Ο Νικολάς Κουαλιάτα είναι ο πρώτος από τις τέσσερις κλεισμένες μεταγραφές του Ζοσέ Μπότο και αναλαμβάνουμε τις συστάσεις.
Θα θυμάται πάντα εκείνα τα σούρουπα του καλοκαιριού, στη γειτονιά του, στο Θερίτο ντε λα Βικτόρια. Με τον αδελφό του, Ντιέγκο να παίζουν μπάλα στο δρόμο, μαζί και η υπόλοιπη παλιοπαρέα. Ένας και μόνος ήχος μπορούσε να σταματήσει το παιχνίδι. Το σφύριγμα του μπαμπά, Όσκαρ. Πίσω σπίτι, αστραπή. Μπάνιο, φαγητό και ύπνος. Την επομένη, πάλι από την αρχή.
Μια γλυκιά ρουτίνα, μια αθώα και ρομαντική καθημερινότητα. Που σφυρηλατεί όμως χαρακτήρα, που φτιάχνει τον άνδρα του «αύριο». Εκεί διδάχτηκε την πειθαρχία. Εκεί επίσης καλλιέργησε την τεχνική ως αντίδοτο. Γιατί οι άλλοι, που έπαιζε, ήταν όλοι τους μεγαλύτεροι απ’ αυτόν. Ηλικιακά, σωματικά. Το μόνο που του έδινε αβαντάζ ήταν πως την μπάλα σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να του την κλέψει.
Παίζοντας στην αλάνα, για ώρες επί ωρών, έμαθε να βρίσκει λύσεις σε φαινομενικά αδιέξοδες καταστάσεις. Αυτή η γνώση είναι τόσο σπάνια όσο και πολύτιμη. Και έχουμε την τάση να την αποκαλούμε, μάλλον ατελώς, ως ένστικτο. Δεν είναι, μόνο, τέτοιο. Γεννημένος στις 5 Ιουνίου του 1999, εκεί και έτσι έκανε τα πρώτα του βήματα.
Η δύσκολη και στενάχωρη πρώτη επαφή
Ο πατέρας του κοιτούσε προσεκτικά. Κοιτούσε και με καμάρι. Πρώτα και κύρια, επειδή ήταν και ο ίδιος ποδοσφαιριστής. Ένας τοπ επιθετικός, ιδανικός για τον σκληρό κόσμο του ουρουγουανικού ποδοσφαίρου και σήμερα βοηθός του Πάμπλο Ρεπέτο στη Νασιονάλ, μια από τις μεγαλύτερες δηλαδή ομάδες της χώρας. Είχε μόλις κρεμάσει τα παπούτσια του μετά από μακρά καριέρα (1988-2003), ασχολούταν με την προπονητική. Όταν πείστηκε πως ο μικρός, 12 ετών πια, «το ΄χει», τον πήρε στις Ακαδημίες της ομάδας που δούλευε τότε. Στην Ντιφενσόρ Σπόρτινγκ.
Δυστυχώς όμως, ο Νικολάς δεν μπόρεσε να φανεί. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μικροκαμωμένος, δεν πήρε ευκαιρίες, δεν τον πίστεψαν. Ήταν τότε που του παρουσιάστηκε η επιλογή της Μοντεβιδέο Γουόντερερς. Αποδείχτηκε η καλύτερη κίνηση που θα μπορούσε να είχε κάνει. Συνάντησε ένα οικογενειακό κλίμα, ανθρώπους που έκαναν τα πάντα για να γίνει καλύτερος.
Η θεραπεία του Κουαλιάτα α λα Λιονέλ Μέσι
Μαζί, βοήθησε τα μέγιστα η ιατρική επιστήμη Είναι πια 1,71 μ. ύψος, ψηλό δεν τον λες, αλλά ο ίδιος νιώθει… γίγαντας. Δεν θα χε φτάσει ποτέ ως εκεί βλέπετε, αν δεν είχε ακολουθήσει μια ειδική θεραπεία με αυξητικές ορμόνες. Ανάλογη με αυτή που είχε ακολουθήσει ο Λιονέλ Μέσι άλλοτε – kαι πλήρωσε η Μπαρτσελόνα και όχι η Νιούελς Ολντ Μπόις. Πήγε σε πολλούς ενδοκρινολόγους τότε. Ακούγοντας τις συμβουλές αυτού που διάλεξε και χάρη σε αυτή τη θεραπεία πήρε 9 εκατοστά ύψος. Μόλις σταμάτησε, μόλις 2. Χρειάστηκε να γίνει 17 ετών για να τη συνεχίσει και να ψηλώσει ακόμα λίγο.
