11 χρόνια συμπληρώνονται σαν σήμερα 21 Φεβρουαρίου, από το αξέχαστο γκολ του Πάμπλο Γκαρσία ενάντια στον Παναθηναϊκό που έδωσε την ευκαιρία στον Ουρουγουανό να «συνδεθεί» με τον ουρανό!
Γκαρσία: Ήταν 21/10/2010 όταν ο Πάμπλο Γκαρσία παίρνει την απόφαση να αγωνιστεί στο ντέρμπι «κορυφής» του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό, παρά την είδηση του θανάτου της 53χρονης μητέρας του.
Ο «Κανάριο», έπαιζε ποδόσφαιρο σε άλλη ήπειρο από εκείνη που η μητέρα του άφηνε την τελευταία της πνοή. Κι όμως ο Πάμπλο ήταν εκεί, δίπλα της. Πιο κοντά από ποτέ.
Ήταν παρών με την ψυχή του. Γιατί με αυτή εκτέλεσε το κάτι σαν κόρνερ, στο 59ο λεπτό του ντέρμπι εναντίον του Παναθηναϊκού, βάζοντας μπροστά στο σκορ τον ΠΑΟΚ και ταυτόχρονα «φωτιά» στην Τούμπα, που ήταν ένα κυριολεκτικά «καζάνι» όπως λέει και το γνωστό σύνθημα του λαού του Δικεφάλου.
Η «φωτιά» όμως έκαιγε αλλού. Στη ψυχή και στα μάτια του. Ήταν ο τρόπος που του επέτρεπε να θρηνήσει. Ήταν ο τρόπος που το επέτρεπε να «συνδεθεί» με τον ουρανό και να πει το τελευταίο αντίο στην μητέρα του.
Αυτό το βλέμμα στον ουρανό της Θεσσαλονίκης με δάκρυα στα μάτια ήταν το πιο δυνατό και αληθινό που θα δώσει ποτέ ο Ουρουγουανός στην ζωή του. Ο Πάμπλο λύγισε εν μέσω αποθέωσης.
Ο Ζλάταν Μουσλίμοβιτς ήταν έκει, αρχικά για να του σκουπίσει τα δακρύα και στη συνέχεια με το δεύτερο τέρμα του ΠΑΟΚ στην αναμέτρηση να κάνει το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε εκείνο το βράδυ στον «Charrua». Του χάρισε τη νίκη σε μια από τις πιο δύσκολες ημέρες της ζωής του.
Οι δηλώσεις του τα έλεγαν όλα: «Αυτό το γκολ το έβαλε η μητέρα μου, που με έβλεπε από ψηλά. Θέλω να το αφιερώσω στην οικογένειά μου αλλά και στον κόσμο που ήρθε στο γήπεδο.
Ήταν μία πολύ δύσκολη εβδομάδα για μένα αφού δέχτηκα ένα χτύπημα από αυτά που δίνει η ζωή και έπρεπε να συμπαρασταθώ στον πατέρα μου και την αδελφή μου.»
Τον Πάμπλο Γκαρσία δεν τον θυμόμαστε να «λυγίζει» πολλές φορές από την στιγμή που πάτησε το πόδι του στη χώρα μας. Σαν σήμερα όμως τον είδαμε να εξωτερικεύει συναισθήματα που μόνο στους οικείους του επέτρεπε στον εαυτό του να εκφράσει.
Εκείνη την ημέρα όμως δεν επιχείρησε να βάλει τα συναισθήματα του σε κάποιου είδους «καλούπια». Εκείνη την ημέρα βρισκόταν στο σπίτι του…και είχε την μητέρα του δίπλα!
