το ονοματεπώνυμό του έχει μπει στην ατζέντα κορυφαίων κλαμπ της Ευρώπης. Σίγουρα και ο ίδιος θα ονειρεύεται τον εαυτό του τα επόμενα χρόνια σε κάποιο από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου. Αλλά γνωρίζει πολύ καλά πως μόνο βήμα βήμα μπορεί να φτάσει εκεί, που πραγματικά μπορεί.
Στη μέχρι τώρα πορεία του ανέβηκε κάθε σκαλοπάτι ξεχωριστά. Πάτησε γερά και μετά προχώρησε στο επόμενο.
Οι βιαστικές κινήσεις δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικό του και ούτε θα γίνουν. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να φύγει από την Ελλάδα χωρίς να ζήσει το μεγαλύτερό του όνειρο: Μία Τούμπα με 30.000 κόσμο και τον ίδιο να δίνει τη νίκη με γκολ στο 90’.