Ο κόουτς-μέντορας και οι συγκρίσεις με τον Κουτίνιο
Ο Νικολάς Κουαλιάτα δεν θα ξεχάσει ποτέ τον πρώτο του κόουτς στη Γουόντερερς, τον σημάδεψε περισσότερο από όλους. Αλεχάνδρο Καπούτσο, το όνομα αυτού. Του έμαθε πάρα πολλά για το πώς να κινείται στο γήπεδο, για το πώς να μην τα παρατάει ποτέ και να μην αφήνει να τον καταβάλουν οι όποιες αναποδιές.
Έπαιζε τότε αριστερό εξτρέμ σε διάταξη 4-3-3. Παρότι δεξιοπόδαρος. Το έμαθε, του έμεινε. Ακόμα και τώρα αγωνίζεται συχνά σε αυτή τη θέση, όταν δεν χρησιμοποιείται ως επιτελικός. Ξέρει πολύ καλά πώς να συμπεριφερθεί τακτικά και πρακτικά, έχοντας περάσει παράλληλα πολλές ώρες μελέτης του παιχνιδιού του Φιλίπε Κουτίνιο. Τηρουμένων των αναλογιών και λόγω ομοιότητας στοιχείων και παιχνιδιού, μπαίνουν στο ζύγι της σύγκρισης.
Το όνειρο του Κουαλιάτα έγινε πραγματικότητα και η ωδή στην ντρίμπλα
Το ντεμπούτο του στην Α’ Κατηγορία της Ουρουγουάης το έκανε στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν του 2019, περνώντας αλλαγή στο τελευταίο μισάωρο. Μπορεί η ομάδα του να έχασε (2-0), αλλά δεν θα ξεχάσει ποτέ «το όνειρο που έγινε πραγματικότητα». Του πήρε ακόμη λίγο καιρό να βρει πατήματα, τα κατάφερε. Με τον ιδρώτα του, τον κόπο του. Η νοοτροπία η σωστή, του παίκτη που θέλει να γίνει επαγγελματίας και ξέρει πως σημασία έχει και το ταξίδι, όχι μόνο ο προορισμός. Έφτασε έτσι στο σημείο να παίζει στο ίδιο level με τον πατέρα του, τον οποίο έτρεξε να αγκαλιάσει όταν βρέθηκαν αντίπαλοι.
Την ίδια στιγμή, ο Κουαλιάτα αρχισε να παίζει με περισσότερο επιθετικούς προσανατολισμούς, να ψάχνει το πιο απλό αλλά όχι λιγότερο πολύτιμο, να κατανέμει καλύτερα τις δυνάμεις του. Να προσφέρει επίσης, σε γκολ και ασίστ. Πάντα αξιοποιώντας παράλληλα το μεγάλο του όπλο. Την ντρίμπλα. Είναι ένα φυσικό χάρισμα, που τον κάνει να ξεχωρίζει. Να νικάει ξανά, όπως τότε στην αλάνα, αντιπάλους που είναι πολύ πιο μεγαλόσωμοι απ’ αυτόν. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο γίνεται όλο και περισσότερο αυτοματοποιημένο. Αλλά ως σπορ θα ορίζεται πάντα από το ένας εναντίον ενός. Και μπορεί το ποδόσφαιρο της αλάνας να φθίνει όσο περνάει ο καιρός, αλλά πάντα θα υπάρχουν τα παιδιά που θα βγαίνουν απ’ αυτόν τον κόσμο για να ‘ρθουν να ομορφύνουν τον δικό μας.
Ο ΠΑΟΚ και ο αδελφικός του φίλος
Ο ΠΑΟΚ είναι μια ευκαιρία εξέλιξης που εντάσσει σε ένα πλάνο καριέρας στο οποίο πάση θυσία θέλει να περιλαμβάνεται η εθνική Ουρουγουάης. Το μεγάλο του όνειρο. Έχει παίξει άπειρες φορές σαν φιλμ στο μυαλό του τη στιγμή που θα τραγουδάει τον εθνικό ύμνο, σε παράταξη, πριν από τη σέντρα. Ιδανικά, έχοντας πλάι του τον Μάουρο Μέντες. Συμπαίκτη του στη Γουόντερερς και αδελφικό του φίλο.
Για καιρό άλλωστε έμεναν μαζί. Ο Μέντες ήταν φιλοξενούμενος της οικογένειας Κουαλιάτα, ως έφηβος. Η γιαγιά του Νικολάς παίρνει ακόμα καθημερινά τηλέφωνο για να μάθει νέα αυτού που θεωρεί επίσης εγγόνου της. Αυτός πάλι, θεωρεί «φαινόμενο» τον μελλοντικό άσο του Δικεφάλου. Και ΟΚ, δεν είναι 100% αντικειμενικός, αλλά ξέρει και τον Κουαλιάτα όσο κανείς άλλος…
