Το να είσαι Βαλκάνιος δεν ήταν ποτέ εύκολο. Οι δυσκολίες στο βιοτικό επίπεδο πολλές. Τόσες που σου κόβουν τα φτερά για όνειρα και ελπίδα και το νέο μεγάλο μεταγραφικό απόκτημα του ΠΑΟΚ, Ντέγιαν Λόβρεν το έχει νιώσει βαθιά στο πετσί του.
Ο Λόβρεν άρχισε να χτίζει το όνομά του με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ στην Κροατία πριν μετακομίσει στη Λυών, μετά στην Premier League με τη Σαουθάμπτον, τη Λίβερπουλ (το μεγάλο κεφάλαιο της καριέρας του), προτού έρθει η εμπειρία της Ρωσίας για την Ζενίτ και στη συνέχεια το comeback στη Γαλλία.
Αυτή όμως είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το λαμπερό κομμάτι της πλουσιοπάροχης καριέρας του Κροάτη κεντρικού αμυντικού. Αν όμως κάποιος θέλει να μάθει σφαιρικά το who is who του 35χρονου, θα πρέπει να ξεκινήσει από πολύ πίσω και να ξεφύγει από το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι.
Ντέγιαν Λόβρεν: Ηγέτης made in Balkan για τον ΠΑΟΚ..
Υπάρχει μόνο μια στιγμή για να αρχίσει να τον καταλαβαίνει, μια αφήγηση της φρίκης που διαμόρφωσαν την παιδική του ηλικία και τη ζωή του ως πρόσφυγα από τον πόλεμο της Βοσνίας, όταν όλα φαίνονταν ότι μπορεί να είναι πολύ δύσκολα για τον μικρό τότε Ντέγιαν να συνεχίσει.
Τότε που αυτός και η οικογένειά του αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους στην Κράλιεβα Σουτιέσκα, το χωριό όπου μεγάλωσε έξω από τη Ζένιτσα. Όμως το μυαλό του είναι ακόμη εκεί. Σε αυτούς που έμειναν πίσω.
«Οι άνθρωποι σκοτώθηκαν βάναυσα. Ο αδερφός του θείου μου σκοτώθηκε μπροστά σε άλλους με μαχαίρι. Ποτέ δεν μιλάω για τον θείο μου γιατί μου είναι πολύ δύσκολο, αλλά χάθηκε με φρικτό τρόπο ένα από τα μέλη της οικογένειάς μου. Δύσκολο…» περιέγραψε σε μια παλαιότερη συνέντευξη του.
Ο Λόβρεν ήταν μόλις τριών ετών όταν ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος που τελείωσε με περισσότερους από 100.000 θανάτους.
«Μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω τα πάντα, αλλά κανείς δεν ξέρει την πραγματική αλήθεια. Θυμάμαι με πήρε η μαμά μου και πήγαμε στο υπόγειο, δεν ξέρω πόση ώρα καθόμασταν εκεί, νομίζω ότι ήταν μέχρι να σβήσουν οι σειρήνες. Μετά, θυμάμαι τη μαμά, τον θείο μου, τη γυναίκα του θείου μου, πήραμε το αυτοκίνητο και μετά οδηγούσαμε για το Μόναχο. Αφήσαμε τα πάντα, το σπίτι, το μαγαζάκι με το φαγητό που είχαμε. Πήραμε μια τσάντα και το μόνο που μου είπαν, ήταν “πάμε στη Γερμανία”».
Μέχρι και σήμερα δυσκολεύεται να αρθρώσει λέξη για εκείνη τη μαύρη περίοδο της ζωής του. Η οικογένεια του τον αποτρέπει από το να ανατρέχει στο παρελθόν.
Τότε, το παρόν στο Μόναχο της Γερμανίας ήταν πιο σημαντικό και το μέλλον κομβικό. Όμως για καλή του τύχη, ο αθλητισμός ήταν εκεί για να του δώσει τη λύση και να γιατρέψει (αν γιατρεύεται) κάποια από τις πληγές του.
Ίσως και πάλι αυτές οι πληγές να είναι η δύναμη του. Αυτές που τις έκανε βάση για να πατήσει πάνω τους και να απογειωθεί. Ίσως το κλειδί για να φτάσει μέχρι το σημείο να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης με τη φανέλα της Λίβερπουλ ή φιναλίστ Παγκοσμίου Κυπέλλου να είναι οι κακουχίες που βίωσε για να σμιλεύσει έναν χαρακτήρα ηγετικό.
Αυτό που έκανε τον Γιούργκεν Κλοπ να τον εμπιστευτεί με τυφλά μάτια στο δημιούργημα του στο Μερσεϊσάιντ, αυτό που τον έκανε σχεδόν σε όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε να φορέσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Ο Ντέγιαν Λόβρεν επιβίωσε από δύο πολέμους. Τον δεύτερο τον έδωσε ως ποδοσφαιριστής. Αγωνιζόμενος σε Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, Κροατία πρώτα έμπαινε η ψυχή και μετά το σώμα στον αγωνιστικό χώρο.
Αυτό σκοπεύει να κάνει και στην Ελλάδα…
